Storm at heart (greek)

Κεφάλαιο 21

«Παιδί μου, είσαι τρελή;» ο Μάνος δεν πίστευε στα μάτια του βλέποντας την Μαριάννα μπροστά του. «Τι δουλειά έχεις εδώ;» 

Την κοίταξε από πάνω ως κάτω και αυτό που έβλεπε δεν του άρεσε καθόλου. Τα μάτια της ήταν κομμένα και κόκκινα. Ο ήλιος δεν είχε βγει ακόμα, οπότε υπέθεσε ότι η Μαριάννα δεν είχε κλείσει μάτι και ότι είχε έρθει απ’ ευθείας από το αεροδρόμιο.

Βγήκε αμέσως πίσω από το γραφείο και την πήρε στην αγκαλιά του. Τόσα χρόνια που την ήξερε δεν την είχε δει ποτέ σε τέτοια κατάσταση. 

Μετά από λίγο η Μαριάννα τραβήχτηκε. Είχε στερέψει από δάκρυα και ένιωθε εξαντλημένη.

«Θέλω να κοιμηθώ. Μόνο να κοιμηθώ», του είπε σχεδόν μηχανικά και έκανε μεταβολή για το δωμάτιό της. 

Ο Μάνος σήκωσε τη βαλίτσα της και την ακολούθησε. Σε μια στιγμή η Μαριάννα κοντοστάθηκε στο πρεβάζι της βεράντας που οδηγούσε στο δωμάτιό της και εισέπνευσε βαθιά. Εκεί ήταν και την περίμενε η αλμύρα και η θάλασσα. Τα μάτια της πλανήθηκαν στα σκοτεινά νερά του Αιγαίου. 

«Έχουμε πληρότητα;» τον ρώτησε ξαφνικά.

«Ναι», της απάντησε ο Μάνος. « Και η βλάβη με τον αγωγό αποκαταστάθηκε.» 

Η Μαριάννα παρέμεινε σιωπηλή και συνέχισε προς το δωμάτιό της. Ένιωθε σαν άδειο κουφάρι. Σαν να είχε γυρίσει το σώμα της, μα η ψυχή της να είχε χαθεί για πάντα. Όταν άνοιξε το δωμάτιό της, πήρε τη βαλίτσα από τα χέρια του Μάνου και του έκανε ένα κουρασμένο νόημα να φύγει. 

Έκατσε βαριά στο κρεβάτι της και κοίταξε τριγύρω.

Στο κομοδίνο της είδε την φωτογραφία του κυρ Δημήτρη. Την πήρε απαλά στα χέρια της και μετά την έσφιξε στο στήθος της. Ξάπλωσε και έκλεισε τα μάτια της. 

  

«Μαριάννα!» το χτύπημα στην πόρτα ήταν επίμονο.

«Κοιμάμαι, φύγε!» φώναξε η Μαριάννα γυρίζοντας πλευρό. 

«Μαριάννα!» Ο Μάνος ακουγόταν πραγματικά εκνευρισμένος.

Η Μαριάννα σηκώθηκε με δυσκολία και άνοιξε την πόρτα.

«Τι;» τον ρώτησε έτοιμη σχεδόν να του χιμήξει.

«Σε ζητάνε στο τηλέφωνο! Είχες πέντε κλίσεις, δεν τις άκουσες;»

Το στομάχι της Μαριάννας σφίχτηκε κόμπος.

«Ποιός είναι;» ρώτησε διστακτικά.

«Κάποιος από την εφορία!» της είπε ο Μάνος απότομα, σπρώχνοντάς την προς το τηλέφωνο στο κομοδίνο της.

«Αυτό μου έλειπε τώρα!» είπε η Μαριάννα παίρνοντας το ακουστικό στο χέρι της.

«Μαριάννα Στάμου, λέγετε;» Με το χέρι της παραμέρισε τις τούφες που έπεφταν ανάκατες στο πρόσωπό της.

«Μαριάννα...» Η βαθιά φωνή έκανε το αίμα να παγώσει στις φλέβες της. Εκείνη την ώρα άκουσε τον Μάνο να κλείνει την πόρτα πίσω του. 

«Μαριάννα... Μίλα μου.» Η φωνή του Αλεξάντερ ήταν σαν βαρύτιμο βελούδο στο δέρμα της, κάνοντας την καρδιά της να ματώσει και πάλι. «Μίλα μου άγγελέ μου....» πρόσθεσε παρακλητικά. Η Μαριάννα έπιασε το ακουστικό με τα δυο χέρια και προσπάθησε να πνίξει έναν λυγμό. Άκουγε την ανάσα του Αλεξάντερ και ήξερε ότι και εκείνος άκουγε τη δική της. Έγειρε πίσω στο μαξιλάρι. Και οι δυο παρέμειναν έτσι για αρκετή ώρα ακούγοντας απλά τις αναπνοές τους. 

«Γιατί;» τη ρώτησε σχεδόν ψιθυριστά. Η Μαριάννα σκούπισε τα μάτια της και προσπάθησε να πάρει μια βαθιά ανάσα. Θα κατέρρεε, το ένιωθε.

«Δεν μπορώ... Δε γίνεται.» Η προσπάθειά της να ακουστεί η φωνή της σταθερή είχε αποτύχει παταγωδώς. Ήταν τόσο μακριά της και όμως πιο κοντά στην ψυχή της παρά ποτέ. 

«Τουλάχιστον είδες τελικά το Βρετανικό Μουσείο;» Το γέλιο του ακούστηκε κουρασμένο και ήταν σχεδόν ψεύτικο.

«Δεν πρόλαβα... Ξύπνησα  κατά τις δέκα και μετά... δεν πρόλαβα», είπε η Μαριάννα βραχνά αποκρύπτοντας του τι είχε μεσολαβήσει. 

Και πάλι ακολούθησαν μερικά λεπτά σιγής.

«Αυτή τη φορά δε θα σε κυνηγήσω Μαριάννα», τον άκουσε να λέει σχεδόν ψιθυριστά. Χωρίς να προσθέσει τίποτε, χωρίς να περιμένει κάποια απάντηση  κατέβασε το ακουστικό του και η Μαριάννα άκουσε το μακρόσυρτο βουητό της  κλεισμένης τηλεφωνικής γραμμής. 

Αυτό όμως που την σόκαρε, ήταν ένας άλλος ήχος. Τόσο ανατριχιαστικός, πρωτόγνωρος και εκκωφαντικός. Τον ένιωσε να έρχεται από μέσα της, από το στήθος 

της. Σαν να σχίστηκε λαμαρίνα στη μέση, σαν να τρίφτηκαν δυο κομμάτια σπασμένου γυαλιού μεταξύ τους. Η καρδιά της είχε γίνει κομμάτια και αυτό συνοδεύτηκε από έναν τόσο χαρακτηριστικό ήχο, που δεν θα τον ξεχνούσε ποτέ στη ζωή της.