Fall Again

Chapter 8

PAGKALABAS NG VENUE, hinang-hinang umupo muna ako sa kalapit na bench.

Hinilamos ko ang mga kamay ko sa mukha ko. Nakaiirita! Kararating ko lang, ni hindi pa nga ako nag-uumpisang magtrabaho, pero ganito na agad ang nangyari. Nakanginginig ng mga tuhod.

Alam kong mali 'yong ginawa ko. Hindi dapat ako nag-walk out dahil ang dating, parang apektado pa rin ako sa pagkikita namin kanina. Pero kasi apektado naman talaga ako, anong magagawa ko?

Isa pa 'tong si JD. Parang nang-aasar pa, e. Ano namang pakialam niya kung ayokong makita ang walang kwenta niyang kapatid?

Tsk. Hindi ko makalimutan 'yong tingin sa 'kin ni Levi kanina. Ang sarap magwala! Parang tumagos sa laman ko 'yong lalim ng titig niya.

Anong titig ba 'yon? Medyo nakangiti pa siya nang magkatinginan na kami. Siguro nga talagang inaabangan niya akong dumating. Baka nga pagkatapak ko pa lang sa venue, nakatingin na siya sa 'kin, e. At hindi ko man lang agad napansin 'yon. Nakahihiya!

Saglit lang kaming nagkatinginan, pero parang na-memorize ko na agad ang itsura niya.

Hindi ako magsisinungaling, mas lalo talaga siyang gumwapo ngayon. Siguro dahil nag-mature na ang dating niya. Alam kong nasa early 40s na siya ngayon, pero bakit gano'n? 'Yong mukha niya, para lang siyang mga nasa mid-30s.

Ang lapad na ng katawan niya ngayon at meron na rin siyang facial hair, pero kahit ganoon, pansin na pansin pa rin ang halos perfect niyang jaw line. Hindi rin nagbago ang pagiging disente ng dating niya—mukha pa rin siyang gentleman.

Nakaiinis, parang hiyang siya na magkahiwalay kami. Samantalang ako, hindi ko alam kung maganda pa rin ba ako sa paningin niya noong nakita niya ako kanina.

Leche, ano ba 'tong pinag-iisip ko! What, am I still into ravishing, matured guys? Ano naman kung hindi na ako maganda sa paningin niya? Wala naman talaga akong pakialam. Siguro nga mas gumwapo siya ngayon at nagkaroon ng sex appeal, pero siya pa rin ang Levi Alarcon na nanakit at nang-iwan sa 'kin. Hindi ko 'yon makalilimutan.

Kinalma ko ang sarili ko at nilabas na muna ang cellphone ko mula sa bag. Tatawagan ko si Baron, baka pwede niya akong masundo.

Sayang kasi, dapat pala pinilit ko na lang talaga siyang sumama sa shoot namin ngayon. Baka sakaling hindi ganito ang kinalabasan. Mas tumatapang kasi ako kapag kasama ko 'yong adik na 'yon.

Ilang beses ko siyang sinubukang kontakin, pero hindi sumasagot. Puro ring lang. Busy pa siguro sa pagta-tattoo. Kung minamalas ka nga naman talaga. Bakit nga ba kasi hindi ko naisipang magdala ng sariling sasakyan. E 'di sana hindi ako namomroblema ngayon. Kapag itong si Baron, hindi nag-call back within ten minutes, no choice na ako kung 'di mag-taxi na lang pauwi.

Maya-maya lang naman ay bigla nang nag-vibrate ang phone ko. Tiningnan ko agad ang screen kasi akala ko si Baron. Si Raquel pala. Diyos ko naman, wala naman sanang problema.

Sinagot ko ang tawag. "Hello."

"Leila! I'm sorry, pero kailangan mong bumalik dito."

Napabagsak ako ng mga balikat at inis na hinilot ang noo ko. Ito nga bang sinasabi ko e! "Bakit? Nakasakay na ako ng taxi." Palusot ko lang. "Hindi na ako makakabalik."

"Pabalikin mo 'yong taxi!"

"Bakit nga kasi? Kaya niyo na 'yan."

"Kaya kung sa kaya. Pero iniipit ako ng mga Alarcon dito. Hindi raw nila kukumpletohin ang bayad kapag hindi ka bumalik."

"Ano!" Bigla akong napatayo sabay kapit nang mariin dito sa cellphone. "Punyeta, ano bang problema ng dalawang 'yan? Nandiyan na nga kayo, o! Makukuhanan pa rin naman 'yang event kahit wala ako, bakit nanggaganyan pa sila?"