გოგონები ზემოთ ავიდნენ რამოდენიმე ფოტო გადაიღეს და ინსტაგრამზე ატვირთეს, ტელეფონს თავი დაანებეს და ქვემოთ ჩავიდნენ რადგან სტუმრებს დახვედროდნენ.
ახალგაზრდები ნელ-ნელა სახლს ავსებდნენ,და როდესაც ჩოიმ და ჰარამ უსიამოვნო "სასტავს" თვალი მოჰკრა, მათკენ გაეშურნენ და მიესალმენ
-ჰარა: ოჰჰ აქ ვინები გვყოლია
-ჩოი: ესღა გვაკლდა.
-ჰარა: წამო, ჩვენს ძუკნებსმივესალმოთ.-მათკენ წავედით და მივესალმეთ
-ჰანაჰი:ოჰჰ გილოცავ
-ჰარა: მადლობა, ისე აქ დაუპატიჟებელ სტუმრებს არ ველოდით არა ჩოი? -და მწარედ ავათვალიერე
-ქლოე: ნუღელავ საყვარელო, ამ საბანძეთში გაჩერებას არ ვაპირებთ დიდი ხანი -მომგებიანად თვალი ჩამიკრა და ხელები გადააჯვარედინა
-ჩოი: ხოდა ამ საბანძეთში თქვენ თვითონვე შემოდგით ფეხი...სოუუუ კარები იქითაა
-კლარა: თვალები მაბია ძუკნავ
-ჰარა: ისე ტეხავს თქვენ სახელს ჩვენ რო გვეძახი -თვალი ჩავუკარი და სახლიდან გავაგდე.
-ჩოი: ღმერთო ნეტა ამ ხალხს თავში ტვინი ედოს -ხელები ცისკენ აიშვირა და ვედრება დაუწყო
-ჰარა: ტყუილად ევედრები ასეთებს არაფერი ეშველბა -მხარში ჩავარტყი და სტუმრებისკენ გავეშურეთ
(4 საათის შემდეგ)
სტუმრები უკვე წავიდნენ მე და ჩოი დივანზე ვწევართ და კმაყოფილი ვუყურებთ ჭერს
-ჩოი: ნუ რაც ვიცით ვიცით -დაღლილიანი სახით გამომხედა
-ჰარა: მშვენიერი იყო, წამო დავწვეთ და აქაურობას ხვალ დამლაგებლები მიხედავენ -ჩოი ავაგდე და ოთახში ავედით
(დილას)
-ჰარა: ჩოი ადეე -მეც ნახევრად გამოფხიზლებული ხელებს სახეში ვურტყამდი
-ჩოი: ალოოო, შიგ ხოარგაქ! რომელი საათია
-ჰარა: მერავიცი.-ისევ თვალდახუჭულმა ვუთხარი
-ჩოი: აიშშშ შენი დედაც კიმ ჰარა ვეღარ ვიძინებ
-ჰარა: ჰოდა ძაან კაი, მე დავიძინებ და შენ წადი საჭმელი გააკეთე მშიააა-ვიღრიალე ბოლო ხმაზე
-ჩოი: იააა კიმ ჰარაა! უკვე ზედმეტებია -ადგა და ეს ტვინგამორეცხილი ბალიშით დამახტა
-ჰარა: შენ რა ჩემს გაგუდვას აპირებ? -ვუყვირე ბალიშიდან
-ჩოი: საჭ....-კარზე კაკუნი იყო, ჩოი უცბად გამეცალა და ლოგინზე დაემხო
-ჰარა: შემოდით! -ვიღრიალე და კარები მამაჩემმა შემოაღო-მამა?
-ჩოი: გამარჯობა ბიძი როგორ ხარ? -სერიოზუალად ჩოის და მამაჩემს ისეთი ურთიერთობა აქვთ რო ხანდახან მართლა მაინტერესებს ვისი მამააა... 🤣 (ანუ მამამისი კიმ იუნგსიკია, და უბრალოდ კიმს დავაწერ)
-კიმი: იააა ჩოი ხო გითხარი "ბიძის" ნუ მეძახი თქოო თავი ბებერი მგონია -და თავი თავმომწონედ გააქნია
-ჰარა: კაი მამა დაგვინდე -სიცილით ვუთხარი
-კიმი: მოკლედ ჰარაა... ერთ კვირაში ისევ კორეაში გადავდივართ...და არ ვიცი აქ ჩამოსვლას მოვახერხებთ თუ არა ამიტომ მომზადება დაიწყე... -რათქვა? სადო? შანსიი არაა
-ჰარა: რა? მანდ წამომსვლელი არ ვარ! მე აქ მყავს ჩემი მეგობრები და ვინც მიყვარს! კორეაში არაფერი არ დამრჩენია რომ ისევ იქ წავიდე!
-კიმი: მაპატიე ჰარა მაგრამ აუცილებელი რომ არ იყოს არც მე დავიჟინებდი წასვლას!
-ჰარა: კიმაგრამ ჩოი? -ნაღვლიანად ვთქვი და მას შევხედე
-ჩოი: არაფერია ჰარა, როცა მოვახერხებთ აუცილებლად ჩამოვალთ
-კიმი: ჩოი შეიძლება ვილაპარაკოთ ორი წუთი?
-ჩოი: კი ბიძი -ეს ვთქვი თუარა ეგრევე პირზე ხელი ავიფარე და სიცილი დავიწყე -უნდა გადავეჩვიო -გავიცინე და კიმს გავყევი
ჰარა ნაღვლიანად იჯდა მის ოთახში და ფიქრობდა რაუნდა გაეკეთებინა მას იქ...მას არც არავინ ჰყავდა კორეაში ისეთი რომ მისთვის რაიმე საიდუმლო გაენდო... ან თუნდაც მასთან ერთად ეტირა როცა ჰარას სტკიოდა... ჰარას ჩოისთან განშორება უწევდა და იცოდა რომ მას დიდი ხანი ვერ ნახავდა! ლუკასი? მას ლუკასი ნაღდად ფეხებზე ეკიდა! როგორც მან დაიკიდა ჰარა ფეხებზე
FLASHBACK (წვეულების დასრულებიდან ერთ საათში)
-ჩოი: ამმ ჰარა?
-ჰარა: მჰჰჰჰ! რაარი?
-ჩოი: რაღაცას გაჩვენებ ოღონდ არ ინერვიულო ოქეი?
-ჰარა: მაშინებ ჩოი! რაარი მასეთი?
