when the badboy saved you. (HERSCHRIJVING)

Hoofdstuk 7

Pov Fay

Ik zit in het kantoor van de directeur. Mijn moeder zit naast me. Ze is niet boos, maar ik zie wel dat ze teleurgesteld is. Men vader daarin tegen is woest. Hij had nooit verwacht dat zijn meisje zoiets zou doen. Bradley en Daan zijn hier ook met hun ouders. Ofja, Daan zijn moeder en vader zijn er. Maar alleen de moeder van Bradley is hier. Zij kijken of ze het al zo vaak hebben meegemaakt. Iedereen is stil. We zijn aan het wachten op de directeur, en hoewel we hier nog maar enkele minuten zitten lijkt het uren te duren. De directeur komt binnen en zet zich achter zijn bureau. Hij pakt een cursusblok en een pen die hij open klikt. Hij richt een blik naar ons alle drie en richt zijn blik dan op mij. 

"Vertel eens Fay, waarop liep je weg.". Ik kijk de directeur aan, daarna naar Daan en Bradley. "Het zijn drie meisjes uit men klas. Ze pesten me al zo lang.". Ik kijk even naar men vader. Hij legt zijn hand op mijn been en ik zie zijn blik veranderen. De boze blik van enkele seconden geleden lijkt nu eerder bezorgd te zijn. De rest kijkt gewoon naar de directie. "Ze duwen me van de trap, voor de tweede keer deze week. Ik was het beu, ik moest even alleen zijn. Daan en Bradley zijn me komen zoeken, ze waren gewoon bezorgd. Zij hebben niks fout gedaan.", verdedig ik hun. Over het feit dat Bradley gezoend had met Kendall, hou ik mijn mond maar. Het zou alleen maar voor onnodige drama zorgen en dat hoeft niemand er bij op dit moment. "Het is mijn fout dat zij twee wegliepen.", herhaal ik nogmaals. Ze kijken me verbaasd en boos aan. "Niet liegen." Zegt Daan stil. Ik doe teken dat hij moet zwijgen waardoor hij gewoon terug voor zich kijkt.

"Waarom heb je nooit iets van het pesten gezegd?", vraagt mijn vader. Ik zucht en kijk men vader aan. "Kijk, jullie hebben het druk en ik wil jullie er niet mee belasten. Iedereen richt zijn blik op de directeur die zijn blik nu op Daan richt.

"En Daan, hoe kom jij aan die blauwe plek op je oog en die schrammen?", vraagt hij terwijl hij begint te schrijven. Nog voor Daan kan antwoorden neem ik het woord. " Ik heb hem geduwd. Ik wou alleen zijn, maar die twee wouden niet weg. Toen heb ik Daan geduwd. Hij verloor zijn evenwicht en viel. Sorry Daan.", lieg ik. Hij kijkt me met grote ogen aan, en schud zijn hoofd. Daan is niet zo voor leugens, maar ik ga hun twee echt niet onnodig in de problemen werken. 

"Ok. Fay jij krijgt een uur nablijven, en jullie mogen haar vergezellen. Meer heb ik niet te zeggen.", zucht de directie. We knikken allemaal en staan op. We gaan er geen problemen van maken, dat ene uurtje langer op school zal wel lukken. We wandelen allemaal naar buiten. "ik ga nog even iets tegen de jongens zeggen", verwittig ik mijn ouders. Ze knikken toestemmend.

Daan geeft me meteen een knuffel als ik bij hun kom staan. "Dankje.", bedankt hij me. "Geen probleem." Ik kijk Bradley aan die naar  de oranje vloer staart. "Fay.", begint hij. Ik kijk recht in zijn ogen. "Het spijt me. Ik wou niet-"

"Het is oké.". Ik glimlach naar hem en geef hem een knuffel. Ik neem afscheid en wandel samen met mijn ouders naar huis. "Zijn jullie boos?", doorbreek ik de stilte. Mijn moeder lacht, net als mijn vader. "Nee, nadat we het verhaal hoorden. Maar doe het geen tweede keer." Ik knik. "Beloofd.".

Als we thuis zijn, ren ik meteen naar men kamer. Ik zet muziek op, en zing mee. Ik begin mijn kamer een beetje op te ruimen en zing gewoon verder. Ik stop meteen als ik luid geklap hoor achter me. Ik schrik en druk de radio uit. "Mooi.", zegt een bekende stem. Ik draai me om. "Daan? Hoe the fuck weet je waar ik woon?". Verbaasd kijk ik hem aan. Hoe weet hij het? Badboys en hun vrienden, ik zweer het. Je kan er alles van verwachten. Het begint hier wel eng te worden, eerst mijn nummer nu mijn adres. 

"Bradley.", legt hij uit. Ik kijk hem raar aan. "En hoe weet hij dat?" Hij haalt zijn schouders op. Ik ga op bed zitten, omdat staan nogal vermoeiend is. Ik klop naast me op bed om te zeggen dat Daan naast me moet komen zitten. "Waarom ben je hier?", vraag ik. Hij kijkt me aan, het lijkt of hij er moeite mee heeft. "Ik en Bradley hebben je hulp nodig voor een missie.". Ik begin luid te lachen. "Een missie? In welke film zit ik?", lach ik verder. Zoals ik al zei, je kan alles van hun verwachten. "Ik ben serieus Fay, we hebben u nodig.". Hij klinkt oprecht. "Oke, ik luister.".

"Bradley's vader is vermoord.", begint hij. Vermoord. Daarom zat zijn vader niet bij het gesprek? Heftig, dat hat ik niet zien aankomen. "We weten wie het is, en jij moet hem verleiden. Zodat wij, ik en Bradley, hem kunnen pakken.", gaat hij verder? Ik schud men hoofd. "Ik moet hem verleiden. Dat lukt me toch nooit? En is dat niet fucking gevraalijk en gek illegaal?". 

"Dat lukt je met gemak. Kom op. Doe het, voor mij? Voor Bradley.". Ik denk na. Als ik het niet doe, gaan zij teleur gesteld zijn. Maar als ik het doe, loop ik dan gevaar. "Loop ik dan gevaar?" Daan schud zijn hoofd. "Bradley zijn vader was bij het leger. Bradley heeft zijn wapens, we beschermen je." Ik knik langzaam. "En wat als we gepakt worden?", vraag ik. Ik ben niet van plan hier medeplichtige te worden aan een moord. "Bradley heeft connecties en we gaan u er voor niks tussen laten zitten.".

"Ik doe het." Hij zucht. "Ik snap dat je het niet- Wacht, je doet het?", Daan kijkt me vol ongeloof aan terwijl hij de woorden uitspreekt. Ik knik. "Voor jou en voor Bradley." 

"Dankje! Ik ben je zo dankbaar!" Ik glimlach, als ik hun ermee help doe ik het met plezier. "Waar en wanneer?" Daan kijkt even op zijn gsm, tikt wat in en kijkt weer naar mij.

"Vrijdag avond, om 20.00 op het plein.".

 "Ik zal er zijn.".