Better Together/ Matthy het Lam

Hoofdstuk 57

"Vindt je spannend om vanavond mijn ouders te ontmoeten?" Ondertussen dat ik op zijn antwoord wacht, gooi het beslag van de cheescake in de vorm. "Beetje." Ik kijk op van de cheesecake en zie Matthy me twijfelend aankijken. "Ik ken ze natuurlijk nog niet, dus dat is wel spannend. Maar als ze net zo lief zijn als jij bent dan moet het helemaal goed komen." Blozend werp ik mijn blik weer op het beslag wat ondertussen allemaal in de bakvorm zit. Met een spatel zorg ik ervoor dat het evenredig verdeeld is. Na een paar seconde durf ik weer op te kijken. Matthy kijkt me met een grote grijns aan. "Het blijft zo makkelijk." Beweert hij, waardoor ik mijn wenkbrauwen vragend optrek. "Wat blijft makkelijk?" "Jou aan het blozen maken?" Zuchtend schud ik mijn hoofd, waardoor hij alleen nog maar meer moet lachen. "Dat vindt je leuk om steeds te doen, hé." Ik laat de cheesecake even achter in de keuken en loop op Matt af die met zijn voet omhoog op de bank zit. Ik kom dichterbij hem en fluister dan. "Weet je wat ik leuk vind?" Grijzend laat ik mijn vingers dichter naar zijn lichaam gaan. "De kieteldood." Als een razende laat ik mijn vingers kriebelen over zijn buik en onder zijn schouders, een van zijn gevoelige plekjes. Als reactie op mijn gekietel maakt Matthy met zijn armen en benen karatebewegingen om zichzelf te verdedigen. "Hahaha, stop! Hahaha, Fenne alsjeblieft stop!" Gilt Matthy uit als hij ondertussen mijn handen eindelijk te pakken heeft. Uitgeput, maar wel grijnzend heeft hij mijn handen vast. "Zo heb je je work out weer gehad." Lachend haal ik mijn handen weg en sta op van de grond. "Ja, maar ik heb nog genoeg energie voor nog een andere work out." Knipogend kijkt Matthy me aan, waarna ik me over hem heen buig om heen om hem een zoen te geven. Net op het moment dat Matthy de zoen wil verdiepen, trek ik me snel weg. "Ik moet mijn taart nog afmaken." Knipoog ik en loop dan zwaaiend met mijn heupen naar de keuken om hem net nog even wat meer te plagen. In de keuken werp ik nog een snelle blik naar Matthy die al naar mij keek met een ontzettende zielige blik. "Ah, ben je zo zielig?" Grinnikend spreek ik hem aan alsof hij een kind van 3 is. Wat hij trouwens soms best kan zijn. Tot op de dag van vandaag kan ik niet geloven dat deze man al richting de 30 gaat. Ik zou eerder zeggen dat hij 25 of 26 is. Dat komt niet alleen door zijn uiterlijk, maar ook zijn innerlijk. Matthy kan echt kinderachtige acties hebben, die me dan wel weer heel erg laten lachen en dat vind ik toch wel leuk.

"Lukt het?" Met de zelfgebakken cheescake loop ik om de auto heen, waar Matthy een beetje moeizaam de auto uit klimt. "Ja." Hij positioneert zijn krukken op de juiste manier en stapt dan van de auto weg, zodat ik de deur dicht kan doen met mijn vrije hand. "Heb je hier gewoond?" Vraagt Matthy kijkend naar het huis voor ons. Rustig hobbelt hij voor me uit richting de voordeur. "Ja, bijna mijn hele leven." Vertel ik hem glimlachend. "Mooi huis." Complimenteert Matthy waarop ik hem zachtjes bedank. Bij de voordeur aangekomen, voel ik toch ik de zenuwen opeens door mijn buik heen gaan. De hele tijd had ik nergens last van en opeens begint het. Alsof ik mezelf mentaal nog even goed moet voorbereiden. De 'als' of 'wat' vragen spoken gelijk door mijn hoofd heen. Wat gaan mijn ouders vinden van Matthy en mijn broers wat vinden zij? Wat als ze hem helemaal niks vinden en totaal niet bij me passen? Dan zou ik in de meest oncomfortabele positie ooit zitten. Met deze gedachten breng ik mijn hand naar de bel en druk ik er zacht in. Heel snel na het aanbellen, vliegt de deur al open. "Hey, lieverd." Mijn moeder ontvangt me met open armen en trekt me in een korte omhelzing, waarna ze me weer loslaat en haar aandacht op Matthy vestigt. "Jij moet Matthy zijn." Ik stap iets op zij, zodat mijn moeder Matthy beter kan begroeten. Ze steekt haar hand uit, waardoor Matthy zijn kruk los moet laten en een beetje klungelig zijn hand uit steekt. "Ja, klopt. Leuk om u te ontmoeten mevrouw Versteeg." Ik moet mijn lach in houden om hoe Matthy mijn moeder inpakt door zijn woorden. En aan mijn moeder te zien lukt het hem ook nog eens. "Je mag gewoon Sandra zeggen, hoor." Ze laten elkaar weer los en mijn moeder laat ons binnen. Toch wel opgelucht trek ik mijn schoenen uit. De eerste ontmoeting is in ieder geval goed verlopen. Mijn moeder kennende, wist ik van te voren wel dat het niet snel mis zou kunnen gaan, maar je weet maar nooit.