FERİDE

41.BÖLÜM

Eski ev derken?

Aklıma gelen düşünce ile birden ayağa kalktım.Feride eskiden yaşadığı eve mi gidecekti?

"Ne zaman?"

Hiç bir zaman,hiç bir yerde Allahın yarattığı hiç bir canlıya sesimi yükseltmemiştim şimdiye kadar.Lakin sabrım fazlasıyla sınanmış,sesim hiç olmadığı kadar sert çıkmıştı.

"Ben..Benn..Şey beyim..Bugün.."

Bugün...

Bu kadar rahat çıkmamalıydı bu sözler ağızdan?

İnsan hayatı bu kadar ucuz muydu?

Bir karıncayı bile incitmekten korkarken insanın bir canlıya bunu yapması normal miydi?

Bir yerleri kırıp dökmemek için tırnaklarımı avuçlarıma geçirmiştim fakat bunun işe yaramayacağını adım gibi biliyordum.

"Gidiyoruz"

Depo kapısına doğru hızla yürürken Feride'ye bir şey olması halinde Timur'u düşündüm.Kahrolurdu Timur.Yaşama sebebiydi Feride onun.Bakışı ile güldüren,gözleri ile konuşan her daim varlığına şükür ettigi tek kadındı.Ona bir şey olursa Timur biterdi.Timur biterse bende biterdim.Evlatlarımı üzgün görmek beni bitirirdi.Beni ayakta tutan şey onların gülmesi,mutlu olmasıydı.

"Beyim..Ne yapalım?"

"Getirin "

Tek kelime adamımın beni anlaması için yeterliydi.Araca atladığım gibi gaza bastım ve Feride'nin eskiden yaşadığı eve doğru sürdüm.

Gergindim.O evde ne olup bittiği hakkında hiç bir fikrim yoktu ve bu durum beni dahada çok geriyordu.

Yaklaşık yirmi dakika sonra Feride'nin yaşadığı evin sokağına geldiğimde karşıma çıkan görüntü ile kanımın donduğunu hissettim.Araçtan atladığım gibi koştum.Korkunun zihnimi ele geçirmesine izin vermedim.

Derken onu gördüm.Oğlumun canına can,yoluna yoldaş olan kadını.

Feride Çelebi..

Çelebi aşiretinin tek gelini...

Doğacak torununum Annesi...

Bunca yıllık yaşantımda çok şey görmüştüm.Belki bundan daha fazla,belki daha az.Ama bu görüntü beni yıkmıştı.Bu görüntü yüreğimden bir şeyi alıp götürmüştü.Bu görüntü içimde yıllardır uyuyan ejderhanın uyanmasına sebep olmuştu.

Gelinimin yüzü tanınmayacak haldeydi.

Belimdeki silaha uzanıp emniyetini açtım ve hiç çekinmeden dikkatli bir şekilde havaya doğru iki el sıktım.Kalabalığın ikiye ayrılması ile yavaşca oğlumun bulunduğu yere doğru ilerledim.

Yanına yaklaştıkça fark ediyordum ki Timur bir kadının alnına silah dayamış öylece bekliyor ve Kerim'de ona eşlik ediyirdu.

"Oğlum"

Tek kelimem yeterdi oğlumun beni duyması,anlaması için.Biz baba oğul değildik sadece.
Sırdaş,yoldaş,arkadaştıkda aynı zamanda.Yanına yaklaştım,silahını indirdim ve gözlerinin içine baktım.Kıpkırmizıydı.Bir kere bile ağlarken görmedigim,çocukluğunda bir kez bile ağlatmaya kıyamadığım evladımı bu halde görmek beni yıkmıştı.

"Baba..Git buradan"

"Bana bırak evlat.Hadi gelinimi al ve hiç beklemeden doktora götür."

Sesim sanki ortada hiç bir sorun yokmuş gibi sakin çıkmıştı.Fakat Timur için aynı şeyleri söylemek çok zordu.