She will be loved (PUBLISHED)

10. I'm so...

 “Julian, nasaan tayo?”

I asked Julian after getting out of the car. Sumalubong sa akin ang isang bungalow house oever looking the Metro. Hinawakan ko ang skirt ng gown ko because I’m having difficulty walking because it’s too long. Julian smiled at me – I couldn’t help but smile back. I miss that smile, I missed everything about him. Halos isang taon ko rin palang tiniis ang sarili kong hindi siya makasama and now that we’re together – I feel complete.

Julian is like my vitamins – he’s my does to every pain, every longing and every fears. When he’s around, nawawala lahat ng uncertainties ko – just like now. I couldn’t think of anything other than the fact that we are together.

“Dito sana kita daldahin noon.” He answered me. “I bought this place for you.”

What he said melted my heart away, he’s just so sweet. I smiled again. Lumapit ako sa kanya at saka ipinalupot ang kamay ko sa braso niya. Para bang nagulat pa siya sa ginawa ko. Humilig ako sa balikat niya habang naglalakad kami.

“So, dito mo ako ibabahay?” I said out of nowhere.” Hindi kumibo si Julian. Kinuha niya ang susi mula sa bulsa niya para buksan ang pintuan. He pulled me inside the house and we both settled in the sofa. Nakahara pang sofa sa sliding glass door kung saan makikita ang city lights. It was kinda romantic. I leaned onto him and sighed.

Kinuha naman niya ang kamay ko at saka pinagkaruan ang bawat daliri ko. Madalas niyang gawin iyon noon. I guess he missed that too.

“What are we now, Tintin?” He suddenly asked me. Natahimik ako. Nag-iisip. Ano nga ba kami ni Julian ngayon? Two weeks ago, halos isumpa ko na si Julian  dahil sa pagbabalik niya sa buhay ko. I hated him for what his wife did to me but now, as I lean onto him, I am realizing that I couldn’t and I wouldn’t live another day without him back in my life.

No matter how wrong our love was, I couldn’t let him go. I love him very much at kaya kong kalimutan ang lahat para sa kanya.

“Us.” I answered him. “Tayo. Tulad ng dati.” Sabi ko sa kanya. Naluluha ako. Kaya kong bumalik sa dati basta makasama ko lang siya. Bigla niya akong itinulak palayo sa kanya. He sighed.

“Julian?” Nagtatakang tanong ko. He looked different. Kinabahan ako. Ayaw na ba niya sa akin? Kung ayaw na niya bakit niya pa ako dinala dito?

“Ayoko.” He said. My heart broke into pieces. My tears fall. Wala na akong pakialam kahit magmukha akong tanga sa kanya ngayon. Ayaw na pala niya. Naiinip nab a siya o dahil ayaw niya sa totoong ako?

Pinahid ko ang mga luha ko.

“B-bakit?” I asked. “Hin-hindi mo ba na-nagustuhan i-iyong totoong ako? Didn’t you like bratty Laide? S-sabi mo noon, k-kahit a-anong mangyari mamahalin mo ako. B-bakit ayaw mo na sa akin ngayon?” Napahagulgol ako. Naninikip ang dibdib ko. I was crying so hard that I couldn’t even see clearly. I sobbed hard.

“Tintin…” He cupped my face and wiped my tears. “Hindi ganoon.” Sabi niya. Itinulak ko siya. Nagagalit na naman ako sa kanya. Gusto kong itanong sa sarili ko kung hanggang kailan ba ako magpapaka-pathetic para sa kanya.

For crying out loud! I’m a Consunji! And a Consunji never begs for attention. A Consunji demands attention and yet I’m here almost begging him not to leave me. Gagawin ko ang lahat huwag niya lang akong iwan.

“Tintin, makinig ka muna okay?” He said in a calm voice. Paano ako makikinig sa kanya kung sasabihin niya lang sa akin na iiwan niya din ako pagkatapos nito. Babalik siya kay Sofia.