Crown of Light (Daguitan Series #2)

Unang Kabanata

"M-mabait naman po ang lalaki—"

"At lalaki ang bandidong nakausap mo?!" Putol niya agad.

He laughed without humor after his words.

Tumango ako at muling binalik ang tingin sa halaman.

"Hindi ako sinaktan ng lalaking iyon. At may sinabi lang siya kaya napatawag ako sa 'yo..."

"Jaivien... the man you talked with is an outlaw. And whatever that is he have said to you, they were only part of their..." he paused. "I don't know. Baka may pinaplano ulit silang pagsalakay. Sinabi mo ba ito kay papa?"

Hindi ako nakapagsalita sa haba ng eksplanasyon ni Kuya. Kinailangan ko pang tumingin sa mga talahib para lang isipin ang sinabi niya. I had no idea what he meant. And after my long silence, Kuya probably realized I was syncing his words in. kaya muli niyang sinagdagan ang kaniyang sinabi.

"You're still young and whatever he told you... they were only words to deceive you."

The call ended up a bit maturely. Sa kuwarto ko na napagtanto ang buong pag-uusap. Akala ko pa noong una hindi seseryosohin ni Kuya ang pagtawag ko sa kaniya. But somehow, after the call, he made me realized something. Hindi kagaya ni papa na tinuturing pa rin akong isang bata.

Natapos ang dinner namin ng walang lumalabas sa akin ng salita. Sinabi lang ni Aling Julia kay papa na may ginawa ako kanina sa hardin at pagkatapos noon ay ginawa bumalik na ako sa kuwarto.

My room space was large. I have my own bathroom and good set of vanity right after my wardrobe. Sa sariling kuwarto na rin nagtuturo ang teachers ko kaya sa malapit na pintuan ay may mga desks at mga upuan. I do hear my teachers' compliments regarding my excellence but the feeling of being caged were their concern. Dahil ayon sa kanila, nawawalan ako ng interes sa labas maliban sa halos paulit kon ginagawa sa bahay.

I got my eagerness to somehow be free from our mansion from them. They would tell stories about how good the schools are. And to the most of my willingness, I would probe questions just to hear their stories more.

Hindi ko lang maisatinig ang kagustuhan kong makapag-aral sa regular na paaralan kay papa. Takot ako na baka palitan ni papa ang mga gurong kahit papaano ay naging kasangga ko na rin. Bumibisita naman ang iilan kong pinsan pero tipid ako kung makipag-usap sa kanila.

They have this vibe that they were the only one who could take.

"Aalis ulit kayo papuntang rancho, papa?" sabi ko sa breakfast, ilang araw na ang lumipas matapos ang nangyaring pag-uusap namin ni Kuya. Agad kong napuna ang pustura ni Papa. Kabababa lang nito sa engandeng hagdanan.

Behind his shirt is his cowboy hat hanging from the neck. The long black boots he's wearing isn't that hard to notice, too. Binaba ko agad ang tinidor na hawak nang balingan ako ni papa.

"Sasama po ulit ako!" I joyed when his brows rose at me.

At tuloy-tuloy agad ang tango ko nang umawang ang kaniyang bibig para maunahan siya sa pagsasalita.

"Opo! Hindi ako makikipag-usap sa mga bandido!"

Mabilis kong tinapos ang pagkain. Nauna ako sa kaniya. Sinadya ko talagang maunang magbreakfast ngayon. Narinig ko kasi siya habang kausap niya si Kuya sa cellphone niya kagabi na bibisita siya ngayon sa rancho.

I knew that it was a smart move for me. And before he could do another negation, I was already dressed, ready for our soon departure. Maaga rin akong naligo para sa naging plano kong ito.

Somehow, whatever he and Kuya thought about what the outlaw had told me, made me started having my doubts. I thought that their answers weren't enough. That maybe their hiding something from me. And because I have a pure heart of a good girl, my willingness to resolve whatever something that must be resolved emitted.