Boş Mezarlık Sakinleri

Giriş

Başlama Tarihleri ?

********

Küçük yaşta annenizi kaybetmek nedir bilir misiniz...

15 yaşımda , çocukluğumun en güzel zamanlarında , annem kanserdi. Onun yoğun bakımda hastane odalarında son zamanlarını izlemek. Doktorların yaşım küçük olduğu için bana annemin daha çok dayanamayacağını söyleyememeleri öyle zoruma gidiyordu ki. Annem ordaydı , camın arkasındaki yatak da sadece yatıyordu. Onun dayanamayacağını tahmin etmem zor değildi ama elimden sadece dua etmek geliyordu. Sanki yanına gidip onu bir kere öpsem her şey düzelebilir gibi geliyordu. Ama bu sadece kendimi kandırmaktan başka bir şey değildi. 

Ben sadece 15 yaşındaydım anneme en çok ihtiyacımın olduğu zamanlarda onu öyle çaresizce yattığında görmek , beni daha da kötü yapıyordu. Düşünüyorum annemsiz nasıl yapacağım , onun kokusunu, yanımda durduğunda bana verdiği o güven duygusu olmadan nasıl yaşayabilirim. Ama elinde sonunda o da gidecekti. Ve bu şuan çok yakın bir zamanda gerçekleşecekti. Kendimi buna alıştırmam lazımdı. Ama bu o kadar da kolay bir şey değildi.

Bugün annemin hastanede geçirdiği 10. gündü. Ve bugün her zamankinden daha da kötü bir haldeydi. Doktor odaya girdiğinde onun yüzündeki çaresizliği okuyabiliyordum. Kendi hastasına bir şey yapamamak , ona yaptığı o kadar tedavi sonrası onu hayatta tutamamak onun içinde zor olmalıydı. Ben kendi içimde annemin öldüğünü kavramıştım. Çünkü bu durumdan geri hayata dönmesi imkansız gibi birşeydi.

10. Günün ardından annem bugün ameliyata girecek ve ya yaşayacak yada hayatını kaybedecekti. Tabiki bu sadece bana söylenen bir yalandı. Çünkü artık annemin dayanacak gücü kalmamıştı. Ameliyat tam 6 saat sürdü. Ameliyathaneden çıkan doktorun yüzünden okumuştum olan şeyi. Annem hayata veda etmişti. Artık her hatamda beni düzeltecek. Beni canından çok sevecek olan o kadın gitmişti. 

Ama annemin ölmesi benim için ölme değildi. İşte o gün annemin öldüğü o gün kendime bir söz verdim. Annem ölmüş olabilirdi. Toprağın altına girmiş olabilirdi. Ama bu benim onun mezarında onunla konuşamayacağım anlamına gelmiyordu. Her hafta 1 gün annemin mezarında yatacak ve onun yanımda olduğunu hissederek uykuya dalacaktım.

Bu günden sonra başlıyacaktı benim hayatım. Atlas Yalçının hayatı daha şimdi başlıyordu....

**********************

Evettt bu güzel hikayemiz bu giriş bölümü ile başlamış oldu. Sahneler biraz hızlı geçmiş olabilir ilk hikayem biraz acemiyim. İnşallah beğenmişsinizdir. Yeni Bölümler Yakında Sizlerle.

 Hadi gelin bir tane boş mezara da siz girin :)

Twitter : batuyumgaliba