Ngayon lang nakapag update. Ngayon lang nagkatime ehh.. saka, wala kasing connection. .. haha.. love ko kasi ang mga readers ko.. kahit isa ka lang.. ayus na sakin yun. Masaya na ko dun.. so ayun po.. hehe.. pambawi ko nalang po itong chapter na to.. sana magustuhan,,, nextime ko na iupdate yung iba kong story. ito nalang muna. tatapusin ko.. ^_^
ENJOY READING GUYS..
Comment lang sa baba.. ok lang yan..
Wag na mahiya.
CHAPTER EIGHT: ROVESCA!!! ^_^
Ok. umaga nanaman.. :) Masaya ako na malungkot na ewan. Alam nyo naman. Mula nung makilala ko si troy naging bipolar na ko. >.< as usual, bumaba na ko para sana magluto na ng almusal para samin ni troy. Di ko parin naman nakakalimutan na boss ko sya. kahit pa sinabi nya sakin gusto nya ko...
^______^ bakit ba napapangiti ako pag naaalala ko yung sinabi nya na yun? kainis naman ehh.. >.< psh.. pero bakit ganun? Pilitin ko man na magpoker face, o mainis, hindi ko magawa. Napapangiti talaga ako ehh.. ANUBEYYY!!! Ganito ba talaga ang feeling ng malalandi? Pwes, naiintindihan ko na sila kahit papano. Masaya naman pala talaga.. kaya lang.... psh.. wala.. makababa na nga lang para makapaghanda na ko ng almusal. Kaya lang, pagpunta ko ng kusina, gaya ng dati, nandun na sya at nagluluto. Naramdaman nya ata na tinitignan ko sya kaya napatingin sya. nagsmile sya pero tinignan ko lang sya. sa totoo lang gusto ko din sya ngitian kaya lang, pinipilit kong huwag ipakita yung emosyon ko. kaya nagpoker face nalang ako. Kahit na deep inside, ngiting ngiti na ko.. nakangiti parin sya sakin kaya nilapitan ko na sya.
“ bakit ikaw nagawa nyan? Dapat ako nagawa nyan. Sinong bang katulong dito? Kailangan lumugar ka.. BOSS kita.. kaya dapat, ako gumagawa nyan. Hindi ikaw.” Bakit parang may kumirot ng konti sa puso ko, habang sinasabi ko yun? nakita ko naman na nagbago yung expression ng mukha nya. parang naging malungkot sya na ewan.
“ Masaya ako sa ginagawa ko. Masaya akong ipagluto ka ng pagkain. Masaya ako na nakakapagpahinga ka ng ayos. Masaya ako kapag hindi ka napapagod. Kaya ginagawa ko to. Siguro nga dapat lumugar ako. Pero, pilit ko naman linulugar yung sarili ko ehhh......... sa puso mo.” mahina lang yung pagkakasabi nya nun, pero, narinig ko. pakiramdam ko namumula nanaman ako kaya inagaw ko na sa kanya yung sandok at tumalikod sa kanya. Sakto namang pagtalikod ko, napangiti ako.. ang hirap pala magpigil noh?? Ngayon ko lang naman kasi to naramdaman kaya masyadong kakaiba sa akin..
“ siguro, simula ngayon, dapat maintindihan mo... na... deal lang ang lahat.. wala kang dapat seryosohin... we just need to act.. pretend that we love each other... pretend to be sweet in front of others.. do take it seriously... masasaktan ka lang...” habang sinasabi ko yan, nawawala yung ngiti sa mga labi ko.. yan naman ang gusto ko ehh.. gusto ko syang iwasan at ipakita sa kanya na wala lang sakin lahat ng sinabi nya. gusto kong iclear sa kanya na trabaho lang lahat ng ito.. para hindi na ko, tuluyan pang mahulog sa kanya.. kagabi ko pa to naiisip at tingin ko... eto ang makakabuti para saming dalawa...
