Ik sta op het perron, wachtend op de trein
om me heen zie ik andere passagiers. groot, klein, dik, dun, nette kleding of trainingspakken, het loopt allemaal over het perron.
Ieder heeft een eigen verhaal. Een verhaal dat je leven bepaalt of wordt bepaald door je leven. we doen dingen omdat we ze doen. maar waarom doe je dingen zoals je ze doet? omdat je het zo hebt geleerd van je moeder, vader, opa of oma of iemand anders? of omdat het je een goed gevoel geeft om het zo te doen en het je beschermt op die manier?
Ieder mens leeft zijn eigen verhaal en kan ieder moment van de dag zijn eigen verhaal bewerken. Hoe leef je? Hoe wil je leven? Ben je tevreden over je verhaal, je leven? Of wil je iets veranderen? Al je mogelijkheden liggen binnen handbereik.
"Kedeng, kedeng"
Ik schrik op uit mijn eigen gedachten. De trein rijdt langzaam het station binnen. Mensen lopen vanuit het midden van het perron door elkaar naar de zijkant van het perron, waar de trein aankomt.
Ik laat me meevoeren door de stroom van mensen tot ik helemaal vooraan sta en de trein in moet stappen. Vanaf dat moment is er geen stroom van mensen voor mij meer. In de trein gaat iedereen een eigen kant op.
In mijn gedachten verzonken loop ik de coupé binnen. De trein zit vrij vol maar in het midden van de trein is nog een plekje vrij aan het raam.
Een paar tellen later komt een slanke jonge vrouw met een Eastpak tas naast mij staan. "Excuseer mij", ze schraapt zijn keel, "zou ik naast u mogen zitten?"
