Achter de Schermen

24. tranen

Iedereen had het aan zien komen, en niemand vond het raar. Ze hadden allemaal gehoord hoe haar ouders over haar spraken, waar ze gewoon bij zat. Mila zat op de bank tussen Matthy en Koen in. Met haar gezicht helemaal in Matthy zijn schouders gedoken, huilen.

Waarom ze moest huilen wist ze niet eens helemaal, was ze nou boos, verdrietig of juist teleurgesteld? Ze had geen idee, want dit had ze natuurlijk aan kunnen zien komen. Aan de ene kant was ze enorm blij dat ze hopelijk straks niks meer met hun te maken zou hebben, aan de andere kant wilde ze ook gewoon normaal opgroeien net zoals iedereen van 17, met hun ouders, familie en vriendinnen.

De jongens waren allemaal een beetje aan het praten over wat Joshua had verteld en uitgelegd, Matthy hield Mila vast en wreef over haar rug in de hoop dat ze snel weer iets rustiger zou worden, en vooral dat het niet alleen maar erger werdt want dan waren ze nog wel even bezig. Opzich waren ze er allemaal al op voorbereid dat er ergens vandaag wel een paniekaanval zou komen, wat ook helemaal niet gek was natuurlijk. Ze hadden afgesproken dat ze na het gesprek op kantoor zouden blijven en gewoon rustig aan zouden doen, eten bestellen en relaxen. Zo had Mila de tijd om even bij te komen en als ze dan inderdaad een paniekaanval kreeg konden alle jongens haar gewoon helpen.

Na ongeveer een kwartiertje kwam Joshua naar de ruimte waar ze zaten met z'n 6e , gewoon om even te overleggen, vragen te beantwoorden en te bespreken hoe nu verder. Toen hij binnenkwam zag hij meteen dat Mila het niet lukte te stoppen met huilen, zonder iets te zeggen keek hij richting Mila, en toen naar de andere jongens. Die meteen begrepen wat hij bedoelde "t gaat wel hoor, het is gewoon even veel" antwoorde Raoul. Iedereen knikte "ik mag dit eigenlijk niet nu zeggen maar om jullie een beetje te helpen misschien, ik heb net met je ouders gesproken Mila en die gaan hun handtekening zetten straks.

Mila keek voor het eerste op, rode ogen, natte wangen maar toch was de opluchting op haar hele gezicht te zien. Ze was van haar ouders fa, ze was van jeugdzorg af, ze kon eindelijk echt beginnen om haar eigen gewone leven weer op te bouwen. Het was nu zeker.

Na goed overleg met Joshua , liepen nu alleen de 5 jongens weer binnen naar de grote ruimte van het kantoor. Het enige wat moest gebeuren waren de handtekeningen, van de jongens, van de ouders van Mila en van Joshua, daarna was het klaar. Omdat Mila het echt heel slecht trok, en ze liever niet expres een paniekaanval wilden uitlokken deden ze het gewoon zo.

Mila zat nu in haar eentje in het opnamehok, ze liet haar gedachtes gewoon gaan, het waren er nu echt even te veel. Over haar ouders, zichzelf, het gesprek, de jongens, school. School, iets waar ze nu heel snel mee bezig moesten gaan, het was nu half februari en in maart zou ze dan al moeten beginnen met school, omdat ze dan geen vrijstelling meer had vanuit JGZ. Voor haar gevoel zat ze echt al heel lang in haar gedachtes verzonken en toen hoorde ze ineens de deur open gaan, het waren Matthy, Milo, Robbie, Koen en Raoul. Ze keken enorm blij, opgelucht en trots, Mila stond op en alle jongens gaven haar een knuffel "het is gelukt meid, we gaan dit vanaf nu gewoon samen doen" t was Koen die dat zei, weer begon ze met huilen, maar dit keer waren het tranen van blijdschap. Ze kon het gewoon niet geloven, dat ze straks echt los zou zijn van jeugdzorg, en misschien nog wel beter, haar ouders hadden niks meer met haar te maken. Dit was het begin van een nieuwe start, een nieuw deel van haar leven. Een leven die normaal zou zijn.