Chapter Six

8.7K 156 2
                                    

Sorry Guys di ako nakapag-update kahapon
may maintenance on going kasi kahapon dito sa wattpad
pero heto..... Dalawang chapters ulit ^_^

____________________________________________

Sam

     When I woke up, wala na sa tabi ko si Julius. I tried to get up pero sobrang bigat nang pakiramdam ko. Feeling ko lalagnatin ako sa sobrang clogged nang nose ko at sa ginaw.
     Lalabas na lang ako para magpaalam sa nurse desk na hindi ako makakapagtrabaho ngayon dahil masama ang pakiramdam ko.
     Before I could open the door, natandaan ko na I was still wearing yung pangtulog ko. Nakashorts lang ako then spagetthi straps na black na labas yung bra sa likod. White pa naman yung bra ko.
     Kinuha ko na lang yung kumot at itinalukbong sa katawan ko yung kumot, good thing, kasi paglabas ko maginaw pa rin.
     I didn’t care if anyone was looking, eh may sakit ako eh, anong magagawa ko! Medyo malayo pa naman yung Residency hall, kung nasaan yung mga kwarto nang mga resident doctors nung hospital, sa ER.
     Pagdating ko sa ER, parang sobrang napagod ako, naglakad lang naman ako.
     Pumunta na ako dun sa nurse desk sa gitna nang ER. Buti nandun si Jess.
     “Jess..” Umungol ako.
     “Doc! Ok ka lang?” He worriedly said pagkaharap niya sa akin.
     “Medyo masama lang yung pakiramdam ko… Baka hindi ako makapagtrabaho ngayon… Pakibigay na lang kay Julius yung mga pasyenteng inoobserbahan ko.” I said. My eyes were watery and pumipikit-pikit na sa sobrang panghihina ko.
     “Uh, Ok Doc… Pero sigurado po ba kayong ok lang kayo… Baka gusto niyo pong ihatid ko na kayo sa residency hall?” He kindly offered.
     I just waved my hand saying I can handle it and turned around para bumalik na sa kwarto namin.
     Nasa kalagitnaan na ako nang way papuntang residency hall. I feel really weak. I don’t think I can step forward. My legs are just shaking. Napaupo na lang ako sa sobrang panghihina. I don’t really think I can walk, nanginginig yung legs ko kapag tatayo ako eh. I just really feel weak.
     Napahiga na lang ako sa sahig sa sobrang hina. There was nothing to do anymore. Hindi ako makatayo, therefore hindi rin ako makakalad. I don’t feel like I will pass out naman pero I just really fell weak.
     “Sam? SAM!!” I know that voice. It came from behind me. Inikutan niya ako para pumunta sa harapan ko.
     “Julius… Hindi ako makatayo.” I murmured.
     “Ok ka lang ba?! Do you feel like your going to pass out?” He asked to assure my condition.
     “Hindi naman… Hindi lang talaga ako makatayo.” I murmured again.
     “Oh sige… Bubuhatin na lang kita papuntang kwarto.” He finally calmed down. Binuhat na rin niya ako papuntang kwart when we got there, he laid me down on the bed pero yung kumot nakataklob pa rin sa akin.
     “Sam, kailangan mong kumutan yung buong katawan mo.” He told me para bumangon ako nang kaunti para makuha niya yung kumot at kumutan ako.
     I just shook my head saying no. I was still wearing spagetthi straps that exposed my bra from the back and the sides.
     “Sam, kailangan!” He insisted.
     I just felt my cheeks heat up despite the cold I’m feeling.
     Bumangon na lang ako nang kaunti tulad nang sinabi niya. Pagkatanggal niya ng kumot ko, his cheeks got redder when he saw what I was wearing. Mukhang nagets niya kung bakit ayaw kong ipatanggal yung kumot kaya binilisan niya yung pagkukumot sa akin.
     “Babalik ako, ha. Kukuha lang ako nang gamot.” He said. Lumabas na rin siya kaagad nang kwarto.
     I just cuddled in the bed. Ugh! I can’t believe he just saw me like that. Hindi na dapat ako lumabas nang kwarto. Dapat hinayaan ko na lang na tawagin ako ni Jess, para dun ko na lang sasabihin na hindi ako makakapagtrabaho.
     I faded away and fell asleep waiting for Julius.

 ___________________________________________

Julius

     “Jess, pahinging fever medicine.” I said pagdating ko sa nurse desk.
     “Ok..” He said. Pumunta siya dun sa may medicine drawer na maliit in case na common medicines lang ang hinahanap o kaya kailangan.
     “Sino po bang magtetake nung gamot?” he asked as he handed the medicine to me.
     “Si Sam.” I answered as I took the medicine.
     “Oh.. So kaya pala ganun yung itsura niya kanina nung sinabi niya na ibigay ko daw sayo yung mga patients na kailangan pa niyang obserbahan.” He said in as-a-matter-of-fact tone.
     “ANO?! Eh ang dami ko pang pasyenteng titingnan din ngayon eh…. Hindi mo ba pwedeng gawan nang paraan, Jess?” I asked. Great! Magkakasakit siya tapos aabalahin niya ako.
     “Don’t worry, kaya na yun nung mga interns.” He assured me.
     “Buti naman.” Sabay sigh! Babalik na sana ako para ibigay na kay Sam yung gamot when Jess called out to stop me.
     “Doc! Wait! May nagpapabigay sayo.” He handed me a box.
     “Kanino nanggaling?” I asked bago ako bumalik sa kwarto.
     “Hindi nagiwan nang pangalan eh, pero babae yung nagbigay… Ang ganda niya pare… Pero mukhang ikaw ang type eh.” He said disappointed.
     “Don’t worry… Hindi ako interesado dun. You know I don’t like girls who chase me.” I assured him. Pero kinuha ko pa rin yung box na ibinigay.
     On my way back, tiningnan ko yung laman nung box. It was full of cupcakes. I remember yung time na ganito yung laging ipinapadala ni Sam kapag hindi niya ako nakikita sa isang araw. I also knew na siya pala mismo yung nagbebake nung mga cupcakes na yun. It was surprising kasi sobrang sarap nung mga cupcakes na yun eh.
     I took a bite from one cupcake, pero it wasn’t as good as yung mga cupcakes ni Sam. It still tasted ordinary though.
     Pagdating ko sa kwarto, I put down the box on the table near the door, tapos linapitan ko si Sam sa bed. She was sleeping. She looked really peaceful… Just like what she used to look like two years ago.
     “Hmmm….” She started to wake up and open her eyes.
     “Nagugutom ka na ba?” I flatly asked her.
     “Medyo… Nakatulog pala ako.” He voice was breaking. Must be the cough breaking her vocal cords.
     “Yeah, pero kababalik ko lang kaya more of a nap, siguro… Meron akong cupcakes na nakuha, so kung gutom ka, pwede kang kumuha.” I said.
     “May nangregalo sayo?” She flatly asked.
     “Yup. Uh, balik na ako sa ER. Eto yung gamot ha.” I showed her where I placed the medicine.
     “Yeah.” She answered.
     Papunta na ako nang ER when suddenly, someone jumped and hugged me from behind.
     “Surprise!” She said.
     “Dana?! Anong ginagawa mo dito?” I asked. Kumawala agad ako sa yakap niya. I swear, this girl is very annoying. She started stalking me two years ago, nung mawala si Sam.
     “Anong ‘anong ginagawa ko rito’?!! Edi binibisita ka!” She tried to hug me again pero I didn’t let her.
     “I’m busy. I don’t need you here. Just go home.” I flatly said and went past her. Nang makalayo ako, sinalubong ako ni Jess.
     “Julius, Wanna go out tonight? Ang tagal na nating hindi nagbabar eh.” He asked. Sinabayan niya akong maglakad since galing siya sa isang ward at pabalik na rin sa ER.
     “Sure. Para makapag’catch-up’ tayo. Tagal rin nating hindi nagkakausap nang matagal eh.” I said with a laugh.
     “Ok! Well see you later.” He said. Mukhang nagmamadali siya kaya nauna na siya.
     Pagdating ko sa ER, interns were out of sight.
     “Jess! Nasaan yung mga interns?” I called out Jess, since he was close by.
     “Anung nasaan?! Edi lunch break.” He joked about it.
     “Lunch break?! Alam ba nila na kailangan at all times available sila?! Hindi naman natin alam kung kailan may papasok na pasyente at malay mo isang tour bus accident pa?!” I shouted in frustration.
     “Relax Jules. Interns palang sila, and besides let them enjoy their lunch.” He teased.
     “I told you!!! Wag mo akong tatawaging ‘Jules’ sa trabaho.” I shouted at him. He knows na hindi naman ako galit sa kanya, talagang ayoko lang na tinatawag niya akong Jules dito sa hospital.
     And yung mga interns na yun ah! Hindi sila dapat gaanong nawawala sa ER dahil hindi sa lahat nang oras hindi busy ang ER. Anytime pwedeng may isugod.
     I brought out my phone and sent them a group message saying to come quickly. Akala siguro nila may isinugod kaya nagmadali silang pumunta dito sa ER at lumapit sa akin.
     “Alam niyo ba kung gaano kayo katagal?” I asked them all.
     “Eh Doc, isang oras naman po yung lunch eh.” Sabi ni Robin.
     “Kahit na! Sa ER hindi mo malalaman kung kailan may isusugod! Paano na lang kung kulang tayo nang tao dito? Edi may hindi naasikaso?!!” I scolded them.
     “Dapat next time bibilisan niyong kumain ha!” I reminded them.
     “Opo.” They all answered in unison.
     “Nga pala Doc, Si Doc Rose po?” Tanong ni Lance.
     “May sakit. Nagpapahinga siya ngayon. SIguro bukas makakapagtrabaho na siya.” I said loud enough para marinig nilang lahat.
     “Kaya pala medyo masungit. Wala kasi yung magpapacool sa kanya.” Bulong ni Jenny Kay Sophie, na tumawa naman dun sa sinabi ni Jenny.
     “Anong nagpapacool diya ha!” Naiinis kong sagot sa kanya.
     “Eh Doc kapag nandiyan si Doc Rose, hindi mainitin yung ulo niyo, kapag naman wala siya, parang laging bad trip yung araw niyo… ano po ba talaga ang meron sa inyo?” Pabiro niyang sinabi at bigla pang nagtanong.
     “W-wala! Nagkataon lang na nanggaling kami sa parehong MedSchool.” Pumunta na ako sa nurse desk after.
     Why would they even bring up that topic?
     Lumapit si Lance sa akin at parang may gusting sabihin.
     “Ano yun?” I asked. Mukhang hindi siya magsasalita hangga’t hindi ko siya tatanungin eh.
     “Eh, Doc may naghahanap po sa inyo. Dun na lang daw po kayo sa cafeteria magkita.” He said. He looked nervous saying it though.
     Dahil may naghahanap daw sa akin, at wala naman akong gagawin pa, pumunta na ako sa cafeteria just like he said.
     Pag dating ko dun, nakita ko agad si Dana. What the hell is she still doing here?! I told her to go already! Ang kulit talaga.
     Good thing nakita kong nandun din si Sam. She was sitting behind Dana’s table.
     Dana stood up waving her hand at me saying to come over and I just waved my hand. Maybe she’ll stop annoying me if she sees me with another girl.
     I was waving at Sam and good thing she looked at me. I just smiled at her while I was waving. She seemed pretty confused.
     “Sam! Anong ginagawa mo dito? Kaya mo na bang tumayo?” I quickly passed Dana’s table at umupo sa table ni Sam.
     “Uh-huh…. Anong ginagawa mo?” She leaned forward and whispered.
     “Please… Just for now lang. I need to get rid of the girl sitting in front.” I leaned forward to whisper that to her.
     She leaned sidewards to look at the girl. She gave me an evil smirk.
     “Handle it yourself…” She said.
     “What?!” I said.
     “Problema mo yan, kaya wag kang mangdamay.” She smiled and when she was about to stand biglang lumapit si Dana sa table namin.
     She looked at me with a look that says ‘get me out of you trouble, NOW!’.
     “Oh, its alright. Paalis na rin naman ako.” She said to Dana who looked really mad.
     “Since when did you became his girlfriend?!” She grabbed Sam’s wrist and asked her that.
     “Girlfriend?” Sam laughed. “Kailan pa nagkagirlfriend ang isang heartless na tulad niyan.” She smiled at Dana and shook her hand of her wrist and went back to our room.
     Dana sat down sa inupuan ni Sam kanina.
     “You’re cheating on me?!” She asked.
     “Cheating?! Ha! Hindi naman naging tayo, eh.” I asked amused with her.
     “Kung hindi tayo, why do you keep on accepting my gifts?” She asked.
     “They’re gifts! Which means they’re for me, so why wouldn’t I accept it.” I gave her a cheeky grin and left na rin.
     Before I could completely leave she shouted at me.
     “Ano bang ayaw mo sa akin?! May kulang ba ako?!”
     I turned my head to look at her blankly. “I don’t like girls who chase me… But I do like to chase someone who’s worthy.” Then I left.

The Doctor Is InTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon