İnsanlar Değişir #Wattys2018

4. Bölüm: Biraz Daha Gizem

Biraz kısa bir bölüm oldu ve biraz geç paylaşıyorum. Telefonum kırıldığı ve bilgisayarım bozulduğu için anca paylaşabiliyorum. Ben sizi fazla tutmayayım. İyi okumalar...

Yorum yapıp fikrinizi söylemeyi unutmayın :)

Okulun neden boş olduğunu idrak etmeye çalışırken, gözüm dolaplardan birinin üstündeki, renkli kağıda takıldı. Birkaç adım atıp dolabın önüne geçtim ve  kağıdı elime aldım. Derin bir nefes alıp okumaya başladım.

Kim olduğumu merak ediyor musun? -Kıvırcık Salatası-

Gözlerim kocaman açılırken, şaşkınlığımı gizleyemedim. Okulda böyle bir şey yapması oldukça riskliydi. Üstelik okuluma bu kadar rahat girebilen bir insan, evime de rahatça girebilirdi... Bunu düşünmek içimin ürpermesine sebep oldu.

Kağıdı cebime koyup, boş koridorda ilerlemeye devam ettim. Dolaplardan birinin üstünde tekrardan bir kağıt görmemle, derin bir nefes daha aldım. Kağıdı dolaptan çıkarıp, okudum.

Bende öyle düşünmüştüm. -Kıvırcık Salatası-

Boş koridorda ilerlemeye devam ediyordum. Bir yandan da düşüncelerim içinde boğuluyordum. Nasıl bu kadar emin olabiliyordu? Ne yapacağımı, nasıl davranacağımı nereden bilebiliyordu? Benim tanımadığım biri nasıl oluyor da beni bu kadar yakından tanıyabiliyordu? Kimdi bu çocuk, psikopatın teki mi?Bu çocuğun beni bu kadar meraklandırması zerre hoşuma gitmiyordu. 

Ne kadar süre geçti bilmiyorum ama kendimi bu sefer duvara yapıştırılmış bir kağıda bakarken buldum. Silkelenip kendime gelmeye çalıştım. Tabi başarabildiğim kadar...

Kağıdı elime alıp, derin bir nefes aldım. Okumadan önce kendimi hazırlamak en iyisiydi. Buna gerçekten de ihtiyacım vardı.

Öncelikle seri katil falan değilim.Beni yanlış tanımanı istemem.

Not:Sağa dön ve spor salonuna doğru git. -Kıvırcık Salatası-

Okuduğum kağıdı da cebime koyup, kendi kendime gözlerimi devirdim. Bu tanışma faslını bu kadar uzatmasının amacı neydi ki? Fazla saçma ve gereksizdi. Madem bana kim olduğunu söyleyecekti, o zaman niye ona ulaşamamam için kırk bir takla atıyordu? Bu gerçekten saçmalıktı!

Adımlarımı hızlandırıp, spor salonuna doğru yürümeye başladım. Bu kağıtları ben bulmasam ne olacaktı? Sonuçta bu okulda bir sürü öğrenci vardı ve geç kalan birisi bunları görebilirdi. Gerçi bu kadar planlı çalıştığına göre bunu da hesaba katmış olmalıydı. 

Spor salonunun önünde durduğumda içeriden sesler geldiğini fark ettim. İçimden bir ses direk içeriye girmemi söylese de bunu yapmaktan son anda vazgeçtim. Bu oyun bilmediğim kurallara göre oynanıyordu ve sebepsizce bu kurallara uymazsam kötü şeyler olacakmış gibi hissediyordum. Bu gerçekten haksızlıktı!

Bugün aldığım kaçıncı derin nefesti, bilmiyorum ama kapıdaki kağıdı çekip çıkarırken, derin bir nefes daha aldım. Sonra da kağıdı okumaya başladım.

Kim olduğumu öğrenmen için daha zaman olduğunu düşünüyorum ama eğer içini rahatlatacaksa şuan spor salonundaydım.  -Kıvırcık Salatası-

Kağıdı sinirle cebime tıkıştırırken, sinirle ofladım. Bu kadar mıydı? Yaptığı bu kadar şey sadece bunun için miydi? Bu çocuğu anlamanın bir yolu var mıydı yoksa benimle alay mı ediyordu? 

Hızla ve sinirle kapıyı açtığımda, okulun neden boş olduğunu anlamam pek uzun sürmedi. Bugün okullar arası basketbol maçı vardı ve kafam bu kadar doluyken aklımdan çıkması gayet normaldi. Aklıma gelen ani düşünceyle, bana bakan insanları umursamadan donup kaldım. Şuan burada olduğuna göre bizim okulda mıydı?