Listen Café (A Zayn Malik Fan Fiction) {Slow Update}

1; "A New Friend,A New Life"

P.S. Selam,hikayeye gelen yorumlar için teşekkür ederim.Kurguyu beğenmenize çok sevindim,kurguyu anlamayanlar içinde; bir bank düşünün,deniz kenarın da,yanında da ışıklandırmalar,ama bu bank serinin en sonun da ve yanında ışıklandırma yok,dikkat etmeseniz bank bile göremeyeceksiniz.Kız oraya gidiyor ve hikaye başlıyor,Zayn'de aynı kapaktaki gölge gibi gözüküyor,iyi okumalar xx 

 

Oradaydı,yine oradaydı.Bank her zaman ki gibi siyah olsa bile,o oradaydı. Çünkü siyahlığını görebiliyorum. O tarafa yürümeye başladım. Bankın başında beklerken,kafasını buraya çevirdi. 

"Hoşgeldin,Desiree." dedi,sırıttığına adım gibi eminim.

"Şey,merhaba Zayn."

"Otursana," hala ayakta olduğumu, ve oturmam gerektiğini anladım,banka oturdum.Bank öyle bir yerdeydi ki,ay ışığı bile onun tarafına değil,benim tarafıma vuruyordu,deniz yine dalgalıydı ve dalga sesleri insanı rahatlatıyordu.Bankın yanında ki lambayı kırdığı için,göremiyordum onu ve tabii ay ışığı.Akıllı biriydi,düşündüklerim bu sonuca varıyordu.

"Neler alatmak istersin?" dedi,heyecanlı gözüküyordu.

"Açıkçası bilmiyorum,şey,istersen kendini bana anlatabilirsin."

"Tabii," dedi.Hoşuna gittiği belliydi.

"Ben Zayn,25 yaşındayım,ev de eğitim görüyorum.Ailem Bradford,ben Bristol'da yaşıyorum.Bu kadar.Sen de anlat."

"Tabii," dedim,onu taklit ederek.Kıkırdadı.

"Ben de Desiree Collins,22 yaşındayım,üniversitede İngiliz Dili ve Edebiyatı bölümünde okuyorum.Ailem Manhattan'da yaşıyor,ben de okul için burada okuyorum,ve burcum yengeç."

"Harika." insanları dinlemeyi seviyordu.İlgisini çekiyordu,belliydi.

"Neden ev de eğitim görüyorsun?"

"Şey,bu konu biraz uzun." dedi,rahatsızca kıpırdandı.

"Dinleyeceğimi biliyorsun,yani,değil mi?"

"Bak Desiree," dedi ve nefes aldı.

"Anlat Zayn."

Anlatmak istemiyor gibiydi,ama böyle anlaşmamıştık.

"Dinim yüzünden yargılanıyordum. Ve kötü şeyler yapıyordum."

Saçmalık! 

"Hepsinin bunlar olmadığına eminim." Emindim.

"Hey,bunlar doğru!" dedi kızar bir şekilde,ama gülüyordu.

"Peki,bunlar doğru,ama tek sebep bu değil." Biliyordum. 

"Saçmaladığının farkında mısın?"

Farkındaydı.

"Bunu sana anlatamam. Cidden. Belki,daha sonra,bir şekilde öğrenirsin. Aman sen yine de ne benden,ne de konuştuklarımızdan kimseye bahsetme."

"Konuştuklarımız aramız da kalacak,söz veriyorum."

"Teşekkürler." dedi, bana güvendiği belliydi.

"Peki neden kendini karanlığa boğuyorsun? Neden ışığın değil de karanlığın seni ele geçirmesine izin veriyorsun?"

"Ne demek istiyorsun,anlayamadım?"

"Neden kendini karanlıkla gizliyorsun?Yani o kadar karanlıksın ki,seni göremiyorum bile."

"Karanlık,benim için bir fobiydi. Ama aslında,karanlığın içinden korktuğumu fark ettim. Deştim ve asıl karanlıkta kendimi buldum."