မြောက်များစွာသောကမ်းလှမ်းချက်တွေကို မက်မော၍ မဟုတ်ဘဲ မျက်နှာကို ငယ်နိုင်သမျှ
ငယ်ချပြီး မျိုမကျအောင် လုပ်နေသော
ကောင်လေးကြောင့် ခိုင်ခံ့ စားလက်စဇွန်းကို ပန်းကန်ထဲတွင်ပြန်ချပြီး ထရပ်လိုက်သည်။

"တစ်လုံးလား။"

"နှစ်လုံးပေါ့။မကျက်တကျက်။
အနှစ်မပေါက်စေနဲ့နော်။"

ခပ်တည်တည်ဖြင့် ငါးပန်းကန်ကို ခိုင်ခံ့ရှေ့တွန်း၍
ဆိုလာသော ခွန်မြဲဟိန်ကြောင့် ထုံးစံအတိုင်း ခေါင်းကိုသာ ခါယမ်းလိုက်မိသည်။

ဤတွင် ခွန်မြဲဟိန်က ဘာလို့ သူ့ဘာသာသူ
မကြော်တာလဲဟု မေးစရာရှိသည်။

ခွန်မြဲဟိန်သည် ဆီပူစင်မည်စိုး၍ သူ့အမေ၏ ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်ကိုဆောင်းကာ ကြက်ဥကြော်တတ်သလို၊

ငရုတ်သီးဖတ်ဝင်မည်စိုးသောကြောင့် မျက်မှန်တပ်၍ ငရုတ်သီးထောင်းသော ကောင်မျိုးဖြစ်သည်။

ခေါက်ဆွဲကလေးပြုတ်သည်ကိုပင် မှောက်ကျသည်အထိဖြစ်ဖူးသည်။

ထိုအချင်းအရာကို မြင်တွေ့လိုက်ရသည့် အချိန်မှစ၍ ခိုင်ခံ့ ထိုသကောင့်သားအား ဘာမှမခိုင်းဖြစ်တော့ပါ။

ယုတ်စွအဆုံး နှစ်ယောက်သား စာကျက်ရင်း စားရန်လက်ဖက်သုပ်ကိုပင်သူကိုယ်တိုင်သာ
သုပ်တော့သည်။

အိမ်မှာနေရင် သွင်ဆုနှောင်က အနိုင်ကျင့်ပြီး ဒီမှာနေရင် ခွန်မြဲဟိန်က အနိုင်ကျင့်သည်။

ဘယ်မှာနေနေ အနိုင်ကျင့်ခံရရာကမလွတ်မြောက်သော သနားစဖွယ် ကောင်ချောလေးဟု ခိုင်ခံ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မှတ်ချက်ပြုမိသည်။

"အနှစ် ပေါက်သွားပြီကွ။"

အနားကိုပင်မကပ်ရဲဘဲ ၂ပေအကွာလောက်က လှမ်းအော်နေသော အသံစူးစူးကြောင့် ခိုင်ခံ့မောင်၏ တွေးလက်စအတွေးတို့ရပ်တန့်သွားရသည်။

"ပြန်ကြော်ပေးမယ်။"

ပိတ်ဟောက်လိုက်တော့မှ ရှုံ့မဲ့နေသောမျက်နှာကြောက နဂိုအတိုင်းပြန်ဖြစ်သွားသည်။

"မန်ကျည်းရွက်သုပ် စားမလား"

စကားသံထွက်လာရာ ခိုင်ခံ့မောင်၏ ​ကျောပြင်အား ခွန်မြဲဟိန် မယုံနိုင်စွာကြည့်လိုက်မိသည်။

ခိုင်မြဲစေလို...Where stories live. Discover now