Zamanda Kal

Eksik His

Son 1.

Günlerim daha stresli ve gergin aymaya başladı.

Ama bu kez bana özel değil. Herkes birbirine ezberini ve dakikasını hatırlatıyor.

Brian sunuculuğu üstleniyor bu sene. Onu ilk kez bu kadar heyecanlı görüyoum. 

Dansçılar diğer herkese göre oldukça profesyonel. Önce onları izliyoruz. Sanki tek kişinin 20 gölgesi varmış gibi görünüyorlar uzaktan. 

Kızların mavi vücutlarını saran mini bir elbiseleri var. Ve topukları yıldız şeklinde olan ayakkabıları. En öndeki kız okulumuzun gözdelerinden. Oldukça rahat çünkü koleje girdiğinden beri kutlamalarda dans ediyor. Diğerleri onun biraz gerisinde ama en az onun kadar iyiler. Erkekler İspanyol paça pantolon ve lacivert tül gömlekleriyle fazla parlak ve havalı. Evet. İçlerinden en az 10 dansçıya çoğumuz gibi ilk kolej yıllarımda aşıktım.

Onların gösterilerinden sonra öğretmenlerin bize şirinlik yaptıkları anlar yansıtılıyor açık hava sineması ekranımıza. Bu kısımda ailelerin eğleneceğinden hepimiz eminiz.

Hemen sonrasında Amerikan Futbolu takımımız tebrik edilmek üzere şövalye formalarıyla sahneye çıkıyor. Hiçbirinde kusur yok. Her açıdan.

Ve sıra bizde.

Önce Anne'in kostümü hazırlanıyor. Gerçek bir 18.yy kadını gibi. Ve gerçekten Romeo'sunu arıyor. Pembe kumaşlı korsesini belli eden uzun bir kıyafeti var. Saçlarının yapılı halini henüz görmedim çünkü provalarda  o kadar zamanımız olmuyor. Henry normalde de öyle giyindiği için henüz hiçbir sahnede Romeo'muzu beklemedik.

Ve sahnenin solunda ben varım.Emillia.

Kendimi bulduğum, kendi dünyamda arayışa çıktığım noktadayım: Piyanomun başında.

Yüzyıllar öncesine ait bir aşk önümde canlandırılıyor. Ben önüme notalandırılan bütün eserleri o aşkla bütünleştirmeye çalışıyorum.

Gerçeklekliğine inanmadığım, böyle yüce olabileceğini düşünmediğim; benim için sadece filmlerden, şarkılardan, kitaplardan, efsanelerden ibaret olan o duyguyu başkalarına hissettirmeye çalışıyorum.

Çalarken içimde hissediyorum o eksikliği ve arayışı. Yakınımda değil çok uzağımda aradığımı bildiğim o yoğunluğu parmak uçlarımdan tuşlara aktarıyorum.

Gözlerimi açtığımda karşımda iki aşık görüyorum gerçekten yüzyıllar öncesinden gelmiş gibiler.

Bu duygunun yarınki stresimi bastırmasına izin veriyorum.