Lost boy DUTCH FANFIC

The truth

P.O.V. Jara

Ik dat Ashton recht op gaat zitten, alsof hij me zo duidelijk wil tmaken dat hij een en al oor is. Ik ga naast hem zitten, maar houd een redelijke afstand tussen ons. Een van de redenen is dat ik me nog steeds een soort van ongemakkelijk bij hem voel, maar ik weet dat ik dit alleen aan hem kan vertellen. Als ik het aan Luke vertel ben ik hem voorgoed kwijt, en dat weet ik. De andere reden is dat ik weet dat hij tegen me gaat schreeuwen, en ik loop liever geen gehoor beschadiging op...

'Voor ik iets zeg moet je me beloven dat wat er ook gebeurd, je dit voor je houdt.' Zeg ik serieus. Hij kijkt me vreemd aan, maar knikt. Ik zucht diep en langzaam uit. 'Ik weet precies wat er gebeurd is de afgelopen maanden.' Zeg ik, terwijl ik mijn blik op de vloer gericht houd. 'Waar heb je het over? Je zei dat je geen herrineringen hebt van de afgelopen maanden.' Zegt Ashton net begrijpend. 'Ik loog, maar dit is nog niet het ergste gedeelte Ashton.' Zeg ik. Nu komt het, nu moet ik het wel zeggen. Ik voel de tranen opkomen maar ik weiger te huilen. 'Ze hebben me niet per ongeluk aangereden.' Zeg ik zacht. Hij kijkt me geschrokken aan. 'Ik wilde juist dat ze me aanreden. Ik sprong zelf voor de auto...'

P.O.V. Ambre

Daar zit ik dan. Achter de fucking tralies, te wachten tot de rechtzaak. Ze hebben mij en Joanne in aparte ruimtes moeten zetten. Het kan zijn dat we elkaar een paar keer geslagen hebben... Ik ga op van de zenuwen, wat the fuck gaat er nu met on gebeuren? 'Ambre, er is een bezoeker voor je.' Ik kijk op en zie al snel Michael's rode haren. (A/N: Ik weet dat zijn haar nu blauw is, maar ik vond het rode zo mooi...) 'Michael!' Zeg ik blij, terwijl ik naar hem toe ren. Maar zodra ik mijn armen om hem heen wil slaan, draait hij zich om. 'Michael? W... Wat is er? Wat doe je?' Ik kijk hem raar aan. 'Je hebt mijn vriendin ontvoerd... ONTVOERD, AMBRE. En je hebt er godverdomme niets over gezegd!' Zegt hij boos. Ja, wat wil je dat ik zeg? Sorry dat ik je vriendin heb ontvoerd, maar ter verdediging, ik wist eerst niet dat jij haar kende? 'Michael, het spijt me zo zo erg...' Zeg ik zacht, terwijl ik naar de grond staar. Een gemeen lachje verlaat zijn mond. 'Het spijt je? Heb je enig idee wat je gedaan hebt Ambre?' 'IK NIET ALLEEN! JA, IK HEB ER SCHULD AAN, MAAR JOANNE OOK!' Hij schud zijn hoofd. 'Het maakt me niet uit dat zij er aan mee geholpen heeft. Jullie hadden een ambulance en politie moeten bellen, het moment dat jullie haar aangereden hadden.' 'IK WAS DRONKEN, WAT HAD JE DAN VAN ME VERWACHT?' 'DAT JE NIET ZO'N DOM WICHT WAS GEWEEST EN NIET DRONKEN ACHTER HET STUUR WAS GEGAAN.' Schreeuwt hij in mijn gezicht. Een enkele traan glijd over mijn wang, maar ik veeg hem ruw weg. 'Ik ben er klaar mee.' Zegt hij, terwijl hij zich omdraait en weg loopt. 'Nee, Michael, alsjeblieft. Laat me niet alleen. Ik houd van je.' Maar hij draait zich niet meer om. Hij loopt weg. Een van de weinige goede dingen uit mijn leven loopt voorgoed bij me vandaan. 

P.O.V. Jara

'Je deed WAT?' Schreeuwt Ashton, terwijl hij op springt. Aah, daar heb je het al, het geschreeuw. 'Ik sprong voor de auto, Ashton. En ik zou het zo weer doen.' Zeg ik. 'Jara, zegt dat niet.' Zegt hij terwijl hij de brug van mijn neus met duim en wijsvinger vasthoudt. Hij lijkt zich iets te bedenken, en loopt dan nogal boos op me af. Even denk ik dat hij me wilt slaan, en ik kruip in een. Hij kijkt me gekwetst aan, maar loopt niet bij me vandaan. In plaats daarvan pakt hij mijn armen en stroopt mijn mouwen omhoog. HIj kijkt geschrokken, ze zijn nog dieper, en het zijn er nog meer dan mijn tijd vóór de kliniek. 'Je moet het aan de politie vertellen.' Zegt hij dan. Ik kijk hem geschrokken aan. 'Aan de politie vertellen? Ben je niet goed wijs?! Dan sturen ze me terug naar die fucking kliniek!' Roep ik uit. 'Jara, Ambre en Joanne worden gestraft wegens weet ik veel wat voor een misdrijven. Je kunt ze toch niet voor moord de bak in laten gaan?' Zegt hij. 'Dus jij wilt ook al van me af? Ja, is dat wat je wilt? Nou, helaas. Ik blijf hier, en ik zal niet praten. En jij ook niet, je hebt het beloofdt.' Zeg ik bot. Hij kijkt me boos aan. 'JARA, DIT IS GODVERDOMME JOU SCHULD.' Schreeuwt hij. En dan vallen de tranen. Ja, Ashton, ik weet dat het mijn schuld is. Maar ik wil niet terug naar die fucking kliniek. Het is daar vreselijk. Maar ik zeg niets. Dan gaat de deur open, en ik zie Luke geschrokken kijken. 'Ashton, wat the fuck?' Luke rent naar me toe en slaat zijn armen om me heen. 'Ze heeft het al zo fucking zwaar en jij gaat tegen haar schreeuwen dat het haar schuld is? Je bent niet wijs.' Spuugt hij in zijn gezicht. Dan slaat hij zijn arm weer om mijn heen en leidt me Ash' kamer uit. 

P.O.V. Joanne

In een cel zitten is erg saai. Vooral als je helemaal alleen zit. Niet dat ik nou sta te poppelen om met Ambre in een celte zitten. Het enige wat we doen is ruzieën en vechten. Jezus wat kan die harde klappen uit delen. 'Bezoek.' Zegt een van de bewakers, voordat de deur open gaat. Ik herken hem meteen. 'CAL!' Zeg ik, terwijl ik de tranen al voel branden. Ik weet dat hij boos is, ik kan het zien aan hem. 'Ga je gang, scheld me uit, wees boos op me.' Zeg ik tegen hem. Maar hij schud zijn hoofd. 'Waarom?' Vraagt hij me. 'We... We waren dronken. We konden niet helder na denken. We waren in paniek. Ik weet het zelf niet eens precies, Calum.' Zeg ik eerlijk, terwijl ik hem aan staar. Hij zegt niets. 'Ik snap dat je boos bent Calum, maar alsjeblieft praat tegen me, schreeuw tegen me wat mij part, maar alsjeblieft. Negeer me niet.' Zeg ik. Hij schud zijn hoofd. 'Ik ben niet boos, ik ben teleurgesteld. Teleurgesteld en verbaast dat je zo goed kunt acteren. Vond je het leuk? Als we het over haar hadden, vond je het grappig om te zien wat het met me deed? Was het leuk om zo met mijn gevoelens te spelen, NOU?' Ik schud mijn hoofd terwijl ik probeer de tranen tegen te houden. 'Dat is niet hoe het is gegaan. Laat me je het uitleggen.' Hij schud zijn hoofd. 'Ik zie je in de rechtbank.' En met die woorden, loopt mijn wereld bij me vandaan.