Chapter 12
Paglayo ko sakanya, biglang may kung sino nalang ang humila saakin patayo, palayo sa lalaking hinalikan ko, ang captain ng basketball team.
“SHT ANDREA!” nagulat ako sa biglang pagsigaw ng lalaking humila saakin. ganun din ang lalaking hinalikan ko.
I mouthed ‘bye captain’ Habang hinihila ako ni Zydn palayo sakanya at palabas ng library.
“anong ginagawa mo?” galit siya. halata naman.
“just being me.” sagot ko saka ko siya nilagpasan. I don’t wanna argue with him.
“ganun ka na ba kalandi?” nanlaki ang mga mata ko sa halos pabulong niyang pagkasabi. Malandi? Ako?
Napangiti nalang ako sa sinabi niya. Amused. Nasabihan niya akong malandi. Hindi lang katulad ng iba na puro parinig, mapa babae man o lalaki. Humarap ako sakanya. hindi maganda sa pandinig ang mga sinabi niya. hindi ako natuwa.
“ano? Nasaktan ka sa sinabi ko?” inis niyang tanong sakin. Still, I am not talking. Just waiting for him to talk and talk.
“Andrea naman!” tss, nagpapakatatay ba siya saakin? well, di ko alam ang pakiramdam ng may tatay.
“hindi ko na alam ang gagawin ko” he yelled. Hindi ko siya maintindihan kung bakit niya ako pinapagalitan.
“look, hindi ako nagagalit ng dahil wala lang.”
“then you like me?” ngumiti ako, pero agad din nawala ang mga ngiting iyon sa mukha ko.
“no Andrea, kaibigan mo ako” kaibigan? Baliw ba siya? hindi. nababaliw na siya.
Iniwan ko nalang siya. ganyan ba ang kaibigan? Parating nangingialam?
BINABASA MO ANG
Prove Me Wrong
Teen Fiction[NO SOFTCOPIES] Hindi ko alam kung paano makibagay. Ang pangyayaring iyon ang nag-udyok saakin na maging ganito ako. Ang pagiging iba sakanila, ang ugaling taglay ko at ang paniniwala ko ang tanging mayroon ako para maprotektahan ang sarili ko. Hind...
