STIEKEM || mabbie

22) moe.

"Stoor ik?" Een stem klinkt achter de twee jongens, hij was net wakker geworden en liep in op Koen en Robbie die in een knuffel zaten.

Robbie was toch wel opgelucht met Koen zijn positieve reactie, en trok de jongen in een knuffel. Als een soort bedankje dat hij hun accepteerde.

De brunet trekt terug en schud zijn hoofd naar Raoul. "Nee hoor. Ik ga even bij Matthy kijken, die uh heeft een flinke kater."

Hij staat op en loopt richting Raoul, hij staat voor de deur richting de gang waar Matthy is.

"Alles oké, maatje?" Vraagt Raoul, het is niet vaak dat je hun aantreft in een knuffel.

Robbie geeft hem een kleine glimlach. "Ja, nu wel. Maak je geen zorgen."

Robbie vervolgt zijn weg naar de kamer, zachtjes opent hij de deur waar die verwacht een slapende Matthy aan te treffen, dat is namelijk het logische aangezien die altijd erg moe wordt van een paniek aanval.

Maar tot zijn verbazing ligt Matthy daar met zijn ogen nog open, maar aan alles is te zien dat hij moe is.

"Matthy?" Vraagt Robbie zachtjes terwijl die deur achter hem sluit.

De blond draait zijn hoofd naar Rob, na een paar seconden stralen zijn ogen angst uit zodra die zich realiseerde dat Robbie met Koen gepraat moet hebben.

Robbie ziet dit al snel en loopt naar het bed, er gaan zitten met een ruimte tussen hun, hij weet niet of die al weer klaar is voor lichamelijk contact.

"Koen is niet boos, schat. Hij reageerde goed, hij vind het niet erg dat we een relatie hebben.. hadden? Ik weet het niet, hij vind het in iedergeval niet erg wat er nu ook maar tussen ons is dus daar hoef je je niet druk om te maken. Hij gaat ook niks aan de andere vertellen, en hij gaf aan dat je alle tijd moet nemen die je nodig hebt voordat we met hem gaan praten."

"Echt?" Fluistert Matthy, hij was zo bang dat het fout zou gaan. Dat hij niet goed ging reageren.

Robbie knikt met een kleine glimlach. "Echt waar."

Matthy laat een zucht van opluchting vrij. Hij schuift dichter naar Robbie en legt zijn hoofd op zijn boven benen, gewoon even Robbie zijn aanraking willen voelen. "Ik was echt bang, Rob." Geeft hij fluisterend toe.

Robbie knikt, zijn vingers strelen door Matthy's haar. "Ik weet het, Matt. Ik was ook bang maar alles is oké."

Matthy knikt, opkijkend naar zijn vriend, wie eigenlijk niet zijn vriend meer is maar hij wil hem niet anders noemen. Dat klinkt gewoon niet goed.

"Heb je gehuild?" Vraagt hij, zijn rode ogen spottend.

Robbie schud zijn hoofd, lichtelijk verward. "Nee?"

"Je ogen zijn rood." Antwoord Matthy op zijn vragende toon.

Kut zooi, dat komt door zijn gesmoke. Hij was dat eigenlijk al helemaal vergeten. "Oh, raar." Goed zo Robbie, kon je niks beters verzinnen? Raar, is dat serieus het beste wat er in hen op kwam. "Heb je al geslapen?" Veranderd hij vlug het onderwerp.

"Nee, ik was te gestrest." Geeft Matthy eerlijk toe.

Robbie knikt, dat snapt hij. "Zullen we anders naar huis? Dan kan je in de auto en daar even slapen. Dat heb je vast nodig."

Matthy knikt, dat klinkt goed. Even alleen met Robbie zijn, daar verlangd hij nu naar. "Als je bij me blijft."

Robbie knikt met een glimlach. "Tuurlijk, naar jou huis?"

"Graag," Matthy gaat langzaam overeind zitten. "Is dichterbij."

Robbie knikt en staat op om Matthy's kleren van de grond te rapen. "Als jij je aankleed zeg ik even tegen Koen dat we gaan."

Matthy reed gisteren met Raoul mee, dus zijn auto staat hier niet, wat betekent dat Matthy gewoon onderweg kan gaan slapen.

Robbie hoopt zelf gewoon dat die die drie kwartier rijden zelf ook vol houd, soms vergeet hij hoe moe hij wordt van wiet.

En tien minuutjes later zitten ze in Robbie's auto. "Matt, kan je me bril pakken? Ik heb mijn lenzen niet in."

Matthy opent het dashboard kastje en haalt Robbie's bril er uit, Robbie heeft twee brillen en eentje ligt altijd standaard in de auto voor momenten zoals deze.

"Dankje wel, schat. " Glimlacht Robbie als die de bril aan neemt. "Ga maar slapen, ik maak je wel wakker als we er zijn en dan kan je daar verder slapen."