kill first, feel last

Opzoek naar olie

' Hey Robert, hoe ver nog naar de stad?' Robert kijkt door het luik de laadruimte in naar mij en dan weer door de vooruit. ' Hmmm ik gok over twaalf uur Brianna.' Ik ga zuchtend bij het luik vandaan en ga naast Alex zitten. We hebben allemaal zure gezichten van de pijn aan ons stuitje. De hobbelende vrachtwagen maakt het er niet beter op. Benjamin komt aanlopen. ' Wil je wat water van mij? Ik zag dat jouw  flesje leeg was.' Ik kijk naar mijn flesje die naast mijn smerige matras staat. ' Ja... dankje.' Ik pak het flesje en neem een flinke slok. Ik voel het lauwe water langs me keel glijden. Het is niet verfrissend maar beter dan niets. Hij pakt het flesje en stopt het terug in zijn blauwe rugzak.

Ik stoot mijn hoofd. De vrachtwagen is met een schok tot stilstand gekomen. Ik hoor Robert uitstappen en naar de deuren van de vrachtwagen gaan. Hij duwt ze open. Aan zijn gezicht te zien is er iets gebeurt met de vrachtwagen. ' Jongens.. de benzine is op, dus er zullen wat mensen naar de stad moeten lopen om het te zoeken. Het zal denk ik nog maar 2 uurtjes lopen zijn.' Alex springt op. ' Ik kan niet wachten om mijn benen te strekken, benja en Bri gaan jullie mee?' Ik kijk naar Maddie, Walter en Nora. Ze knikken. ' Ja. Laten we gaan.' Ik knik naar de jongens. Benjamin nam zijn blauwe rugzak mee en we kregen een paar messen in onze handen geduwd om ons te beschermen tegen de zombies. We springen uit de vrachtwagen en lopen richting het Noorden. De weg staat vol met auto's die al een hele tijd daar stilstaan. Alex en Benjamin doen wedstrijdjes over wie het snelste kan rennen om de tijd te doden. Ik zit diep in gedachten verzonken, denkend aan hoe mijn ouder eruit zouden zien als zombies. Ik hoor wat schuifelende stappen achter me en merk al gauw dat het geen persoon is. Ik draai me rustig om en steek het mes zo in het voorhoofd van een zombie. ' Mooie steek Bri!' Benjamin kijkt lachend om. Ik trek mijn mes met wat moeite uit het hoofd van de zombie. Ik kijk nog even naar de doffe ogen en loop weer verder. Het is inmiddels niet meer spannend als je het al zo vaak hebt gedaan.

We zijn aangekomen in een uitgestorven stad, nou niet uitgestorven want er zwermen allemaal levenloze zombies. ' Gaat het nog Bri?' Alex komt naast me lopen en legt een hand op mijn schouder. ' Ja het gaat, zullen we gaan zoeken?' Benjamin knikt en we lopen de eerste beste winkel in. Ik sluit de deur achter me en klop er hard op. We moeten weten of hier zombies zijn. Er verschijnen wat zombies , met uitgestrekte handen komen ze op ons af. We steken ze neer en geven wat high-fives aan elkaar. Ik kijk naar de schappen. Ik zie wat voer op de grond liggen. Niet voor mensen. Nee. Voor vogels en konijnen. ' Hier valt niks te vinden, op naar de volgende.' Ik duw de deur weer open en loop naar de overkant van de straat. Er staan wat vage letters boven de deuren 'supermarket'.  ' Eeehhhhhhhh jongens! We hebben een supermarkt te pakken. ' Alex schreeuwt en rent haast door de deur heen. ' Shhhh, denk aan de zombies man.' Ik haal mijn hand van Alex's  mond af. ' Goed jullie redden je wel in deze supermarkt, ik ben in de winkel hiernaast.'  Ik gaf ze allebei een knuffel voor het geval dat.   

Ik open langzaam de deuren en tik tegen het de dichtstbijzijnde schap aan. Er beweegt niks in de winkel. Langzaam slenter ik vooruit. Leeg. Leeg. Leeg. Plastic verpakkingen. Leeg. Ik ben bij de laatste aangekomen. Ik sluit me ogen en hoop iets nuttigs te zien als ik ze open. Een wapen. Ik graai het uit het schap. Er zitten geen kogels in. Nuttig hoor. Dankjewel mensen die alles hebben gejat. Ik heb het gevoel alsof er iemand naar me kijkt. Ik draai me langzaam om en schrik als ik daar een meisje zie staan, blond haar, ze ziet er niet bepaald verzorgd uit en het ziet er naar uit dat ze alleen is. Ze houd een schep in haar hand en staat in een aanvallende positie.

Haar lippen komen in beweging: ' met hoeveel zijn jullie?' Eerst komt er niks uit mijn mond, ik ben gechoqueerd. Ik denk strategisch na. ' Ik ben alleen.' Ze kijkt me doordringend aan. Haar ogen vormen sluwe spleetjes. Ze heeft me door. ' Je bent niet alleen.' Ze spuugt de woorden bijna uit. ' Misschien is het maar beter als je hier oprot, want ik zit niet echt te wachten op een high-tea, als je begrijpt wat ik bedoel.' Ik voel me erg beledigd. ' Ja en als ik oprot word ik neergeschoten.' Ik kijk haar achterdochtig aan, wachtend op een reactie. Ze graait wat met haar armen achter haar rug en haalt een handgun tevoorschijn van de schrik deins ik wat naar achter. ' Hoe duidelijk wil je dat ik het maak?' Haar vingers strak om de trekker. Ik hoor de deur achter me open gaan en bekende stemmen mijn naam roepen. 'Bri we hebben benzineeee!' dan zien ze het meisje staan. Ze lopen snel naar me toe en gaan voor me staan. Ze nemen allebei een verdedigde houding aan met hun waardeloze mesjes.  Alex zet een stap naar voren en het meisje voelt zich bedreigt. Er klinkt een schot. Ze heeft op de grond geschoten. ' Niet lang voordat de zombies hier zijn.' Ze grijnst en verdwijnt naar boven.