"ေနပါဦး၊ပန္းကန္ထဲမွာမုန္႔ေတြေတာင္ မေလ်ာ့ေသးဘူးေလ။ဗိုက္ဆာရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"

"ဗိုက္သိပ္မဆာလို႔၊ေက်ာင္းေရာက္မွပဲေန႔လယ္စာစားလိုက္ေတာ့မယ္။ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိတ္မပူပါနဲ႔ဆို။ၿဖိဳးဉာဏ္ေစာင့္ေနတာၾကာၿပီထင္တယ္။အာ အခ်ိန္ေတာင္သိပ္မလိုေတာ့ဘူးပဲ။သြားေတာ့မယ္ေနာ္ တာ့တာ"

လြယ္အိတ္ကိုလြယ္၍ အသည္းအသန္ေျပးထြက္သြားေသာ ငယ္ေလးေၾကာင့္ ေလျပည္သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ငယ္ေလးကအစကတည္းက တစ္ေယာက္တည္းၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနတတ္ေသာသူမ်ိဳးျဖစ္ေပမယ့္ ဒီရက္ပိုင္းပိုၿငိမ္လာသည္။ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာကို ကေလးကမေမးခိုင္းေသာေၾကာင့္ သူလည္းေသခ်ာမသိ။

"ငယ္ေလး အခုရက္ပိုင္းဘာျဖစ္ေနတာပါလိမ့္"

ကားေပၚရက္ေတာ့ ၿဖိဳးဉာဏ္ကသူ႔ဘက္ကိုလွည့္၍ေမးလာသည္။

"ေဆာင္းဦး"

"အင္း ေျပာ"

"အဆင္ေျပသြားၿပီလား"

"ဟင္ ဘာကိုလဲ။ငါအစကတည္းကအဆင္ေျပပါတယ္"

"ေအးပါ၊ထက္ဘုန္းနဲ႔ေသခ်ာစကားေျပာလိုက္ဦးေနာ္။ၿပီးေတာ့ သူေျပာတာကိုေသခ်ာနားေထာင္လိုက္ေနာ္ ေဆာင္းဦး။မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥနဲ႔ျပႆနာျဖစ္မွာကို ငါမလိုလားဘူး"

"ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥတဲ့လား၊ထားပါေတာ့။ေက်ာင္းကိုေမာင္းေတာ့ေလ။ေနာက္က်ေတာ့မယ္"

ဘာမွဆက္မေျပာခ်င္လိုေသာပုံေပါက္ေနေသာသူ႔ပုံေၾကာင့္ ၿဖိဳးဉာဏ္လည္းဆက္မေမးေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းသို႔သာတန္းေမာင္းလာလိုက္ေတာ့သည္။အခုခ်ိန္မွာ စိတ္ရႈပ္ေနမွာအေသအခ်ာပဲမို႔လို႔ သူဒီတိုင္းၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနတာက ပိုေကာင္းသည္မဟုတ္လား။

ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ သူ႔ကိုသနားသလိုလို၊ဘာလိုလိုမ်က္လုံးႏွင့္ၾကည့္ေနေသာအၾကည့္တို႔ကို ဂ႐ုမစိုက္စြာအခန္းထဲကိုဝင္လာခဲ့သည္။သူဘာျဖစ္ေနလို႔ အဲ့ေလာက္ေတာင္ သူတို႔ကအဲ့လိုေတြၾကည့္ေနၾကရတာလဲ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့။သူ႔ပုံစံကကိုထက္နားမွာ အဲ့ေလာက္ေတာင္တြယ္ကပ္ေနတဲ့ပုံေပါက္ေနတာလား။အဲ့လိုပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ အာ႐ုံစိုက္ခံရတာကိုေတာ့ သူလုံးဝသေဘာမက်ပါ။

My Nerdy BoyWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu