Smiling face |j.hs+m.yg

thirteen

– Jaki ślub? Przecież to niemożliwe.

Yoongi stał ze skrzyżowanymi ramionami, oparty o ścianę i zmarszczył brwi. Słuchał jak od Hoseok kłócił się z pracownicą Urzędu Stanu Cywilnego.

– Nie, nie, nie. To nie ma prawa bytu. Musiała zajść pomyłka, może ktoś pomylił nazwiska – kontynuował. Min spojrzał na kobietę, która zdecydowanie miała już dość tej rozmowy, jednak nadal w spokoju próbowała wyjaśnić mu co i jak. – Jak mogliście udzielić ślubu dwóm pijanym mężczyznom? Zero zasad? Zero zdrowego rozsądku? – narzekał.

– Proszę Pana, takie sytuacje są u nas na porządku dziennym – przewróciła oczami, a Jung prychnął.

Yoongi uniósł w górę brwi. To był pierwszy raz, gdy słyszał Hoseoka odnoszącego się do kogoś w taki sposób. Zawsze był niezwykle miły, uśmiechnięty i zarażał innych pozytywną energią. Teraz było wręcz przeciwnie. Każdemu, kto miał z nim do czynienia, odechciewało się wszystkiego. 

– Chodźmy stąd, Hoseok. Złością niczego nie załatwisz. Poza tym, taki ślub na pewno nie jest nawet ważny w Korei.

– Mam gdzieś to, czy jest ważny w Korei, czy nie. Nie mieszkam tam, Yoongi. Zostaję tutaj, w Stanach, gdzie będę zamężny przez resztę życia z przypadkowym chłopakiem – jęknął, wymachując rękami, a Min zrobił krok do tyłu.

– Z przypadkowym chłopakiem? Oh, łał – westchnął, a Hoseok spojrzał na niego i zamrugał kilka razy.

– Co? Wiesz dobrze, że nie o to mi chodziło – pokręcił głową.

– Nie, nie wiem – mruknął.

– Przestań. Musimy załatwić dziś rozwód, zanim wyjedziesz.

Min pokręcił głową i westchnął ciężko. Oczywiście nie mógł się na to nie zgodzić, ale nie rozumiał, dlaczego to aż tak mocno wstrząsnęło Hoseokiem. Przecież on nigdy się niczym nie przejmował. Brał takie rzeczy na luzie, a odkąd dowiedział się o ślubie, nie dało się z nim rozmawiać.
W dodatku zachowywał się tak, jakby to była Yoongiego. Jakby on specjalnie go upił i siłą zaciągnął przed ołtarz. A tym czasem Min był w takiej samej sytuacji. Oboje nic nie pamiętali z poprzedniego wieczora, a jednak ich zachowanie było zupełnie inne.

Mimo wszystko rzeczywiście unieważnili swój ślub, co zajęło dość sporo czasu i dość dużo wypełniania różnych papierków, ale jeśli dzięki temu Hoseok miał być szczęśliwszy, to Yoongi chciał to zrobić.

Około siedemnastej w końcu wrócili do swojego pokoju, a blondyn od razu zaczął się pakować.

– Gdzie się wybierasz? – zapytał Jung, siadając na łóżku. 

– Jeszcze nie wiem – wzruszył ramionami. – Pojeżdżę po okolicy – dodał. 

– Masz zamiar spać na ulicy?

–  Myślę, że tobie będzie to na rękę. W końcu to średnio spać w jednym z łóżku z jakimś przypadkowym chłopakiem, nie sądzisz?

– Yoongi, wiesz dobrze, że nie to miałem na myśli – jęknął i podszedł bliżej niego. Stanął za nim, jednak starszy postanowił go zignorować. – Spójrz na mnie – powiedział stanowczo, ale Min ani drgnął. – Spójrz na mnie – powtórzył poważnie.

Blondyn przewrócił oczami i odwrócił się przodem do Junga, krzyżując na piersi ramiona.

– Co? – rzucił od niechcenia.

– Chodziło mi o to, że znamy się stosunkowo krótko, żeby brać ślub – westchnął, będąc już zmęczony całym tym zamieszaniem.

– To nie znaczy, że musiałeś mnie tak nazywać.

 – Yoongi, no na litość boską, byłem wkurwiony. Wzięliśmy pierdolony ślub po pijaku! Nic nie pamiętamy. Jakim cudem ty zostałeś taki niezwruszony, co?

– Nie wiem, lubię cię, więc mi to nie przeszkadzało.

– Lubienie kogoś to chyba trochę za mało, żeby od razu wychodzić za mąż, co?

– A co, jeśli powiem coś innego? – zapytał i spojrzał mu w oczy.

Młodszy mężczyzna zmarszczył brwi i przez chwilę wpatrywał się w niego bez słowa. Nie był pewny, co mu chodziło i trochę bał się tego, co może usłyszeć.

– Co chcesz powiedzieć?

– Co, jeśli powiem, że nie przeszkadzał mi ślub, bo się w tobie zakochałem?

Hoseok zatrzymał się w bezruchu. Wciągnął powietrze i zaniemówił. Miał wrażenie, jakby świat się zatrzymał, a w tym jego serce. Zamrugał kilka razy, marszcząc brwi i zrobił się niesamowicie wkurzony.

– Rzeczywiście mogłeś już iść.