Waar we voor vechten (voltooid)

tot morgen

Aaron

"Aaron, praat met me," Nina's stem klinkt achter zijn rug terwijl hij verder wandelt naar zijn motor.

"Ik heb hier nu geen tijd voor Nina," hij gaat op de motor zitten en neemt de helm vast maar die wordt uit zijn handen getrokken. 

"Nou, dan ga je lekker tijd maken. Wat is dit met ons? We kunnen hier toch wel uitgeraken of niet? Hebben we niet teveel samen meegemaakt om alles zo te verpesten?" vraagt ze met een serieuze blik. 

Aaron zucht en kijkt haar aan, zijn tong gaat over zijn lippen en hij opent zijn mond alsof hij iets wil zeggen maar er komt geen woord uit. "Heb je gevoelens voor hem?" 

Nina kijkt neer. "Ik heb een tijdje gedacht van wel, maar nooit meer dan mijn gevoelens voor jou. Het is onmogelijk om meer van iemand anders te houden dan dat ik van jou houd, Aaron. We zijn een vreemd en belachelijk duo maar zo hoort het ook." 

"Je hebt hem wel gekust of niet?" merkt hij droog op maar ze ziet dat hij begint te smelten. 

"Ik was zo kwaad op je, en ik probeerde alles om je uit mijn hoofd te krijgen maar blijkbaar werkt het zo niet, Aaron, we kunnen dit wel aan toch? Dit is gewoon een hobbel in de weg."

Hij reikt naar haar gezicht en streelt een lok tot achter haar oor. "Wist je dat hij mijn halfbroer is?"

Ze schudt wild haar hoofd. "Ik had geen idee, en hij ook niet... hij is werkelijk geen slechte knul, Aaron. Hij heeft het hart op de juiste plaats," 

Aaron knikt, "Goed, je weet wat ik je heb gezegd... zodra je je hart aan mij geeft krijg je het niet meer terug. En zeker niet om het aan hem te geven." 

Nina glimlacht bij de herinnering, het lijkt allemaal zo lang geleden. Hun ongemakkelijke eerste afspraakje waar ze haar sleutels zochten onder de tribune. 

Ze gaat tegen hem aanstaan, wat knap lastig is aangezien hij op de motor zit én haar buik een hele spatie tussen hen veroorzaakt maar ze drukt een kus zijn rechter mondhoek. 

"We redden het wel, volgend weekend is de hoorzitting en met de nieuwe informatie gaan we ze vermorzelen, Cam staat aan onze kant, we hebben jouw vader, die de beste is in zijn vak. En na dat alles kunnen we eindelijk in alle rust uitzoeken hoe dit hele ouderschap gedoe werkt."

Aaron wilt haar verbeteren op het vader gedeelte maar heeft er eerlijk gezegd de energie niet voor, hij kijkt naar het grote huis achter Nina, is dit hoe zijn leven had kunnen zijn? Een ruzie met zijn vader net als zijn halfbroer? Misschien... maar als dingen anders waren gelopen had hij Nina waarschijnlijk nooit gekent. 

"Dat hele ouderschap gedoe?" grijnst hij, en Nina weet dat alle negatieve gevoelens zo goed als verdwenen zijn. 

"Ik moet gaan, ze verwachten me weer thuis, maar ik zie je morgen oké?" Ze gaat op haar tippen staan en kust hem, iets wat vreemde aanvoelt na de lange pauze maar ze valt al snel terug in gewoontes en slaat haar armen om zijn nek. 

"Tot morgen,"

"Tot morgen, kleine." 

                                                                                 xoxoxoxoxoxoxoxo

sorry dat het kort is volgende stuk is weer langer & het einde komt stilaan in zicht. 

Wie is er klaar om afscheid te nemen van Aaron en Nina? 

kunnen we 25 stemmen halen? 

xoxWriteitdown_