STIEKEM || mabbie

19) paniek.

tw; paniekaanval later in het hoofdstuk. Ik heb hier letterlijk 0 ervaring mee, maar heb een vriendin van mij die ze ervaart gevraagd om het te beschrijven, en van haar antwoorden heb ik toch mijn best gedaan er wat van te maken. Als het niet klopt spijt het me, en wees niet bang om me te corrigeren zodat ik het kan aanpassen.

Matthy is eindelijk na maanden weer in slaap gevallen met de jongen waar die van houd.

En god wat voelt dat goed, om dat gewicht weer op zijn borst te voelen, het zachte gesnurk van Robbie te horen.

Hij wil hem voor altijd zo beet houden, helaas is dat niet mogelijk. Maar hij houdt hem zo lang mogelijk beet.

Dus wanneer die voelt hoe zijn arm van Robbie af wordt gehaald komt hij vrijwel meteen in actie en draait op zijn zij.

Zijn arm legt die terug op de zelfde plek als die voor heen lag en hij trekt hem naar achter tegen hem aan.

Zijn hoofd legt die tegen zijn schouder aan. "Niet weg gaan."

Dat is het eerste wat er in hem opkwam toen Robbie bewoog, dat die weg ging. Weg uit zijn armen, weg uit bed, weg uit deze kamer, weg uit zijn leven.

Hij heeft eindelijk zijn jongen weer terug, en er is een hoop verloren tijd om voor op te maken en dus is hij niet van plan Robbie nu los te laten.

Matthy merkt hoe Robbie weer goed gaat liggen. "Ik pakte alleen mijn telefoon."

"Mhm." Hij begint alweer in slaap te vallen maar weet een kus te plaatsen op zijn schouder voor die weer weg is.

Hij ligt niet in een erg diepe slaap, en voelt hoe Robbie zich na een aantal seconden omdraait en zijn voorhoofd tegen zijn borst rust.

Enkele minuten liggen ze zo totdat Robbie uit het niets omhoog schiet en zich uit zijn armen wurmt.

Meteen is Matthy klaar wakker en opent verward zijn ogen, wat was dat nou weer?

Maar als hij kokhals geluiden hoort vanuit de badkamer die bij de logeerkamer zit weet Matthy hoe ver het is. Robbie is niet iemand die snel kotst van alcohol, dus hij moet gisteren veel maar dan ook veelste veel gezopen hebben.

Hij slaat de dekens van zich af en maakt zijn weg naar waar Robbie heen haasten.

De deur staat wagenweid open, en hij loopt naar binnen. Daar spot hij robbie op zijn knieën voor de wc waar die zijn maaginhoud in leegt.

Matthy zucht zachtjes terwijl die richting zijn vriend loopt, hij is alles behalve een fan van kots, maar nu negeert die dat even. Hij moet er voor Robbie zijn.

Hij knielt naast de jongen neer en legt één hand op zijn rug om er over heen te wrijven in de hoop hem wat gerust te stellen.

"Het is oké, Rob." Fluistert Matthy lief tegen hem. "Ik ben hier."

Hij blijft de hele tijd naast hen zitten met zijn hand die over zijn rug gaat terwijl die lieve dingen fluistert.

Wanneer die klaar is kijkt hij langzaam om over zijn schouder naar Matthy.

Tranen rollen over zijn wangen waardoor Matthy hem bezorgt aan kijkt. Dat is niet een reactie die Robbie ooit op kotsen heeft gehad. "Wat is er aan de hand, lieverd?"

Robbie snikt zachtjes, Matthy wou niet dat iemand het wist. En nu heeft Koen hen gezien.

Hij weet het weer, dat kotsende persoon was Koen, het persoon die terwijl dat hun aan het tongen waren de wc uitliep en hun zag. Het persoon die hun hele gesprek had gevolgd.

Hoe verteld hij dat aan Matthy? Niet lijkt hem een betere optie, maar dat kan niet. Dat snapt hij zelf ook wel.

Matthy trekt de jongen in zijn armen zodra die door heeft dat hij even wat tijd nodig had.