[♤]: THE ANARCHIC DELINQUENTS

Chapter 07: "OPHIDIOPHOBIA"

CHAPTER 7

THE BADDEST DELINQUENTS

“OPHIDIOPHOBIA”

WRITTEN BY: VASILISA ROSEMARIE SABINA

“Alexander, where the hell are you?” I cried.

“I’m here. Come on, hold my hand. Sh[i]t, Alexandra! What’s that! Sh[i]t, sh[i]t,” he swore.

May naramdaman kasi akong maliit na ahas na gumapang sa may hita ko nang matipilok ako. Then gently, kinuha siya since I’m not afraid of snakes and I think this snake is not that poisonous. It’s okay and calm, not fierce like the other snakes. I didn’t know Alexander is afraid of snakes. I almost laugh out loud when I saw his frighten face.

“God! Alexandra, that wasn’t funny.”

“D[a]mn. A delinquent who m[u]rdered I-don’t-know-how-many people is scared of a small freaking snake!”

Paano ko naman mauuwi niyan ‘to? In fact, may pangalan na ‘ko para sa kanya. Slinky. It’s so snakey so yeah. Matagal ko ng gustong magkaroon ng alagang ahas but wala akong masyadong time para bumili.

“Bitawan mo na ‘yan, Alexandra. I'm begging you. Baka kagatin ka pa niyan,” seryoso but takot niyang pagmamakaawa.

“Paano pag ayaw ko?” pang asar ko sabay ngisi.

Finally, alam ko na ‘yung weakness niya. May ophidiophobia siya.

“Alexandra, come on. Pakawalan mo na ‘yan,” sabi niya habang umuurong palayo sa ‘kin pero hindi ko siya pinakinggan.

“OH! Look! Alexander, a road. Come on,” aya ko sa kanya sabay hawak sa kamay niya habang nakapalupot sa kamay ko ‘yung maliit na ahas.

My gosh. His hands were shaking. I want to laugh, so badly.

Nung nakalabas na kami sa bundok—no—woods, we saw a van na padaan, humarang kami sa gitna ng daan para mapahinto ‘yung sasakyan at buti naman huminto. Pagkahinto ng van, naglabasan lahat ng mga nasa loob ng van. The hell, ang dami nila. Kinse?! Puro mga adik at mga parang nakahithit pa. Ano ba ‘yan, wala akong oras para makipagpatayan sa mga mukhang aye-aye na ‘to. Nag mo-moment pa kami ng fiancée ko. Panira naman oh.

“Pre, solve-solve tayo neto. Dalawa sila oh.”

Does he mean pati si Alexander, i-ga-gang rape nila? Halata namang ‘yun ‘yung gusto nilang gawin. Mga nakahithit sila at hindi nila alam ‘yung ginagawa nila.

Hinawakan ako ng isang lalaking hindi ko alam kung may mukha pa pero tinabig ko ‘yun.

“Wag nang pa-hard to get. Pasisiyahin kita. Papapuntahin kita sa langit. Let me thr[u]st my d[i]ck into your juicy p[u]ssy, baby,” he whispered. Hinarap ko siya in a seductive look and smirked, “Well, let me f[u]ck my knife into your fugly eye, first!” sabi ko sabay saksak ng trench knife ko na galing sa likod sa kanang mata niya.

“Juicy huh? That’s what you call juicy, disgusting [a]sshole.” Pinunas ko sa damit niya ‘yung dugo sa pikal ko.

“Rak na itu, pare! Patayan na lang. Maselan, pari!” sabi nung isa sa mga kasama niya.

Ayoko silang patulan but wala na kaming magagawa ni Alexander. Kung hindi namin sila lalabanan, paniguradong kami ‘yung mamamatay.

So, Sinaksak ko sa aye-aye-look-a-like ‘yung trench knife ko sa tyan niya then sinaksak ko ‘yung pangalawang aye-aye-look-a-like sa puso niya. This time, you can call me—us a m[u]rderer because I k[i]lled the five guys, while Alexander broke the other five guys' neck. Kind of wonderful. ‘Tas ‘yung ibang lima pa nakahandusay sa daan.

Lumapit ako do’n sa leader ata nila at sinabutan siya para tignan ako.

“Did I forget to say, that we’re not just a baddest delinquents—who do stupid vandalism thing, insulting the president right in front of his face, and doing stupid idiotic minor crime—we are also a m[u]rderer, a kickass murderer, who only kill a fugly frog like you! Next time learn to watch TV news. Well, if you can make it,” I said then knocked him out.

I turned around as Alexander suddenly gave me a peck on the lips.

Bang!

“Ah!” I yelped.

Nabaril ako sa may binti ko pero hindi ko na nakita kung sino ‘yung bumaril dahil agad-agad na ‘kong binuhat ni Alexander pasakay ng van.

“Does it hurt, darling?” tanong niya.

“No. I’m fine. Just drive—Fast.”

Nag drive siya ng mabilis gaya ng sinabi ko sa kanya ‘saka kami dumiretso sa bahay namin at pinatanggal na sa kanya ‘yung bala sa binti ko Hindi ko naman alam na may dala pala silang baril. Habang tina-tanggal ni Alexander ‘yung bala sa binti ko, ‘di ko mapigilang sumigaw. Though, pinipigal ko since bawal nga akong sumigaw-sigaw dahil baka ikalaglag ‘yun ng anak ko.

“Alexander! Ah! Masakit,” reklamo ko sabay kapok sa kanya ng boteng hawak ko.

“Shut up.” Then he knocked me out.

D[a]mn. I’m feeling dizzy.

Then, the next morning when I wake up. I feel like someone’s taking advantage of me.

“Ano ba, Alexander.”

“Good morning, darling.”

“Anong “good” sa morning? I need painkillers, masakit ‘yung sugat ko,” daing ko sabay hawak sa kanya ng mahigpit.

Napakamot na lang siya sa batok niya ‘saka niya inabot ‘yung painkillers. Pero parang may mali. Hindi ata siya nag reklamo ngayon dahil sa pag utos ko sa kanya. Parang dati, may ipapaabot lang ako, papaulanin na ‘ko ng kung ano-ano.

“Alexander, come here,” utos ko sa kanya.

“Why?”

“Is that you?” Sabay poke ko sa ilong niya. Five inches lang ‘yung layo ng mukha namin sa isa’t isa. Though, I never poke someone nose’s before. That’s weird.

“You’re going crazy.”

Hindi ko siya pinakinggan at pinakita ko lang sa kanya bigla si Slinky. He was shocked then he fell down the bed and only screamed like a little girl once. D[a]mn. Is he supposed to be my fiancée?