aan mijn zijde

hoofdstuk 25

Matthyas wordt wakker van het geluid van zware regen die tegen het raam tikt. Hij knijpt zijn ogen dicht, trekt het dekbed even weg van zijn gezicht en wacht op het geluid van zijn deur die openzwaait en tegen de muur bonkt, op Jorn's eisen om uit bed te komen, op de pijnlijke greep rond zijn enkels voordat hij naar de vloer wordt getrokken.

Maar... niets. De regen blijft tikken en hij haalt diep adem, voelt zich vreemd kalm voor een moment voordat zijn ribben beginnen te bonzen en zijn gezicht zeer doet en de gebeurtenissen van de dag ervoor alle lucht uit hem wegzuigen.

Hij opent zijn ogen en leunt op zijn ellebogen, zijn zicht nog wazig van de slaap terwijl hij de kamer rondkijkt; het is saai, het ontbreken van vroeg ochtendlicht overtuigt hem ervan dat het nog steeds nacht moet zijn, totdat zijn blik valt op de digitale klok op het bureau naast het bed die 06.45 uur aangeeft met knipperende rode lampjes. Hij staart ernaar voordat hij weer tegen het bed valt, spijt van de actie wanneer de pijn door zijn torso flitst.

Hij slikt het weg en rolt op zijn rug, zijn blik gericht op de spijlen van het stapelbed boven hem. Hij verwacht het zachte gesnurk van Raoul te horen, maar in plaats daarvan vangt het geluid van borden en kommen die rinkelen en lichte gesprekken van beneden zijn aandacht. Hij hoort een lach en het maakt zijn borst zwaar - normaal gesproken, als hij bij Raoul slaapt en de geluiden hoort van wat een familie zou moeten zijn, voelt hij verlangen.

Maar nu zijn Koen en Robbie zijn wettelijke voogden, zij het tijdelijk, en hoe opgelucht en warm hij zich daar ook door voelt, het bezorgt hem ook een steek in zijn hart omdat Jorn in de gevangenis zit en zijn moeder weg is; ze zou in gevaar kunnen zijn of Jorn zou haar pijn kunnen hebben gedaan of... ze heeft hem gewoon verlaten. Hem in de steek gelaten. Hij voelt zich egoïstisch als hij zichzelf betrapt op de wens dat het niet het laatste is.

Alles voelt slecht als hij wil dat het goed voelt. Dit is altijd al wat hij wilde, deel uitmaken van deze familie die hem altijd liefde heeft getoond op een manier die hij nooit eerder heeft gekregen. Alleen, hij maakt niet echt deel uit van deze familie, toch? Omdat zijn eigen moeder een hekel aan hem heeft en Jorn een hekel aan hem heeft en hij heeft nooit echt begrepen waarom, maar hij weet dat er een reden moet zijn. Hij is nutteloos, en hij is er zeker van dat iedereen in dit huis dat uiteindelijk ook zal zien.

Die gedachte maakt hem natuurlijk schuldig. De familie van Raoul zijn nooit iets minder dan gastvrij voor hem geweest, hen vergelijken met zijn stiefvader zou beledigend zijn. Ze zijn goede mensen en Matthyas... hij is dat niet. Of tenminste, zo voelt hij zich.

Hij rolt weer op zijn zij, met zijn gezicht naar de muur en krult zich iets op, één arm onder zijn hoofd en de andere om zijn pijnlijke maag gewikkeld. Hij weet dat het een schooldag is, maar hij heeft niet eens zijn uniform; dat was niet een van de dingen die hij dacht in te pakken toen hij vertrok (en was dat pas gistermiddag?), dus weet hij dat Koen of Robbie hem naar dat huis moeten rijden om het op te halen en dan zal hij te laat komen en waarschijnlijk hun plannen voor de dag verstoren, en —

Zijn ogen vallen op zijn telefoon, half onder zijn kussen geschoven, en zijn afnemende gedachten komen tot stilstand. Hij had geprobeerd zijn moeders nummer te bellen toen hij gisteren naar de badkamer op het station ging, maar er was geen antwoord geweest. Hij besluit het nu opnieuw te proberen; en hij weet niet waarom, want hij is niet zeker of hij zelfs met zijn moeder wil praten.

Maar hij wil weten dat ze veilig is omdat hij nog steeds van haar houdt en hij denkt dat misschien, zelfs als hij ervoor heeft gezorgd dat ze hem haat, ze hem ergens diep van binnen nog steeds moet liefhebben. Misschien maakt ze zich zorgen om hem, en nu Jorn weg is, zal het beter met haar gaan en kunnen ze een echt gezin zijn. Hoezeer hij ook bij deze mensen wil wonen en deel wil uitmaken van iets wat hij nooit echt heeft gehad, zijn moeder zal altijd zijn vlees en bloed zijn, hij zal altijd van haar houden. Zelfs als hij denkt dat hij dat niet zou moeten.

Dus tikt hij op haar contact, zijn ogen knijpend vanwege de helderheid van het telefoonscherm, tikt op het luidsprekerpictogram en wacht.

Er zijn zelfs geen beltonen. Onmiddellijk vult een geautomatiseerde stem de kamer. "Dit nummer is niet in gebruik," zegt het. Zijn hart maakt een rare sprong in zijn borst en hij slikt de opkomende angst weg, tranen vullen zijn ogen.

Niet in gebruik? Dat betekent dat zijn moeder haar nummer heeft veranderd, en dat betekent dat ze niet wil dat hij haar belt, en dat betekent dat ze niet gevonden wil worden.

Hij probeert het opnieuw met hetzelfde resultaat, maar hij wil het niet geloven. Dus drukt hij nog een keer. En nog een keer. En nog een keer.

Hij luistert naar de geautomatiseerde stem die steeds weer dezelfde woorden herhaalt totdat de tranen stromen en hij niet kan ademen, de telefoon op het matras laat vallen en de dekens weer omhoog trekt om zijn gesnik te dempen en zijn tranen te verbergen.

Hij probeert ze helemaal stil te krijgen, maar zijn ademhaling blijft schokken en hoezeer hij ook wil dat ze stoppen, de tranen weigeren te stoppen.

Het doet pijn, en hij weet niet waarom, want zelfs als zijn moeder er is, is ze er niet echt. Maar hij wil haar, hij wil zijn moeder en hij voelt zich als een baby maar hij kan er niets aan doen, hij is bang en dit is allemaal verkeerd.

Ze zou hem niet verlaten, zegt hij tegen zichzelf. Ze zou hem niet zomaar — zomaar in de steek laten.

(Het punt is, hij weet dat ze dat wel zou doen, en dat maakt het alleen maar pijnlijker.)

Er is een zacht geklop op het hout en dan de stille zwaai van een deur die opengaat, een streepje licht dat de kamer verlicht. Matthyas knijpt zijn ogen dicht en hoopt dat hij gewoon kan doen alsof hij slaapt, zijn hart bonst in zijn borst terwijl hij het dekbed over zijn gezicht drukt om zijn gesnik te dempen en zijn tranen te verbergen.