Een dagboek dat terug praat

• 41 •

[de naam hier boven is nu vanuit wie het geschreven is]

Veronique

Zaterdag 20 februari

Ik kan mijn blik nu niet meer van hem afhouden. De jongen die ik tot nu toe alleen via whatsapp kende, staat daar gewoon. De deuren van de trein gaan open en ik werk me zo snel mogelijk naar buiten.
"Kaj!" Gil ik over het perron terwijl ik op hem af ren.
"Veer?!"
Ik besef me nu pas dat Kaj helemaal niet weet hoe ik eruit zie. Als hij me eindelijk heeft gezien, begint hij ook te lopen.
"O mijn god Veer" Hij slaat zijn armen om me heen.

Ik weet niet hoe, maar in zo'n korte tijd is deze gast zo belangrijk voor me geworden.

Als we elkaar eindelijk los laten, gaan we op een bankje zitten bij het perron. "Dit is zo raar" zegt Kaj voorzichtig "altijd zat je gewoon in mijn telefoon, en nu ben je hier."
Ik glimlach "het is ook raar, vooral omdat ik je helemaal niet zo lang ken"
"Ik ben blij dat je hier bent, Veer" hij kijkt me aan met een glimlach. "Ik ben ook heel blij" ik bestudeer zijn gezicht. Zijn mond lacht, maar zodra ik zijn ogen zie, zie ik dat het niet echt is.

[A/N]
Eerste hoofdstuk in real life ;D
Nu ga ik slapen want het is 3 uur snachts. En ik moet over 3 uur opstaan. Doei.