In minder dan vijf seconden maak ik een volledige scan van de vrouw. 'Ja hoor', zeg ik met een glimlach en ik trek mijn tas van de stoel naast mij. De vrouw gaat meteen zitten en pakt haar telefoon uit haar zak.
Vanuit mijn ooghoek blijf ik haar observeren, zoals ik dat altijd doe bij mensen in de trein. Ik zie hoe ze bezig is op haar telefoon terwijl ze haar omgeving in de gaten houdt. Zodra de trein gaat rijden, zucht ze en leunt ze naar achteren, alsof ze zich in de zitting van de stoel wil verstoppen. Ik probeer oogcontact met haar te maken, maar iedere keer als onze blikken kruisen, kijkt ze vluchtig de andere kant op.
Dan zie ik haar voorover buigen om iets uit haar tas te grissen. Een make-uptasje. Oh ja, tuurlijk. Ik was even vergeten dat ik blijkbaar de enige vrouw op deze planeet ben die geen/nauwelijks make-up draagt. Ik verdwaal in mijn gedachten. Ik heb zelfs niet door dat ik word gebeld. wel vijf keer. Door mijn baas. Kut.
Dan zie ik het Whatsappje. "meeting om 11:00 uur, ben jij er dan?". Ik reageer meteen 'al onderweg'. Ik ben altijd te vroeg omdat ik rekening houdt met onvoorziene omstandigheden. Dat is wat je leert als je vaak met de trein reist in Nederland. Obviously.
Mijn gedachten dwalen weer af waar we gebleven waren. Ik richt mijn blikken weer op de plek waar de onbekende vrouw kwam zitten. Maar ze is weg. De trein stopt abrupt. in de verte hoor ik het gesis van treindeuren die open gaan.
