Dit is het begin van hoofdstuk twee. Een hoofdstuk waar het verhaal door de schrijver wordt gestuurd en waar de gemotiveerde lezer door heen leest omdat het vorige hoofdstuk aansprak.
Dit hoofdstuk zal leiden tot een bepaald beeld in je hoofd. Nu denk je, welk beeld dan? Die vraag moet je niet aan mij stellen maar aan jezelf. Ik ben slechts de verteller van dit verhaal.
Dit verhaal kan je ontroeren, aan het lachen maken, boos maken of andere emoties oproepen. Iedere lezer leest dit op een andere manier. Niet alleen ligt dit aan het tijdstip waarop je dit leest, ook ligt dit aan wie je bent, welke connectie je voelt met de auteur(mij, hii).
Misschien denk je "kom nu maar door met de kern van je verhaal", misschien denk je "ok, I like this", Dit is je eigen, persoonlijke perceptie. Laat dit verhaal lezen aan al je vrienden (als je die hebt) en je zult tien* verschillende verhalen krijgen (*afhankelijk van hoeveel vrienden je hebt). (het spijt me als je net als de auteur van dit verhaal geen vrienden hebt, dit was niet mijn bedoeling. of toch wel. jouw perceptie.)
het schrijven van een verhaal gebeurt ook vanuit een geheel eigen perceptie. Het is alsof je een kaartje voor de trein koopt. Je kunt een dagkaart kopen met als gevolg dat je overal heen kan reizen waar je maar wilt. Je kunt een kaartje kopen met een verre bestemming waardoor je veel tussenstops hebt waarbij er steeds nieuwe mensen (ew) instappen. Ook kun je op saldo reizen en net iets te weinig op je OV-chipkaart zetten waardoor je niet verder komt dan het volgende station (ouch). Of je kunt net zolang in de trein blijven zitten waardoor de trein wordt afgerangeerd. Dat laatste is goed voor de schrijversinspiratie because what happens in the train stays in the train. (schrijversgeheim oeps)
bedankt voor uw aandacht. u mag nu uitchecken. dat is dan € .. , pinnen of contant? (grapje)
tot ziens & een fijne dag gewenst.
(oh, ja als je niet betaald krijg je na 10 dagen een acceptgiro thuisgestuurd) (geen grapje) (of toch wel)
