Een dagboek dat terug praat

• 12 •

23:01
Zou je me iets uit willen leggen?

23:01
Wat wil je weten

23:02
Wat moet ik weten om het te kunnen begrijpen

23:03
Je kan dit niet begrijpen als je het zelf niet mee hebt gemaakt.

23:04
Sorry, dat is ook vrij logisch

23:05
Maar ik kan je wel wat vertellen waardoor het misschien beter te begrijpen is

23:06
Vertel, ik ga nergens heen

23:07
Waar zou je naartoe moeten gaan om 11 uur 's nachts? 😂

23:08
Vertel nou, anders word ik melig en dat willen we niet

23:09
Je kunt het denk ik het beste zien als verdrinken.
Je loopt op het strand, steeds verder de zee in. Het water zijn al je problemen, gevoel, of waar je dan ook mee zit. Als je tot je knieën onder water staat heb je de eerste paar keer gesneden, maar je loopt door, omdat je leven door gaat. Langzaam kom je op het punt dat je onder water bent. Je moet ademen, dus je moet naar boven zwemmen om te kunnen ademen. Als je snijd, word je naar boven getrokken. Dan lijkt het even alsof alles weer prima is, je alles onder controle hebt, alles goed gaat. Maar daarna word je weer net zo hard onder water geduwd. Technisch gezien heeft het geen nut maar die paar seconde uit de realiteit is me het meer dan waard.
23:12
Sorry voor die lap tekst

23:13
Wow..

[A/N]
Ik heb het sowieso al vaker gezegd. Maar dit word dus echt geen cliché lovestory ding. Voor degene die dat wel verwacht hadden, sorry. Maar ik denk dat dit voor een aantal mensen misschien nog wel nut kan hebben.
De prachtige beschrijving van hoe het voelt als je die drang hebt om te snijden heb ik te danken aan HappyWhenImSkinny
Dus bedankt daarvoor :)