The Farther: Underground Society of Magic

Introduction

Isang malamig na gabi, malakas ang ulan at kidlat

from my deep slumber i was awaken not only because of the weather but because of the loud crashing sound coming from outside.

Nacurious ako kaya lumabas ako ng kwarto, sa unang tapak ko palang palabas halos sumabay sa bawat kidlat ang tibok ng puso ko, subrang bilis at lakas ng kabog nito.

With my trembling hands i step out of my room, isang madilim na pasilyo ang nabungaran ko, tanging liwanag lang galing sa kidlat ang nagbibigay ilaw sa kapaligiran, dahan dahan akong naglakad papunta sa kwarto ng mga magulang ko, only to see an empty room.

Nakarinig ulit ako ng sigawan at pagkabasag, kaya dahan dahan akong naglakad patungo sa hagdan, halos mag tip toe na ako para lang walang magawang ingay.

Natatakot ako, baka magnanakaw ang nakapasok or worst isang sindikato at hawak nito ang mga magulang ko.

Ng nasa huling baytang na ako ng hagdan naghanap ako ng maaring gamitin pang depensa

There’s a baseball bat under the stairs kaya kinuha ko ito upang gamitin kung saka sakali

Nakarinig ulit ako ng pagkabasag at sigawan, hula ko’y nasa dining hall ito, kaya dali dali ko itong tinungo not minding my instinct telling me to stop

I was few step away ng may magtakip ng bibig ko at pwersahan akong hinila papunta sa secret basement namin dito

Nagpupumiglas ako dahil sa takot

“shss wag kang maingay anak” ani ng pamilyar na boses

I feel relieve kaya dahan dahan akong kumalma, ng nasa luob na kami ng secret room ay dali dali kong nilingon si mama, umiiyak siya habang nanginginig

“mama! Anong nangyayari? Asan si papa? Bakit tayo andito? Sino ang nakapasok sa bahay natin?” i said hysterically

“shss” ani ni mama at niyakap ako ng mahigpit, “listen very carefully to me Faith, no matter what happen always remember that we love you, i love you so much baby” aniya na nanginginig at umiiyak

I was taken aback, bakit ganito kung magsalita si mama, napahagulhol na din ako dahil sa halo halong emosyong nararamdaman ko “mama ano bang nangyayari?”

“from now on everything will change baby, not everything you’ll know are true, so trust no one baby, trust no one but yourself.” Ani ni mama at niyakap ulit ako “im sorry baby if we will not be by your side forever”

Napayakap ako ng mahigpit kay mama, bakit pakiramdam ko namamamaalam siya sakin “no mama! Please don’t say that, your scaring me” ani ko sa gumagaralgal na boses

Hinawakan ni mama ang kwentas na bigay niya sakin nung 7th birthday ko “kahit anong mangyari wag mong iwawala ang kwentas na to, tanggalin mo lang ito kung kinakailangan, naiintindihan mo ba ako?” ani ni mama sa isang seryosong boses,

Tumango ako bilang sagot dahil parang may bukol sa lalamunan ko causing me to hardly speak

“takpan mo lang ang tenga mo at wag na wag kang lalabas” natigilan ako at napatingin agad kay mama, magrereact na sana ako ng unahan ako ni mama “kailangan kong tulungan ang papa mo” aniya’t umiyak na naman “kahit anong mangyari ipangako mo saking hindi ka lalabas sa kwartong to hanggat hindi kami ang magbubukas ng pinto” aniya “ipangako mo sakin anak” nanginginig na sabi ni mama

Tumango ako kahit na labag sa kaluoban ko “pangako mama, mahal na mahal ko kayo ni papa” tanging nasabi ko

“mahal na mahal ka din namin anak, lumaban ka ok? Magpatuloy ka sa buhay, mahal na mahal na mahal kita” huling sinabi ni mama bago ako hagkan at yakapin ng napakahigpit

With one last glimpse umalis si mama kasama ng isang napaka lakas na kulog sa labas

Nanginginig na napaupo ako sa sulok ng kwarto habang patuloy na umiiyak.

Ano bang nangyayari?

Few minutes later ng may narinig akong pagsabog na nagpayanig ng buong silid na kinaruruonan ko

With a heavy heart kahit na nangako ako kay mama lumabas parin ako para tignan kung ok lang sila

Napahawak ako sa kwentas ko, hindi ko maintindihan kung bakit may nag uudjok saking tangalin ito.

Nagdadalawang isip man pero sinunod ko kung ano ang nararamdaman ko. Tinanggal ko ang kwentas sa leeg ko at inilagay ito sa bulsa ko

I was half running ng matigian ako sa nikata ko

Duguan si mama at papa na nakaratay sa malamig na sahig namin. Nanginginig akong napalingon sa harapan para makita kung sino ang may gawa nito sa kanila.

Isang lalaking naka black cloak ang nakatingin sakin, malamig ang mga mata nito at nakangising mapanuya

“pagbabayaran mo to!” sigaw ko kasabay ng isang liwanag na kumain sa buong lugar, nanghihina ang mga paa ko, anong nangyayari?

Nilingon ko ang kinatatayuan ng lalake kanina, unti unti siyang napaluhod habang sumusuka ng dugo, nakadilat ang mga mata niya na animo’y gulat na gulat

Unti unti akong natutumba pero bago pa ako mawalan ng ulirat nilingon ko kung nasaan ang mga magulang ko

A tear escape from my eyes before everything went black.

~♡~

This Chapter is dedicated to SilverxTwilight

Thank you zha sa Cover ♡

☆Elle☆