A Fairytale Without A Happy Ending
I'm here in the rooftop of my company. Memories came rushing by. Damn it. Those 5 words. Those damn 5 words.
Kamusta na kayo ni Deej?
Fuck!
Two fucking years! Two fucking years kong pinilit kalimutan lahat. Dalawang taon. Dalawang taon akong nasasaktan. At makalipas ang dalawa pang taon, ngayong kung kailan masaya na ko sa buhay ko, maaalala ko na naman lahat ng nangyari 4 years ago.
I was crying. Damn hurts. I lost count kung ilang beses na ba akong umiyak dahil sakanya. Ang tagal ko siyang pinilit kalimutan.
I knew I've moved on. Pero kulang parin pala. After all these years Im still seeking for answers.
Naramdaman kong may tumabi sakin. Nilingon ko siya. And boy, that was the biggest mistake I did.
There I saw him. I saw Deej.
I cant hold back my tears. Ramdam na ramdam ko parin yung sakit.
I faced the city, not wanting to talk. Sa aming dalawa, mas siya yung dapat magsalita. Siya ang may dapat ipaliwanag at hindi ako.
"Babe." He started.
Mas napaiyak ako. That voice. The way he used to call me by that endearment. Damn. I feel like Im going to breakdown, right there and then.
"Sorry." He paused. I heard his voice cracked. Para bang paiyak na siya. "Im so sorry, Kath."
"Bakit? Bakit Deej?"
It took everything in me to ask that question. Ilang taon kong binibitbit yung tanong na yun sa sarili ko. Bakit niya ko biglang iniwan? I know wala akong karapatan. He's not even mine to begin with. Pero sana man lang nagsabi siya. Hindi yung bigla nalang niya kong iniwan sa ere.
Our lovestory was a fairytale. A fairytale without a happy ending.
Isang araw nagising nalang ako, wala nang Deej. Not physically. But I guess mas matatanggap ko kung wala nalang siya physically. Pero yung mas masakit, anjan lang siya, nakikita mo siya pero parang wala ka lang sakanya. Magkaklase kami nun sa 2 subjects namin pero kahit kailan hindi niya ko tinapunan ng tingin.
Pinilit kong alalahanin kung anong nagawa ko. Masaya kami the day before. Tapos biglang bam, Im like a stranger to him.
"Naduwag ako. Naduwag ako sa nararamdaman ko. Mahal kita. Mahal na mahal kita pero hindi ko alam kung tama ba yung nararamdaman ko. We were 17 and young. Naisip ko pano kung sooner or later makahanap ka ng lalaking mas mahahalin mo. Yung mas saakin. Baka hindi ko kayanin pag iniwan mo ko para sakanya. Kaya mas minabuti kong lumayo sayo bago pa ko masaktan. Sinaktan kita bago pa ako yung masaktan. And that was the biggest mistake Ive ever done in my entire life."
I was contemplating on what he's saying. Naduwag? Tangina naman pala niya eh. Natakot siyang masaktan kaya sinaktan niya ko. Nakakagago.
"Alam kong nasaktan kita. Damn. Alam na alam ko. Akala ko kasi sa gagawin ko, hindi ako masasaktan. Pero mali ako. Ang sakit. Tangina ang sakit pala."
"Fuck! Wag kang umarte na para bang ikaw yung mas nasasaktan. Kasi sating dalawa Deej. Ako ang may karapatan masaktan! Dahil ako! Ako ang iniwan. Ako ang tinrato na para bang hangin. Ako ang naghabol. Tangina! Ilang beses kitang sinubukang kausapin pero hindi mo ko pinapansin! At ngayon sasabihin mo dahil naduwag ka! Tangina mo! Lalaki ka ba ha!" Sabi ko sakanya at pinagsusuntok ko siya sa dibdiba. Ang sakit sakit na.
"Alam mo ba yung nararamdaman ko? Alam mo bang gabi gabi akong umiiyak, tinatanong yung sarili ko kung san ba ko nagkulang, kung may nagawa o nasabi ba kong mali. Alam kong hindi tayo! Damn it. My friends keep on rubbing it off my face 'Hindi kayo kaya wala kang karapatang manghingi ng explanation.'. Pero sabi mo, sabi mo nun mahal mo ko. Siguro naman sapat ng rason yun para humingi ako ng explanation kung bakit bigla mo nalang akong hindi pinansin diba? Pero wala akong nakuhang sagot Deej!"
Tumigil ako sa pagsuntok sakanya. Napaupo ako sa sahig. I cant believe Im breaking down in front of this guy. This asshole.
"4 years. 4 years na pero bakit ang sakit sakit parin. Bakit kasi isa kang malaking paasa! I wonder kung may totoo ba sa lahat ng pinakita mo sakin. Minsan naisip ko, siguro isa lang ako sa flings mo. Fuck that! One year mo kong binibigyan ng hope! One year, pinaramdam mo na mahal mo ko. Sinabi mong mahal mo ko. One year ka lang naman nagtagal sa buhay ko, pero bakit 4 na taon na ang nakakalipas nasasaktan parin ako? Para bang kahapon lang nangyari ang lahat. Parang kahapon lang."
Niyakap niya ko. I tried my best para makakawala sa yakap niya pero mas malakas siya. I dont know kung mas malakas nga ba siya o sadyang ang hina-hina ko lang talaga pagdating sakanya.
He kept saying the word Sorry.
Sana kayang burahin ng Sorry niya lahat ng naramdaman kong sakit. Lahat ng luhang iniyak ko. Lahat ng galit sa puso ko.
Galit ako. Galit ako sakanya at sa sarili ko.
Bakit ko ba siya hinayaang saktan ako.
When you fall in love with someone, you give them the power to break you. But trusting them not to.
And that's exactly what I did. Nagtiwala ako noon na sooner or later magkakalabel kami. Mahal namin ang isa't isa. Or so I thought.
"Trust me. Mahal kita."
"Trust you? Huh Deej! Naririnig mo ba yung mga sinasabi mo! Trust you? Fuck that! Nagtiwala akong di ka mawawala sa tabi ko pero ano? Iniwan mo ko. You left me like Im nothing. Like we're nothing." I smiled bitterly. "Oh sorry. Wala nga palang tayo."
God knows that I've suffered enough.
Lagi kong naiisip nun. Siguro kaya niya ko biglang iniwan kasi I was never good enough.
"Mahal kita. Mahal na mahal kita Kath."
"Mahal?" Tumawa ko. Sarcastic na tawa. "Hindi ka marunong magmahal Deej." Tumayo ako at akmang lalabas na ng rooftop ng sumigaw siya.
"NASAKTAN DIN AKO KATH! FOR PETE'S SAKE HINDI LANG IKAW ANG NASAKTAN! MASAKIT KATH. SOBRANG SAKIT!"
Nanatili akong nakatalikod.
"Kulang pa yan Deej. Wala pa yan sa kalahati ng sakit na naramdaman ko. Atleast ikaw alam mo yung rason kung bakit nawala ako sayo. Eh ako? Araw araw, gabi gabi, iniisip ko kung bakit. Halos mabaliw na ko kakaisip! Alam mo ba yun? Diba hindi? Kasi sarili mo lang yung iniisip mo. You selfish jerk! Natakot ka? Naduwag kang masaktan kita? Kaya nagawa mo kong saktan. Yan ba ang tinatawag mong pagmamahal? Kasi kung ganyan ka magmahal, wag nalang. Ive had my fair share of pain Deej. It can already last a lifetime."
Naglakad na ko palayo, pero bago pa man ako makalabas ng pinto. Pinunasan ko yung luha ko.
"Thank you. For this. Baka eto nalang yung kulang para tuluyan na kong makapag-move on. Thanks for this closure, Deej."
And with that, I left him.
I'll never forget him. Masyadong masaya yung mga nangyari nung magkasama pa kami. Oo, nasaktan niya ko ng sobra. Pero hindi ko maikakailang napasaya niya rin ako. Totoo man yung mga pinakita niya noon sakin o hindi, napasaya niya ko.
I guess its time for me to fully move on with my life. Yung walang naghohold back sakin. Yung makakaya ko ng maging masaya. Yung masaya talaga. Yung hindi ko na kailangan lokohin yung sarili ko at sabihing 'Masaya ka Kath. Masaya ka.'.
