Innocent's Mistake: I got pregnant

treinta y tres:

“What?!” gulat na tanong ko kay Jed.

“What what? I said where goning to meet my parents.”

“Are you serious?”

“Of course I am, Elize. Do I look like I’m kidding?”

“But…”

“What?”

“I mean bakit naman biglaan? Di mo man lang ako sinabihan.”

“Alam ko naman kasi na mag fi-freak out ka, kagaya ngayon.”

“Pero Jed…”

“Elize, please. My parents literally beg just to see me and my daughter, I can’t say no to them.”

“But Jed, I’m not prepared for this.”

“Prepare? Why do you need to prepare? Their just my parents, nothing to be scared of.”

“Exactly my point, they are your parents. I should at least be prepared when I meet them.”

“No need Elize. You’re good to go just like that. You don’t have to be scared, they don’t bite.”

“But I’m nervous.”

“I can see that.” Matipid na sagot nya sa akin tapos ay nag-iwas ng tingin.

Yun lang? Yun lang ang isasagot nya sa akin.

“But you don’t have to be, if you just know how much excited they are to see you.” Dugtong nya bago sya umalis sa harap ko at pumasok sa kotse.

What does he mean? Naku ka naman Jed, lagi mo nalang ginugulo ang utak ko.

Napabuntong hininga na lang ako bago pumasok sa kotse. Nasa passenger seat ako at katabi ko si Jed na nasa driver’s seat habang nasa likod naman si Jar.

“Are you okay there, Jar?” tanong ko

“Ahuh.” Nakangiting sabi nya.

“Comfortable?”

“Yeah.”

Tumango ako at ngumiti sa kanya. Bumalingg naman ako kay Jed na nagsimula ng magmaneho.

“Does she know where will be going?”

“Yeah, I told her awhile ago and she seems excited about it.”

Nagbuntong hininga ako. Ako na lang kasi yata ang hindi handa sa pagpunta naming sa bahay ng parents ni Jed. Bakit naman kasi kung makapagsabi si Jed kala mo kakain lang kami sa loob ng bahay namin.

Tahimik lang kami sa sasakyan at panay pa din ang buntong hininga ko tuwing maiisip ko kung saan kami pupunta. Inihinto ni Jed sa tabi ang sasakyan tapos ay bumaling sa akin.

“Don’t you think it’s about time to meet them? I mean you were supposed to meet them years ago if only...”

Tumingin ako kay Jar na natutulog sa likod.

“Jed, tapos na yun. Nangyari na, wala na tayong magagawa. Hindi na natin mababago yun pero pwede pa naman nating mabawi yung mga pagkakataon…” hinawakan ko ang kamay nya. “Ang mahalaga natuto tayo. Parte yun ng buhay—ang pagkakamali--at wala tayong magagawa dun. Kahit anong mangyari, magkakamali at magkakamali pa din tayo kasi hindi tayo perpekto.” Ngumiti lang ako sa kanya matapos kong sabihin iyon. Gusto kong ma-assure sya na hindi ako galit o nagsisisi sa nangyari sa halip nagpapasalamat pa ko dun kasi kung hindi dahil doon malamang wala pa din sa akin si Jed at hindi nya pa din narerealize ang halaga ko hanggang ngayon.