MY CROSOFT - PUBLISHED UNDER PSICOM

SP: Crosoft's Confession (Part 29)

"HANZ," sagot ko sa cell phone, switching it to loud speak mode dahil nagda-drive pa ako. "Bakit?"

"You heard about Dad?"

"Oo, nabanggit saken ni Mommy." Casual ko lang na sagot. Hindi agad sumagot si Hanzel kaya inunahan ko na. "Look Hanz, kung gusto mong puntahan si Dad, go. Hindi naman kita pipigilan."

"Hindi mo ba talaga pupuntahan si Dad? He's dying, kuya. He wanted to see us. He wanted to talk to us."

Marahas na napabuga ako ng hangin. "Kung kailan siya mamatay saka siya hihingi ng patawad sa atin? Sa dami ng mga kagagohang ginawa niya sa mga nanay natin? He surely has the balls to beg for our forgiveness? Wala siyang kwentang ama." May diin at puno ng galit ang huling binitawan kong salita. "He doesn't deserved it Hanz, not even a single bit."

"I know," I heard him sighed. "But think about it first, kuya. We also deserved and explanation from him."

"Para saan pa?!" humigpit ang pagkakahawak niya sa manibela. "Huli na ang lahat. Madami na ang nasaktan."

"Just think about it."

Nahilot ko ang noo. "I don't know."

NIYAKAP ko agad si Cam. Para bang bigla na lang akong nanghina at gusto ko na lang na kumuha ng lakas sa mga yakap niya. Buong araw kong inisip ang sinabi sa akin ni Hanzel pero may bahagi parin sa akin na pumipigil na puntahan si Dad. I just wanna forget about that even just for a little while. Sa tuwing sumasagi 'yon sa isip ko nagagalit lang ako dahil naalala ko 'yong mga panahon na sinayang niya at binawala lang niya.

"Oh mukhang pagod na pagod ka, ah?" ikinulong niya ang mukha ko sa mga palad niya. "May problema ka ba?"

Hindi ko nabanggit kay Cam ang tungkol sa kondisyon ni Dad. Masyado na siyang nai-stress dahil hanggang ngayon pinagtatabuyan parin siya ng nanay niya. Ito lang talagang asawa niya ang hindi sumusuko. Hindi ko nga rin alam kung saan niya nahuhugot ang malalim na pagmamahal niya sa nanay niyang itinutalak lang siya palayo.

Heto naman ako, 'yong tatay ko na ang lumalapit at nakikiusap sa akin pero 'di ko naman magawa. Hindi naman ako katulad ni Cam. Mahirap talagang magpatawad lalo na sa taong nasaktan ka nang sobra. Kung sana ganoon lang kadali 'yon para sa akin. Kaso, hindi eh.

Ibinaba ko ang mga kamay niya at niyakap ulit siya.

"Crosoft?"

"Saglit lang," humigpit ang yakap ko sa kanya.

"Nag-aalala na ako sayo. Nitong mga nakaraang araw ay masyado ka nang nagiging tahimik."

"Pagod lang ako, saka gusto ko lang maramdaman ang init ng yakap ng asawa ko."

"Iniiba mo ang usapan."

Bahagya kong inilayo ang ulo para matignan siya. "Hindi ko iniiba. Nagsasabi lang ako ng totoo." Napangiti ko si Cam. Nawala naman lahat ng mga pinoproblema ko nang makita ko ang ngiti niya. Si Cam lang talaga ang kailangan ko.

Kumalas siya sa pagkakayakap ko sa kanya at sinimulang tanggalin ang butones ng suot kong polo.

"Ini-echos mo na naman ako. Hay naku! Kung 'di kita mahal iisipin kong pinagti-tripan mo na naman ako." Sinimulan ko namang halikan ang leeg niya. Natawa ako nang mag-react siya. "Crosoft!" sita niya saken.

"Hmm?" but I didn't mind.

Patuloy parin ako sa paghalik sa leeg niya.

"Akala ko ba pagod ka?"