GEÇMİŞ Mİ GELECEK Mİ?

3.4

Rastgele Bölüm Şarkısı👆🏻
Dolu Kadehi Ters Tut_Gitme

•••

Keyifli okumalarr♡

°°°

Karan Arslan'ın Ağzından;

Yutkundum. Söylediği şeylere diyecek bir şey bulamayıp göremediğini bilsem de başımı salladım.

-"Peki." Onu arkamda bıraktım, eve gireceğim sırada zihnimde ki düşünceler ile durdum.

Hava soğuktu. Üşür müydü acaba?

Üzerine bir örtü getirsem iyi olurdu.

Eve girip kapıyı yavaşça kapattım.

Söylediği şeyler beynimde çınlıyordu. Gerçekten önemsiz miydi yani yaşananlar onun için?

Söylediği o kadar şeyden sonra hâlâ onu düşünüyordum. Onun iyiliğini istiyordum.

Ama o bunları göremiyordu.

Belki de hâlâ buradan, benden kaçmanın planlarını kuruyordu. Halbuki bilmiyordu ki onu, onun iyiliği için yanımda tutuyordum.

Bıraktığım anda babasının, abisinin veya benim düşmanlarından birinin ona zarar vereceğini biliyordum.

-"Karan? Nerdesin?"

Dilara'nın meraklı sesiyle sinirlendim.

Eğer bu gün gelmesiydi her şey başka türlü olabilirdi.

Salona girip konuştum.

-"Ne oldu?" Elini koltuğa vurup konuştu.

-"Otursana. Gittin bir anda." Güldüm.

Derdine bak hanımın.

-"İşimiz hisselerdi. Konuştuk ve bitti. Artık gitme zamanın gelmiş bence Dilara."

Dudaklarını büzmüştü.

-"Nişanlınla mı aran bozuldu? Boşver. Küçük bir kız çocuğu gibiydi. Sen daha...aklı başında kadınları hakediyorsun?"

Ne saçmalıyordu bu?

-"Söylediklerin gram umurumda değil. Elif hakkında söylediklerini de kulağın duysun. Şimdi kalk. Gidiyorsun!"

O sırada aniden duyduğum çığlık sesi ile koştum. Evin kapısını açtım.

Bahçe arabalarla doluydu.

Elif'i başında çuvalla, bir adamın kucağında görmem ile bağırdım.

-"ELİF!"

Yanına gitmek için bir kaç adım atmıştım ki karnımda hissettiğim acı ile bunu beklemediğim için acıyla inledim.

Bakışlarım karnımı buldu.

Kocaman bir bıçak karnımdaydı.

Bıçağın aniden çekilmesiyle bir daha bağırdım.

Önceden bıçaklanmıştım. Ama bu kadar acı çektiğimi hatırlamıyordum.

Bıçağı çıkaran kişiye baktığımda ağzımdan istemsizce adı dökülmüştü.

-"Dilara..."

Elimle karnımı tutarken aniden yanıma gelen adamlar karşı koymama fırsat vermeden bedenimi eve ittirmişlerdi.

Kapı kapanmadan önce gördüğüm şey nefes alışverişlerimi hızlandırmıştı.

Elif'i arabaya bindirmiş, gözden kaybolmuşlardı.

Yediğim ard arda yumruklarla öksürdüm.

-"Çok salaksın be Karan. Dağ başında adamlarını geri göndermek de ne demek? Pusuda bekleyen düşmanların gelip sizi böyle avlar..."

Gözlerim kapalıydı ama sesinden kim olduğunu anlamıştım.

Konuşan Dilara'ydı.

Bilincim kapanmadan önce gözümün önünde ki tek şey Elif'ti...

-BÖLÜM SONU-

☆☆☆

Karan'ın ağzından kısacık bir bölüm yazmak istedim

Nasıldıı

Bir sonra ki bölümü cuma gününe atacağım bir aksilik çıkmazsa

Kendinize iyi bakınn✨️