Hello, Travis

Chapter 7

Chapter 7

*short update*





Maingay na agad pagkapasok ko ng room. Cancelled na NAMAN ang klase. Hindi dahil sa event pero dahil may emergency meetings ang mga teachers. Sarap buhay namin dito sa school na’to ah. Wala pa ata kaming nagiging matinong klase simula ng mag-February. =__=




“Khris!” Tinawag ko si Khris nung nakita ko siyang nakikipagusap kay Melody. As if I know na hindi lang pakikipagusap ‘yun.



“T! Dito! Chocolates~”



Isip bata talaga.



“Good morning T. Gusto mo?” Inabot sakin ni Melody ang isang box ng familiar ng chocolates. “Favorite mo ‘yan di ba?”



Hindi ko alam ang pangalan nito dahil intsik ‘yung nakasulat sa box pero madalas akong magpabili kay Ate nito tuwing sinasabi niyang pupunta siya ng Mall. Tinanggap ko naman ‘yung box at nag-thank you sa kanya.



“You really like coffee huh?” tumango lang ako. Inilagay ko lang sa bulsa ko ‘yung box at ngumiti.




Chocolates with little flavor and smell of coffee.




“I know.”



May sinabi ba siya? May narinig ako e. Pero bulong, hindi ko naintindihan.



Tumingin ako kay Khris at kinakain niya lang ‘yung chocolates niya na para bang may kaagaw siya at wala talaga siyang pakielam kung ano ang itsura niya. Tss. Pero aware naman siya kung masama na ‘yung itsura niya madalas, pag minsan lang talaga nawawala ang pagka-Khris conscious niya. Ang labo.




“Melody?”



Napatingin kaming tatlo nung may tumawag kay Melody.



At kinabahan ako nung nakita ko Rica at Nolee.



Hindi ko alam kung bakit.




“Ah! Ito nga pala, Rica. Yung pinapabili mo.” Inabot naman ni Melody ang isang box ng pamango ata?



“Salamat. Bayaran nalang kita.”



“Hindi na! Sabi naman kasi ni Mama okay na daw.” Ngumiti naman si Rica dun sa sinabi ni Melody. “Ikamusta mo nalang daw siya kay Ninong Christopher.”



“Okay. Salamat talaga!”



“Nagpabili ka na naman niyan?” sabat ni Khris nung tapos na niyang kainin ‘yung chocolates niya. “Aish! Ang baho baho naman niyan e. >__<”



“Eh di wag mong amuyin!” ayan. Nagaway na naman ‘yung kambal. Napatawa nalang kaming tatlo sa kanila.



“Lage nalang kasing nangangamoy kape ang bahay dahil sayo!”






Nagulat ako sa sinabi ni  Khris. Amoy kape?



“Pakielam mo ba! Tse! Makaalis na nga. Belat!” tumalikod na si Rica at naglakad palayo pero tumingin ulit siya, “Salamat Melody!”




Kumaway nalang si Melody tapos nagcuss si Khris. Isip bata talaga. Tapos si Nolee, tawa lang ng tawa. Tss. Pano niya kayang natitiis na kasama ‘tong kambal? Ang hirap siguro ng may pinsan ng kambal. -__-





*sniff. . . sniff*



Sino 'yun?




“I can smell CHOCOLATES! *sniff . . . sniff* GUSTO KO! T^T”



PRES?




“Haha! I forgot that Ree has gooood sense.” tumawa si Melody. She called Ms. Pres Ree. Kinabahan ako lalo. “Oh!”



“I owe you!” Bigla silang nagyakap. Ang bilis naman nilang maging close. =__=a



“Pres, penge. T____T”



“Pero. . .”



“Please? T^T”




Hala. Khris is going choco-loco again.




“Aya~ No no! Run Rhythm! >____<” Nolee pulled Ms. Pres away. Pero hinabol sila ni Khris. “Waaa! Go away oppa! No no no!!”





Oh boy. =___=






--- --- --- --- --- --- --- --- --- --- --- --- ---








“So, what’s your plan?” Nagulat ako ng biglang magsalita si Ate.



“Hi-hindi ko alam.”



“Well, I’m glad that I’d help my little brother out.” She smiled and I just looked at her. I ran out of things to say. “Now, where’s my thank you kiss?”




Baliw kong ate. =_____=




“Mandiri ka nga.”



“Aba aba!” Biglang umusok ang tenga niya. Lumabas tuloy ‘yung guhit guhit sa tenga niya. “As far as I know you like kissing your ate~”



“That’s more than a decade ago. I’m 16.” Tumayo ako at dinala ‘yung ibinagay niya saking papel.



“Yeah, you’re already a grown up.” Tumayo na din siya at nagulat ako nung bigla niyang ginulo ang buhok ko, “But not that old! You’re still my younger brother. Totoy ka pa din sakin! Ble!”



“Tss. Isip bata. =__=”



“Maganda naman!” She stuck her tongue out again and marched going to the kitchen.







“Ate!” I called her out. Tumingin naman siya. “Thank you!”



Iniwas ko na yung tingin ko at naglakad palayo. Mukha kasi siyang ewan. Natulala siya sa sinabi ko. Narinig ko pa si mama na sumigaw. Ganun na ba talaga ka bigdeal sa kanila ‘yun? Tss.





Umupo ako sa kama ko at tumingin sa orasan. 8PM na pero hindi pa rin siya tumatawag. Eto na naman siya. Hindi na naman niya ako tinatawagan. Tatlong araw na ang nakakalipas after that kiss sa clinic. Gaining confidence again? Psh.



Pero mas kinabahan ako sa binigay sakin ni Ate na papel.



There I saw details of the owner of Ree’s number.



It was named to Mr. Christopher Lee, Khris and Rica’s father.




“Ree. . . Ree. . . Ree. . .”




Ibinagsak ko ang katawan ko sa kama habang nakatitig parin sa papel na hawak ko. Sumasakit ulit ang ulo ko, hindi dahil sa galing ako sa sakit kundi kaiisip dahil pinapagulo lalo ng mga nalalaman kong information ang lahat ng tungkol sa Ree. Hindi ko na talaga maintindihan.



Inayos ko ang higa ko at inabot ang keychain na nakapatong sa side table. Yung keychain na nahulog ni Ree sa labas ng music room. NLily? Pano ba naging connected ang pangalan ni Rica sa NLily at wala talaga akong matinong maisip na magiging connected sa kanya.  Pangalan pa lang.




Umiling ako at ipinatong ang papel at keychain sa side table at kinuha ‘yung listahan ng kasali sa Music Event. Finalize na ang lahat at naka-organize na lahat ng dapat. Natawagan ko na ‘yung rerentahan namin ng musical instruments at kakausapin ko personally ‘yung may-ari.



Busy Travis, again. >__>









I guess, this is okay. For my mind is full of Rica.



Real bad.




- - - - -


sorry if it's short. :|
Nag-crash po kasi si Mozilla habang nagtatatype ako. Booooo!!! >____<
Nawala 'yung totoong update pero try kong humabol ng kasunod. Sorry. T^T~



So who's your REE? ^________________^