BİR DENİZ KIZI HİKAYESİ (24/03/2015) Kitap Olmuştur.

BDKH-21

Selamlar ,

İyi okumalar :)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ELKA

"İzler nasıl kayboluyor Elka?"

Sorusu , tüm vücudumu uyuşturmaya ve kalbimin olduğundan daha hızlı atmasına sebep olmuştu.Tek yapabildiğim , yattığım yerde büzülmek ve yüzüne bakmaktı.

Hareket edemiyordum...

Konuşamıyordum...

Yanlış görmüşsün diyemiyordum.Zaten dört taneydiler de diyemiyordum...

Ne cevap verecektim !?

Doğruyu , deniz perisi olduğumu da söyleyemezdim ! O zaman Axela'ya yaptıkları gibi , beni de büyücü diye yakmaya çalışırlardı ! Ya da bu zamanın cezası neyse onu yaparlardı bana !

Gözlerimi kapadım ve içimden Urel'e seslendim beni duymasını umarak.

Urel ! Lütfen yardım et ! Lütfen duy beni !

"Cevap ver bana Elka !"

Walt'un konuşmasıyla gözlerimi açtım.Kaşları çatılmış , merakla ve şüpheyle gözlerini benden bir saniye olsun ayırmıyordu.Urelse sanırım beni duyamıyordu.Duysa çoktan gelmiş olurdu.

Ah...Ne yapacaktım !?

"Zaten bu kadar iz vardı."dedim fısıltıyla.

Sesim çıkmıyordu...Söylediğime inanmasını beklemiyordum elbette.Ama o kadar korkuyordum ki , küçük bir ihtimal bile olsa inanır belki diye düşünmüş , şansımı denemiştim.Üstelik korkudan boğazım düğümlenmişti ve neredeyse ağlamak üzereydim.

Gözümün önünü örten ve görüşümü bulanıklaştıran suların , gözlerimden düşmemesi için gözlerimi kırpmadan başka yöne baktım.Çünkü karşımdaki yüz , söylediğim şeyle daha da sinirlenmişti.

Kolumun sıkıca kavranması bile , beni ona bakmaya cesaret ettirememişti...

Başımı eğdim ve gözyaşlarımı serbest bıraktım..

"Yalan söyleme ! Daha önce altı tane iz olduğunu biliyorum Elka ! Şimdi ise dört tane var !" dedi ve kolumdaki elini çekip , çenemden tutarak , beni ona bakmaya zorladı.

Ve beni azarlamaya devam etti.Ama sesi , sinirden çok , hayret eder gibi çıkıyordu artık.

"Bu nasıl oluyor !? Tanrım ! Bir çeşit büyü mü !? Ne bu Elka !?"

Damlalar , gözlerimden düşüp , onun koluna damlayınca , daha fazla kızmasın diye hemen uzanıp kolunda duran yuvarlak su damlalarını sildim aceleyle.O ise elimi tutup , beni durdurdu.Yüzüne bakamasam da , her hareketimi dikkatle incelediğini biliyordum.

Ve , pes etmeden ,bir cevap bekliyordu...

Sesimi çıkarmaya zorlayarak ,

"Söyleyemem.."diye fısıldadım.

Ne diyebilirdim ki ? Ne anlatabilirdim ? İnanır mıydı ki ?

Sanmıyordum...

Deli olduğumu düşünüp , beni evden atabilir ya da bana inanıp , insanları toplayabilir ve bizi cezalandırabilirlerdi ! Deli olduğumu düşünmesini tercih ederdim.Her iki durumda da bir daha onu göremeyecektim nasılsa.Benden nefret edecekti.Bana canavar diyecekti...

Oysa ben hep yanında kalmak istiyordum...

Mümkün müydü bu mucize ?

Bir an cesaret edip , başımı kaldırmadan ona baktım.Bakışları öyle derindi ki...O ise yüzünü , yüz hizama getirip ,