Episode 32

13.1K 324 95
                                    

Cygny

"See yah tomorrow, bes!" Masiglang sambit ni Razel bago ako hinalikan sa aking magkabilang pisngi.

Napapangiwi akong tumingin sa kanya habang pumapasok na siya sa kanilang sasakyan. As I continue to watch her, my subconscious is analyzing the thoughts of her having a megaphone inside her throat.

A few moments after, the engine of their car starts. I wave my hand at Razel and her kind Mom before I walk towards the gate of the school. As soon as I went outside of the school, my smile automatically flash when Hue and his perfect smile came into view.

Damn. It's been two weeks already.

Sa nagdaang dalawang linggo ay nagpatuloy lang kami ni Hue sa nakagawian naming gawin araw-araw. Hinahatid niya ako sa school tuwing umaga at inuuwi niya rin ako sa amin tuwing hapon. Kapag gabi naman ay nanonood lang kami ng movies sa kwarto ko o hindi naman kaya'y lalabas kami para lang kumain ng lugaw doon sa tabi ng Barangay Hall.

That was our routine every single day and I will lie if I say it was not fun. It was fun. Maybe, it was fun because of Hue. I really love spending time with him, actually. I am easily fond of him and I am not regreting it. He is ridiculously funny. He tells jokes, most of it was dirty, but I don't know why I am always ending up guffawing over it. Siguro ganoon lang talaga kapag parehong may sira sa ulo, nagkakaintindihan.

"As a friend?" Sambit ko nang makalapit na ako sa motorbike niya.

"As a friend." He chuckled as he rolled his eyes as if mocking me.

"Good." Natawa ako pero mabilis na sumimangot nang may maalala. "By the way, bakit ni-seen mo lang ang message ko sa 'yo kaninang lunch?"

"Ha? I left my phone on my house. Nakalimutan kong i-charge kagabi kaya iniwan ko na lang."

"Pero seen ang nakalagay, eh." Pinaningkitan ko siya ng mata.

He rolled his eyes while laughing. "Sige, kahit hubaran mo pa ako ngayon. Hindi mo makikita ang cell phone ko. Iniwan ko nga 'yon sa bahay tapos hindi ko din naman makukuha 'yon dahil bawal kaming lumabas tuwing lunch break."

I continue to crease my forehead until he gave me a forced appalled expression. "Baka multo ang nag-seen ng message mo?" I swat his arms and he laughed hard.

"Tigilan mo ako, hindi totoo ang multo." Pero deep inside, natatakot akong baka multo nga 'yon.

"Totoo 'yon. Multo kaya ako. Nanggo-ghost ako, eh." He just continued laughing hard.

The moment I knew that I won't get a serious answer from him, I climbed into his back and put my hands on his muscled torso. I don't know but I am blushing whenever I touch his abs beneath his uniform.

As soon as he assured that I am ready to go, he stopped laughing and easily navigated the motorbike towards the direction of my subdivision. Pero napangiwi ako nang bigla na lang dumagundong ang malakas ng kulog. At one moment, muntik na akong mapasigaw dahil sa gulat.

On cue, biglang lumamig ang panahon. Dumilim na rin ang langit kaya't mas binilisan pa ni Hue ang pagpapatakbo ng kanyang motorbike para hindi kami maabutan ng ulan.

Pero bago pa man niya bilisan ang pag-andar ng ay isa-isa nang nagsibagsakan ang malalaking tulo ng ulan. Before we knew it, we are now soaking wet as the rainfall continue to meet the land.

Kismet's Perfect FiascoWhere stories live. Discover now