Benim yıllar önce gördüğüm o belli belirsiz çizgiyi dahi bir ihtimal olarak kabul etmediğini gösterircesine bıçağın keskin ucunu gözlerimin içine bakarak kendi avcuna bastırdı ve aşağıya doğru çekti. Oluk oluk akan kan beyaz gömleğine süzülmüş, yüzü...
Kitap olacaktır. İlk 2 bölüm tanıtım amaçlı yer almaktadır.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
29 Aralık 2018 02.35 Beykoz, Riva…
Şiddetli rüzgâr ağaç dallarını gelişi güzel şekilde oradan oraya savururken gözlerini bir an olsun yerden ayırmadı. Gecenin koynunda onu bir an bile terk etmeyen Ay yine tüm ihtişamıyla ona eşlik ediyordu fakat bu kez yalnız değillerdi. Bu görüntünün altında bir günah işlenmiş ve bu günahın izleri eskimiş asfalt zemine bulaşmış kan ile geceye kazınmıştı.
Şiddetli bir gök gürültüsü birazdan başlayacak olan yağmurun habercisiyken zifiri karanlık ve oldukça tekin bu yolda elinde ki silahla kalakalmıştı. Büyük bir ustalıkla tuttuğu silahta tek bir tedirginlik dahi hissetmemişti. Esen rüzgâr siyah deri ceketini aşmış, beyaz gömleğinden içeri sızmış, ciğerlerine kadar işlemişti ama yine kıpırdamadı. Nefes sesleri rüzgârın uğultularına karışmış, cebinde titreyen telefonu dahi zor fark etmişti.
Gözlerini bir an olsun kırpmazken boşta duran eli telefonu deri ceketinin cebinden çıkardı. Yüzüne vuran beyaz ışıkta, gördüğü isimle, silahı tutan elinden ziyade diğer eli hafifçe kıpırdanmıştı.
‘MAHRU’
Zoraki bir yutkunmaya gerçekleştirerek ne yapacağına karar vermeye çalıştı. Eli sıkıntıyla kısa saçlarına doğru gittiğinde alt dudağını dişleyerek kendi etrafında döndü ve bomboş yolda sıkıntılı bir nefes vererek arabasının tekerine vurdu.
Telefon susmuştu fakat tekrar çalması birkaç saniye sürdü.
‘MAHRU’
Birkaç damla yağmur aceleyle ekrana düştüğünde parmakları isminin üzerini temizledi ama açamadı. Şu an bu telefonu cevaplaması mümkün dahi değildi. Üstelik halletmesi gereken bir cinayet vardı. Gecenin karanlığında patika yoldan gelen siren sesleriyle zamanının kalmadığını anlayarak aramayı reddederken aceleci bir tavırla rehbere girdi ve Nursel’in adını bulduğunda Mahru’nun mesaj bildirimi düştü.
Mesaj: Seni bekliyorum. Böyle bir gecede aceleyle evden çıkacak ne olmuş olabilir? Yine bir sorun yoktur diye umuyorum!
Dişlerini birbirine bastırıp ekrana baktı ve yaklaşan siren sesleriyle Nursel’i aradı. O muhakkak bir yolunu bulurdu. Bulması lazımdı…
Birkaç kez çalmış ama kimse cevap vermezken sesler git gide yaklaşıyordu. Muhtemelen 10 dakika kadar sonra burada olacaklardı. ‘’Hadi, hadi, hadi...’’ diye söylenirken telefonun açılması gecenin ona tanıdığı tek ayrıcalık oldu.
