Changing Fate (Trapped in time)

K A B A N A T A 24

"Ina, anong ginagawa niyo dito?" Pilit akong ngumiti sa kanila at hindi maiwasan na kabahan dahil sa galit na tingin ni Don Wilfredo at Don Arsiño kay Manuel at sa akin. "Pumasok kayo sa loob. Maguusap tayo" ani nila at naunang pumasok kung kaya't nagtinginan kaming dalawa ni Manuel at kinurot siya. Binigyan ko pa siya ng tingin na 'kasalanan-mo-to'

Pagkapasok namin sa bahay ay nanatili pa din akong nakapulupot sa braso ni Manuel. Nakita kong nasa hapag-kainan na sila kung kaya't agad na kaming lumapit doon. Inalalayan pa akong umupo ni Manuel kung kaya't napangiti ako sa kanya.

"Kumain na muna tayo bago mag-usap usap" saad pa ni Don Arsiño kung kaya't mapayuko nalang ako at kinabahan. Ganito ba yung feeling na pinapakain muna ng marami bago bitayin? Huhums

Matapos magdasal ay nauna na akong kumuha ng pagkain. Maglalagay na sana ako sa plato ko ng mapagtanto kong nandito pala sila ina kung kaya't kailangan kong ipakita sa kanila na maayos ang pagsasama namin ni Manuel. "Mahal...kumain ka ng marami ha" saad ko sa kanya sabay lagay ng maraming pagkain na siyang ganti ko sa kanya noon. Aangal pa sana ito ng mapatigil siya ng kurutin ko yung pisnge niya. Natawa naman ako sa itsura nito kaya hindi mawala sa labi ko yung ngiti habang kumakain.

"Damihan mo din ang iyong pagkain,
ayokong makikitang nangangayat ka...mahal" nawala yung ngiti ko ng sabihin niya yun at gumanti din sa paglagay ng pagkain kung kaya't sinamaan ko siya ng tingin. "Grabe ka makapagsalita ng 'nangangayat' hindi ba pwedeng sexy lang?" ngumiti lang ito sa akin kung kaya't napatigil ako. Ito yung unang pagkakataon na makita siyang nakangiti ng labas ang ngipin. Hindi ko inakala na ganiti kaamo ang mukha niya.

"P-para kang timang" bulaslas ko at agad na napaiwas ng tingin sa kanya. Sobrang kaba talaga yung nararamdaman ko lalo na ng ngumiti siya ng ganun. Hayst. Naiinis tuloy ako sa sarili ko. Pamilyar ang ganitong naramdaman ko kay Manuel kung kaya't hindi ko gusto ang ganito dahil sa pagkakaalam ko ay huli ko itong naramdaman kay John.

"Nakakatuwa kayong pagmasdan anak" naibaling ko ang tingin kay Donya Solidad. Hindi ko inakala na kanina pa pala sila nakatingin sa amin kung kaya't naramdaman ko yung pag-init ng pisnge ko.

"Paano tayo nakakasiguro na hindi lamang palabas ang lahat? Gayong alam naman natin ang nangyari noong linisan natin ang bayang ito" ani pa ni Don Wilfredo sabay tingin ng masama kay Manuel kung kaya't agad akong nag-isip ng paraan.

"A-Ama hayaan niyo pong magpaliwanag ako" saad ko sa kanila sabay ngiti kay Manuel kahit na ang totoo ay kinakabahan talaga ako. "Hindi po totoo ang mga issue---este yung mga usap-usapan na kumakalat sa bayan. Wala pong kirida si Manuel. Sapagkat ang totoong nangyari ay inayos lang namin yung naging gusot sa pagitan namin ni Dahlia. Closure ba" pagpapaliwanag ko at pilit na nagiisip kung ano ba yung ibang term ng closure para mas maintindihan nila pero masyadong nastress na yung IQ ko kung kaya't wala na akong may na isip na ipaliwanag.

"Basta ganun po ang nangyari. Ako po ang naki-usap kay Manuel na patuluyin dito ang aking kaibigan kung kaya't pansamantala siyang tumira dito. Wala naman pong masama doon diba? Tapat naman ang aking asawa. May kinakasama na din si Dahlia kung kaya't huwag na po kayong mag-alala---" napatigil ako sa pagsasalita ng maramdaman ko yung paghawak niya sa kamay ko sa ilalim ng mesa kung kaya't lumakas na naman yung kabog ng dibdib ko.

"Pagpasensyahan niyo na anak, labis lang kaming nag-alala sa kumakalat na usap-usapan. Batid ko namang hindi magagawa ni Ginoong Manuel ang ganuong bagay" saad pa ni Donya Solidad na siyang sinang-ayunan ni Donya Consolacion.

"Pero hindi mo naman kami masisisi anak na paniwalaan ang usap-usapan gayong hanggang ngayon ay hindi niyo pa din kami binibigyan ng apo" dagdag pa ni Donya Consolacion na may halong pagkalungkot sa tono nito kung kaya't palihim akong napaismid dahil sa kapag nagkakasama sama kami sa hapag ay palagi nilang tinatopic yung 'apo'.