"Evet yıllardır Ashley ile birlikteyim. Annenizi gerçekten sevdim , çok sevdim. Ama artık bana yetmiyordu. Yatakta... yetmiyordu. Ash genç , olgun ve oldukça güzeldi. Bende hala gencim. Anneniz artık yaşlandı. Evet onu seviyorum ama eskisi gibi değil. Ashley ile bir toplantıda karşılaştık. Telefon numaralarımızı aldık ve 2 gün sonrası için bir barda buluşmak üzere sözleştik. Her şey o gece başladı. Birlikte olduk. Ve ondan sonraki günler. Tekrar tekrar.. Bunları sana söyleyecektim Emma ama bir türlü fırsat bulamadım. Ayrıca küçük kızımız Emlyn (küçük kız kardeşimden bahsediyordu) onun psikolojisini de ele almam gerekiyordu. Üzgünüm.. Ama ben Ash'i gerçekten seviyorum. Bir oğlumun olduğunu öğrendim ve artık onunla yaşamak istiyorum. Em.. Boşanmak istiyorum. Seni üzmek istemezdim Ben.. " sözlerini yarıda kesen annemin kısık sesiyle söylediği bir kaç cümle olmuştu.
"Seni asla affetmeyeceğim , o kadını da al ve çık git bu evden.. Ne o lanet olası yüzünü ne de siktiğimin ağzından çıkacak kelimeleri duymak istiyorum.. Eğer çocuğunun piskolojisini düşünüyor olsaydın bu bokları yemezdin. Her gün aynı yatağa girdik. Gözlerinden okuyordum beni artık sevmediğini.. Ama saçmaladığımı düşünüyordum. Eskisi gibi bakmıyordun bana , gülümsemende bir eskiklik vardı. Sevgin eksikmiş , anlamalıymışım. O kadın ile yatarken hiç mi aklına gelmedim? Yüzüm , sana olan aşkım , bana sarıldığında kalbimin hızla atışı? Hiç mi.." daha fazla devam edemedi sözlerine.
Ağlıyordu. Gözleri kızarmıştı. Ablam annemi yanına çekti ve bende Emlyn ile odama geçtim. Onun bunları görmesi gerekmiyordu. O bunları hak etmiyordu. Ona yatması gerektiğini , yarın her şeyin düzeleceğini söyledim. Her şey düzelecekti..(!) Kardeşimin uyumasını bekledikten sonra ışığı kapatıp içeri geçtim. Gene başlıyorduk.. Babam anneme bu evden gitmesini , tapusunun kendine ait olduğunu söylüyordu. Abim bile ağlamıştı. Tek ağlamayan ben miydim bu lanet evde ? Evet üzülmüştüm , evet çok üzülmüştüm. Evet hayatım sikilmişti ama dışa doğru değil , içime içime ağlıyordum. Ben ağlamasını bilmiyordum.. Hiç ağlamamıştım hayatımda. Hiç.. Ağlamak nasıl bir şey merak ediyordum. Ben hep içime doğru ağlamıştım. Etrafı izlemekten sıkılmıştım. Annemin yanına gidip yanağına bir öpücük kondurdum. "Geçicek Em , geçicek. Eğer bu evden giden sen olursan biz de seninle geleceğiz. O adam burada biricik sevgilisi ile kalabilir. Yanında olucaz Em , üzülme artık. Akıtma göz yaşlarını bu adamın uğruna. Göz yaşlarına yazık.." Ben anneme asla anne demezdim. Adı ile hitap ederdim.. Bu kelimeleri söylerken bir kez olsun dönüp babama bakmadım. Çünkü umurumda değildi. Bunları yaparken bizi düşünmemiş , hiçe saymıştı. O artık umurumda değildi. Eskiden çok severdim babamı. Annemi ve bizi sevdiğini sanardım. Bir aile olduğumuzu sanardım. Mutluydum. Ama hepsi bir yalanmış. Meğersem babam dediğim adam bizi hiç sevmemiş.. Ablam Ash'e nefret dolu bakışlar atarken abim ise Charles'i merak dolu gözler ile inceliyordu. Kimseden ses çıkmıyordu. Bir anda annem ayağa kalktı ve banyoya gitti. Peşinden gittim ama bana gelmememi söyledi. Yalnız kalmak istediğini söyledi. İlk başta buna izin vermesem de sonradan ona biraz hak verdim. Yalnız kalması gerekiyordu bunca olaydan sonra.. Ben Emlyn'i kontrol etmeye odamıza gittim. Ablam da yanıma geldi. Odada abim , babam , Ash ve üvey kardeşim kalmıştı. Abim hala olanları kendine yedirmeye çalışıyordu. Çok yıkılmıştı. Aradan yaklaşık 1 saat geçti ve annem hala banyodaydı. Merak etmiştim. Onu tüm aile merak etmişti. Ash'i ve Charles'i aileden saymıyorum tabi.. Hepimiz banyonun önünde anneme sesleniyorduk. Bu sefer cidden korkmuştum ve merakım gittikçe armıştı. İçeriden ağlama sesi geldi , ardından çekmecenin açıldığını duyduk. Ne yapıyordu ? Emlyn seslerimize uyandı ve banyonun kapısına geldi. "Anne orada mısın ? Yüzünü özledim. Kokunu özledim. Biliyorsun ben sen olmadan yatamam. Hadi gel artık ben odamdayım." kardeşimin bu sözleri burnumun direğinin sızlamasına yetmişti. Ağlamanın başlangıcı bu muydu ?! Ardından banyodan "Ben iyiyim" sesi geldi. Bu annemdi.. 2-3 dakika sonra banyodan bir yere düşme sesi geldi. Ben çığlık attım. Endişelenmiştim. Abime dönüp kapıyı kırmasını söyledim. Babam ve abim kapıya bir kaç darbe attıktan sonra kapı kırıldı. O kapının ardındaki görüntü asla unutamayacağım bir görüntüydü.. Asla.
