when the badboy saved you. (HERSCHRIJVING)

Hoofdstuk 40

Pov Fay

Na vijf minuten rennen, komt de brug in zicht. Ik kijk achterom maar zie niemand meer. Bradley is dus gewoon terug gegaan. Hij houdt niet van mij. Niemand houdt van mij.

Ik ga aan de rand staan van de brug en kijk er over heen. Ik neem een steen en duw het over de rand. Ik kijk hoe de steen met een hoge snelheid valt en met een harde bonk in het water valt.

Ik kruip over de rand van de brug en ga staan. Doe het. Spring. Ik haal diep adem. Klaar om te springen.

"Fay?! Fay! Stop! Luister naar me alstublieft!" Ik kijk verbaasd achter me. Bradley? "Ik weet dat het vreselijk is wat ik gedaan heb maar het spijt me." Hij krijgt haast tranen in zijn ogen.

"Waarom zou ik je geloven." Mijn stem is gebroken en kwaad. Dat begrijpt hij wel als het hem echt spijt.

"Omdat, omdat ik. Omdat in van je hou. Echt van je hou. Sinds die eerste keer op school toen je in mijn armen viel. En in weet dat jij ook van mij houdt. Ookal verstop je dat, voor mij, voor iedereen. Ook voor jou zelf. Ik wil met jou door het leven gaan Fay. Alleen met jou. Trouwen, kinderen krijgen. Ik zal alles opgeven en word wie ik echt ben voor jou. Ik hou van je Fay. Echt waar."

Ik klim over de leuning van de brug. Tranen springen mij in de ogen eenmaal ik Bradley op zijn knieën zie gaan. "Wil je mijn prinsesje zijn?" Ik knik. "Jha." Fluister ik dan.

Bradley komt voor me staan en neemt mij goed vast. Ik kijk omhoog naar zijn gezicht, recht in zijn ogen. Hij legt zijn zachte handen op mijn wangen en brengt onze gezichten dichterbij.

Eenmaal onze lippen elkaar raken komen al mijn gevoelens vrij.

"Ik zie jou graag." Fluister ik.
"Ik zie jou ook graag." Fluistert hij terug.

Ja lieve mensen.

The badboy saved me.

~Einde~