Bad Scarlet

Chapter 7

I woke up to the familiar sterile scent of the hospital. May mainit na kamay ang marahang pumipisil sa mga palad ko. Una kong nasulyapan si daddy na nakatayo at kausap si Doc Orlie. Naririnig ko ang pinag-uusapan nila pero hindi ko naiintindihan. Walang rumerehistro. Lalo nang mapansin ni mommy na nakahawak sa kamay ko na gising na ako.

"You're awake! Oh, sweetheart!"

She stood on her seat to check on me, and that got my dad and Doc Orlie's attention. Tipid akong ngumiti kahit nanghihina. I was so used to the scenario. I put up a smile to put my parents at ease.

"What happened, Shiloh?" Doc Orlie asked. "Ang sabi ng Yaya Let mo nag-exercise ka raw sa kwarto mo? What activities did you do?"

I glanced at the worried faces of my parents. Nakaramdam ako ng guilt. Gusto ko lang naman mag-exercise kagaya ng sinabi ni Elias. I knew my condition is not normal. Hindi ko dapat ginagawa ang mga normal na gawain ng normal na tao. But Elias got a point and I thought it would help me. I must have overdone it.

"M-Mom," I called in a dried throat.

"You're fine, sweetheart. Mommy and Daddy's here."

Lumapit nga rin si Daddy at marahang hinawakan ang bukod ko. Bakas ang pag-aalala sa kanyang mga mata ngunit matamis ang ngiti sa akin. "What's wrong? May problema ba?" aniya nang mapansin ang pagkabalisa ko at ang paningin kong hinahagod ang buong silid. Ginaya nilang tatlo ang paghahanap ko sa kung ano.

"We will continue to monitor her for another day. She's been out for a whole day," ani Doc Orlie sa mga magulang ko. Then he turned to me. "Alam mong mahigpit na ipinagbabawal sa'yo ang mapagod. Bakit ka nag-exercise?"

My lips parted to give him an answer only to purse them tight again. Saying Elias' name as an excuse would feel name. He would be blamed for it when he shouldn't. I knew my condition better than him.

Kumusta na kaya s'ya? Nakita kaya siya ni Yaya Let?

"Where's Yaya Let, Mom?"

"Kaaalis lang niya para kumuha ng pamalit mo. She's scared and worried, too. Sinisisi niya ang sarili dahil hindi ka napagbawalan sa pag-e-exercise mo."

My heart sank. "I want to go home, Mom. Hindi pa po ba tayo uuwi?"

"Kung magtuloy-tuloy ang maayos mong kalagayan, maaari ka nang umuwi bukas," si Doc Orlie. "But don't repeat what you did today, Shiloh. It's very dangerous for your health. You can do minimal exercise namam but not to the point you'd be out of breath and fainted."

Parang kinukurot ang puso ko dahil sa guilt. "Sorry po, Doc. Sorry rin po Mommy and Daddy. Hindi na po mauulit."

I got discharged the day after tomorrow. Kahit ipinaliwanag naman nang mabuti ni Doc Orlie na maayos na talaga ako ay nag-alangan pa rin si Mommy na iuwi ako. She was worried I wasn't completely well.

"I'm really fine now, Mom. I feel so well," sabi ko habang nasa sasakyan kami pauwi. Tipid siyang ngumiti sa akin. Si Daddy naman na nagmamaneho ay inabot ang kamay niya at pinisil-pisil iyon.

"May gusto ka bang pasyalan bago tayo umuwi, anak? Do you want lunch at your favorite restaurant?"

Tatanggi sana ako dahil gusto ko na talagang makauwi pero na-miss ko nga ang kumain doon. Malaki ang ngiti ko habang tumatango at may naisip na gawin kapag tapos na kumain doon.

"Sigurado ka bang mauubos mo 'yan?" si daddy nang iabot ng waiter ang hiningi kong takeouts.

I bit my lower lip and said nothing because I didn't want to tell more lies. Sinabi kong uwian namin si Yaya Let ng paborito kong steak at pasta. Madalas naman namin iyong ginagawa kapag kumakain kami sa labas nang hindi siya kasama.