Pathway to Success (Chasing Series #1)

Chapter 30

 Pero naintindihan ko na ang lahat at napatawad ko na ang mga taong naging dahilan ng pagiging malayo namin sa isa't isa. Like two diverged paths of road that makes you both apart... very far from each other to reach it's own success.

Maybe it's just a way na ginamit lang ang dad ko just to keep Callix away from me. He is not meant for me and so he is. It's part of the road of life that you will get through with your own self. 

Nag tipa ako sa aking laptop at ginawa ang dapat mga gawin. I kept my self in slience and utterly continued working. 

I didn't bothered him at gano'n din siya. Naninibago lang ako ngayon dahil hindi kami tulad noong mga nakaraang araw na laging nag babangayan.

Lumipas ang mahigit tatlong oras at wala pa rin umiimik sa aming dalawa. Nag gagawa ako ng mga plan para sa mga ibang mga projects ko. Ganoon din siya gumagawa ng kaniyang plates.

He is shoulders became more wider than before and he even grew taller. Kahit anong pilit kong hindi siya pansinin ay hindi ko magawa. Every details of him ay napapansin ko lagi kaya mismong sa sarili ko ay naiinis na ako.

I shook my head out of overthinking. Tinapos ko lang ang ginagawa kong floor plan at tiningnan ang orasan sa relo it's almost lunch time.

Niligpit ko ang mga gamit at ganoon din ang aking laptop I turned it off. I heard him cleared his throat kaya napatingin ako sa gawi niya... mukhang may sasabihin kaya tinaas ko ang kilay ko dahil sa kuryosidad.

"Eating Lunch?" makling tanong niya. Napansin ko na umiwas siya ng tingin at bumalik ang mga tingin sa screen ng kaniyang laptop.

"Yes?" I answered sarcastically. Obvious ba na kapag mag lu-lunch ako ay iniimis ko muna ang mga gamit bago lumabas ng kumpanya.

"Okay, by yourself, Architect?" I saw him playing his hands so that's why I grinned. Kinakabahan ba siya? 'E bakit ganiyan siya kung maka akto?

"With my lover, why?" I teased him. Kahit sa kaloob looban ko na alam ko naman na wala na kaming pag-asa ay natutuwa pa rin ako kapag inaasar ko siya.

Dahil doon na lang ako nagiging masaya. Just how I pretend things now that we are together in each other's arm. Pilit akong sumasaya dahil naalala ko sa aking memorya 'kung paano kami mag asaran noon.

Nagpupunta ako sa condo niya at minsan sa condo ko. Sinusundo ako galing Ust then mag di-dinner kami. Nanonood ng mga movies at minsan pa nga na nag-aaral sa coffee shop. I miss those old times.

But now things got changed. We all make mistakes and already forgiven my self after everything. I was young back then, and things get easily controlled me...there are things that is hard to accept. It was never easy back then, how I feel the pain.

"Okay..." he hissed.

Pagkatapos noon ay lumabas na ako ng silid at pinuntahan si Dwyane sa kaniyang office room. "Nicolai?" Katok ko mula sa labas ng kaniyang pintuan.

Narinig ko siyang nag salita kaya pumasok na ako sa loob. "Ashley..." he sheepishly said in a sweet voice.

"Lunch?" I asked him straightforward.

Gusto kong i-test ang sarili ko sa ganitong paraan. Kung sa iba ay makakaramdam din ako ng pag mamahal na noon ko pa gustong maranasan.

I badly know kung sino pa rin ang tinitibok ng puso ko. In a way na para lubusan ko na siyang malimutan at buksan ang puso ko para sa iba.

"Sure, saan mo gusto kumain?" he smiled.

"Kahit saan, ikaw na bahala" tawa ko sa kaniya.

"Ikaw talaga... laging ang sagot kahit saan" he joked, nabuo ng tawanan ang buong silid.