III

12 ||

Clarissa

"Clarissa, please pick up your phone or if you really don't want to, turn it off or just throw it." Huminga ako ng malalim saka kinuha ang phone ko at lumabas ng office.

"Hello? I'm at work, so can you please stop calling."

"You want me to stop calling you? You want me to do that? Eversince we got here in NYC I haven't heard a single word from you. Not until now!"

"Renz, I have nothing to say." I said giving up. Wala naman kasi talaga akong sasabihin. Simula nung isang lingo lagi niya na lang ako tinetext, tinatawagan, pinupuntahan sa bahay namin at minsan kahit dito pa sa office. Hindi ako makapagisip ng dapat kong gawin kapag nandiyan siya para kasi akong wala sa katinuan kapag nakikita ko siya.

"Ayan. Diyan ka naman magaling, 'diba? Ang iwan ako. Clarissa, ano pa ba ang dapat kong gawin para ipaglaban mo rin ako. Ano pa ba'ng kulang?" hindi ko siya sinagot dahil tinakpan ko na ang bibig ko para hindi niya marinig ang mga hikbi ko. Oo, umiiyak ako kasi nandito na siya, sinusuyo ako, mahal ako pero hindi parin pwede kasi ngayon mas madaming masasaktan. Kasi mali, laging mali ang timing namin.

"Renz, I'm sorry."

"Bullshit. Iyan nanaman 'yang sorry na 'yan. Everytime you say that word, it's like you're gonna disappear." Then his voice broke kaya lalo akong napaiyak. Lagi ko na lang sinasaktan ang taong mahal ako pero lagi lang siyang nandiyan. Oo, naligaw siya pero sa'kin parin siya bumalik kahit na alam niyang sasaktan ko ulit siya.

"Why do you keep on loving me? Wala naman akong ibang ginawa kundi iwan ka at saktan." Walang sumagot sa kabilang linya kaya tiningnan ko kung naka-end na baa ng call pero on-going parin naman. Napangiti ako ng mapait ng marealize ko na baka ayaw niya lang talaga sagutin 'yung tanong ko kasi hindi na niya ako mahal.

Iniisip ko pa lang na hindi na ako mahal ni Renz parang gusto ko ng magmakaawa sakanya at lumuhod para mahalin ako ulit. Parang napupunit 'yung puso ko sa sakit.

"Why do I keep on loving you?" napatingin ako sa likod ko kung saan nangagaling 'yung boses at nagulat ako ng makita ko roon si Renz na may dalang bouquet of white tulips at milk tea. "You may be the worst thing ever happen to me and I had to face my worst days because of you but I know it's worth it because you're the best of me, the best things in my life is when I'm with you—with my life. It's funny because my endearment for you suits my feelings for you very well. Because like what Marlon did just to find his son, I'll do just to be with you again. Even if I need to face the sharks, jellyfish, and any trials along the way I will just to see you. Crossing a sea is easy but living without you is hard."

Huminto siya ng limang hakbang na lang ang pagitan niya sa'kin. Nakangiti siya habang nakatingin sa'kin and I know I just have to do one thing.

Tumakbo ako papunta sakanya atsaka siya niyakap. Binitawan niya ang milk tea at flowers na dala niya para saluhin ako.

"Now, Nemo, it's my turn to ask you a question. Am I still not worth it?"

Humiwalay ako sakanya ng kaunti pero nakayakap parin ako sakanya. Nakangiting sumagot ako. "You are worth it, every shed of tear, every pain, every heartache, every single day of regrets, every fall, every passed out, every decision, every worry, every wait and everything. You are worth it, way, way worthy, Renz."

Napangiti siya sa sinabi ko. 'Yung ngiti na lalong nakakagwapo sakanya.

"I love you, Clarissa, my nemo."

Ngumiti ako. At alam ko na sa ilang taon na paghihintay niya, the wait is over because now I can finally answer him.

"I love you, too, Renz, my keeper."