Hello, Travis

Bye, Travis | Chapter 7

NW: Someday by IU






The Chapter 7





6:59PM




One more minute, dapat tatawag na siya sakin. Pero wala. Why would I expect her calls again? Hindi na siya tatawag.



“Stupid.”



I forced my palm against my forehead.



That kiss.



That dream.



Paulit-ulit na nagrerewind sa utak ko.




Tumayo ako sa kama ko at hinanap na naman ang video ni Ree. . . Pinaulit ulit ko 'yun at dun ko nakikita ang matatamis niyang ngiti na dating ini-imagine ko lang. Her lips. It was damn perfect.




“Pervert. Maniac.” I let my palm hit my forehead again. Nababaliw na talaga ako.




Ibinagsak ko ang katawan ko sa kama at ipinikit ang mga mata ko.




Those days I've been with Nolae.




Nung inakala kong junior lang siya.




Yung nakakaduet ko na pala siya.




“Ang tanga tanga mo talaga, Travis!” sigaw ko.




At dun ko nalang narealize.




Travis.



Travis.



Travis.



Travis.




She's the first person I allowed to call me Travis.



Yung tumatawag saking Travis na hindi ako naiinis o nagagalit.




Yung pag-“Hello, Travis.” niya.





Si Ree lang.




Si Lily lang.




Si. . . Si Norilae lang.






“Ghaddamnit!”




Napabalingkwas ako sa kama at lumabas sa kwarto. Nilagpasan ko lang sina mama at ate sa salas. Di na ako nagpaalam kahit tinatawag nila ako. Dirediretso lang ako sa paglabas ng bahay at pagsakay ng taxi.









Bumaba ako at humarap sa bahay ng mga Lee. Bumilis ang tibok ng puso ko. Pinapasok agad ako ng guard dahil kilala naman niya ako at walang ano anong pumasok sa bahay nila. Nahihibang na talaga ako.





Tumingin ako sa orasan.



7:50 na pala.




Nakita ko si Khris at Lyra sa salas at mukhang nagulat sila ng makita nila ako sa loob ng bahay ng mga Lee. Napatungo nalang ako at napakamot sa batok ko. Tinawanan naman ako ng dalawa.




“Travis came. Told you this will happen!” Lyra giggled. “Hah! In your face!”



Napangiti nalang ako.



“How would I know that? Bakit ba kasi ang galing niyong magimagine ng mga bagay bagay?”



“Sus! Magimagine? Mas malawak pa imaginations mo! Alam ko. Ikaw pa? Eh lalaki ka!” Tumawa silang dalawa. Hindi na maghihiwalay ang dalawang 'to.



“A-asan siya?” I cut in.



“You're just in time.” Khris said and pointed out something.  “First door sa left.”



Tumango nalang ako at pumunta sa taas para iwan ang dalawa.




Then I heard soft piano notes when I reach her door..





“Eonjengan I nunmuri meomchugil. . .Eonjengan I eodumi geodhigo. Ttaseuhan haetsari, I nunmureul mallyeojugil.”




Yung boses niya.




Hindi na ako kumatok at binuksan ko ang pintuan.



Nakita ko ang dalawang taong nagpagulo ng buhay ko sa loob ng kwarto.



Rica holding a camera while Norilae playing the keyboard and singing.



“Kidarimyeon eonjengan ogetji. . .Bami gireodo haeneun tteudeushi. Apeun nae gaseumdo eonjengan da natgetji. I~ Yeah~”






Napangiti ako.




Nakita ako ni Rica. Ngumiti siya habang kinukunan si Norilae na tumugtog. Hindi niya pinaalam kay Norilae na andito ako. Hinayaan lang niyang tumugtog ang pinsan niya at makita ko ang lahat.





“Do you think I can still sing?” Nolae asked after her piece.



“Maganda pa rin ang boses mo.” Rica answered, still holding the camera.



“Mawawala na 'to. Malapit na.”






That heavy pound in my chest. Naramdaman ko ang sakit.





Bakit pa kasi ngayon.




“W-wag muna.”



Nakita ko ang gulat na mukha ni Norilae nung narinig ang boses ko. Ngumiti lang si Rica at ibinaba ang camera sa keyboards. Lumapit siya sakin at tinapik ang balikat ko saka lumabas ng kwarto.



“A-anong ginagawa mo dito?”



Napakamot ako sa batok ko, “I was expecting for a 7PM call. Kaso Halos isang oras na ang nakakalipas, hindi pa rin siya tumatawag. Kaya. . .”



Ngumiti ako at napapansing mukha akong tanga.



“Kaya pinuntahan ko nalang 'yung iniintay ko.”



“Travis. . .”




Ayun.



Yung boses na tumatawag at nagpapahina sa sistema ko.




“Pede pa ba, Lily? Ree? Nolee? Nolae? Norilae?” I chuckled. “Hindi ko na kayang lokohin pa ang sarili ko.”



Tumayo siya at dahan dahang lumapit sakin.



“Kaya pa.” she said. “Abot ka pa sa deadline.”





Gusto kong matuwa pero nasasaktan pa rin ako.




“Sorry.” Hinwakan ko ang kamay niya. I felt electricity. Totoo pala 'yun. “Taena, dapat pala nahawakan ko na 'to dati pa.”





Bigla siyang tumawa.




At yun ang naging dahilan ng pag-ngiti ko.




Yung ngiting abot hanggang batok.





“Travis.”




“Norilae, please. . . please call me again.”




Fail.




But I really miss her calls.




She chuckled. I can feel the hotness of my cheeks. Ang baduy ko. Taena. Palamon niyo na po ako sa lupa. Ganito pala kahirap mag-confess.



“Fine.” She smiled.




She's really an angel..




Sana aabot pa.



Sana walang ng deadline.



Please.



Nagmamakaawa ako.




Ayokong mawala pa 'to.






Mahal ko na siya ng sobra.