Dedicated to sa kanya kasi ang kulit nyang kachikahan... haha.. saka sabi niya, sya daw ang cheerleader ko.. haha. Natawa naman ako dun..
Closetoforever.. dedicated sayo.. muahaha..
Enjoy reading guys.. sorry sa mga typos.. hindi ko na naedit ehh.
Geh.. here’s my update..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
CHAPTER SEVEN: siguro nga.. TAMA SYA!!
May ilang oras din ata akong nakatayo sa likod ng pintuan bago ako natauhan. Hindi rin ako agad nakatulog nung humiga ako. Ahh, mali pala. Hindi pala ako nakatulog nung humiga ako.. errr. Ano ba naman yan. Ano bang nangyayari sakin? bakit ba masyado akong affected dun sa sinabi nya? gusto nya ko makasama para may katulong sya. yun lang yun. dapat din a ko magpaapekto. Tumingin nalang ako sa may bintana. Maliwanag na. tumingin ako sa side table ko. 5:30am na. tumayo na ko. hindi rin ako nakatulog. Nagpunta ako sa baba para maghanda ng breakfast. Nung natapos na ko, hindi pa sya gising kaya naglinis nalang muna ako ng bahay. Kailangan kong gampanan ang trabaho ko. tsk..
Natapos na kong maglinis, pero hindi parin sya nagising. Alas otso na ata ng umaga kaya nagpasya na kong umakyat para gisingin sya. WUUUH.. kailangan hindi ako mailang. Dapat normal lang lahat. Kaya umakyat ako sa kwarto nya. kakatok na sana ako ng biglang bumukas ang pinto.. GOSH.. ayan nanaman yung nararamdaman kong kakaiba. Ano nanaman ba? >.<
“ ahmm. Good morning. Bakit nandito ka?” tanong nya sakin..
“ ahmm.. malalate na kasi tayo. Hindi ka pa gising. Gigisingin n asana kita ehh.. hmm. Sige. Sunod ka nalang sa baba.” Sabi ko sa kanya at naglakad na ko pababa. Pagdating ko sa kusina, inayos ko lang yung mga niluto ko. hay. Lumamig na yung pagkain. Pero, ayos lang yan. Magiinarte pa ba sya? umupo lang sya doon sa may upuan. MALAMANG. Alangan namang sa lamesa umupo diba? HAYY..
Gaya dati, tahimik lang kaming kumakain. Nakakabingi na nga. Pero ayos na rin. Kasi pag nagsalita sya, parang hindi ko maintindihan yung sarili ko. ganito siguro kapag puyat. Ayy ewan. Binilisan ko lang yung pagkain ko kasi nga naiilang ako sa kanya. Parang gusto ko syang iwasan na ewan kasi pag nandyan sya, ang gulo ng mundo.. >.< nagmadali na kong umakyat at naligo na ko. pagharap ko naman ng salamin, nakita ko yung mukha ko. yung mata ko.. gosh. Ang lalim na ng eyebags ko. nilagyan ko nalang yun ng concealer para hindi masyadong obvious. Ok naman pero halata parin. Naku.. nung nakapagbihis na ko, lumabas na ko ng kwarto ko. pagbaba ko, nakita ko na si troy na nakasandal sa kotse nya. hayyy..
“ tara na.” pinagbuksan nya ko ng kotse pero hindi ko sya tinitignan. Normal lang.. hmm.. kailangan ko na siguro talaga ng tulog. Baka sakaling bumalik na ko sa dati.
“ nga pala, ihahatid lang kita sa school. Hindi ako papasok ngayon. Aasikasuhin ko kasi yung sa wedding natin.” Tsk.. oo nga pala, ay wedding kuno pa.. tsk.. pero, kung tama yung pagkakarinig ko, aalis sya ngayo n at hindi sya papasok.. ayos na din yun para hindi ko sya Makita. Baka pag nangyari yun, bumalik ako sa normal.
“ ok” sumagot nalang ako. Nakakahiya naman kung deadmahin ko sya diba? Alam nyo na. mabait naman ako kahit papano.. >.<
Pagkadating ng school, bumaba na agad ako ng kotse. Humarap naman ako sa kanya para magpaalam. Kaya lang lumapit pa sya sakin. tapos tumingin at ngumiti. Ayan nanaman yung virus na nasa katawan ko.. >.<
“ ingat ka huh.. alis na ko.” nagsmile lang sya tapos sumakay na ulit sa kotse nya.. hindi ko na inintindi yung nararamdaman ko ngayon. Kailangan kong maging normal. Kahit naguguluhan ako sa ngayon, alam kong magiging maayos din ang lahat. Nagpunta na ko sa classroom magisa pero, habang naglalakad ako sa hallway, andami nanamang chismis na ewan ko pero naiinis ako..
