Achter de Schermen

8. Paniek

De tour door Utrecht werd vervolgd, door allerlei plekken waar de jongens wat leuks hadden meegemaakt tijdens het filmen of als ze op stap gingen. Gelukkig werden ze verder niet aangesproken door fans, wel zagen ze vaak een groepje kinderen wijzen en lachen en soms ook filmen of foto's maken maar ze probeerden er voor nu geen aandacht aan te geven. Als laatste gingen ze natuurlijk even de Dom toren op, want dat hoort erbij als je in Utrecht bent, na een lange klim stonden ze met z'n 6e boven op de Dom met toch wel een heel mooi uitzicht over de hele stad ze bleven even staan om uit te rusten van al die trappen, en maakte wat leuke foto's voor op insta. Nadat iedereen het wel gezien had besloten ze weer terug naar huis te gaan, het was namelijk al half 6 en ze moesten nog een uurtje terug rijden.

Mila vond Utrecht best een mooie stad, ze was er wel eens door heen gereden maar nog nooit echt geweest. Ze zaten weer in de auto onderweg terug naar huis, Mila zat weer in de auto van Matthy samen met Robbie en Milo en Raoul zaten bij Koen in de auto. Ze had het heel leuk gehad vanmiddag, maar ze was nu ook kapot, wat haar dan weer zenuwachtig maakte want vaak als ze moe was ging ze piekeren en als ze ging piekeren ging het mis. Ze probeerde te luisteren naar de muziek of naar de gesprekken tussen Matthy en Robbie, maar het lukte niet, alle prikkels kwamen ineens heel hard binnen ze voelde de tranen alweer komen maar hield ze in, ze wilde niet weer huilen.

Mila zat naast Matthy voorin, hij wilde dat graag, omdat hij wist wat er kon gaan gebeuren, hij hoopte dat het meisje het volhield tot thuis zodat ze dan ff lekker op haar eigen kamer kon uitrusten. Hij keek af en toe voorzichtig opzij, eerst ging het nog goed maar toen ze bijna op de helft waren van de autorit merkte hij dat ze brak, ze staarde voor zich uit en hij zag de tranen in haar ogen staan. Toen hij ook hoorde dat Mila steeds sneller begon te ademen, wist hij dat ze ergens moesten stoppen, hij keek Robbie aan en die snapte meteen wat hij bedoelde. Ze hadden het er over gehad voordat ze weer de auto instapten, dus

Robbie wist wat er ging gebeuren, hij appte de andere 3 jongens dat ze eraf gingen bij het eerst volgende tankstation en toen wisten ook zij genoeg, Mila zou een paniek aanval krijgen. Het was te verwachten na z'n drukke dag, eerst al vanochtend met het ontbijt en daarna de hele middag in Utrecht. Robbie vond het best spannend allemaal, hij had van Matthy voordat Mila kwam natuurlijk al gehoord wat een paniekaanval inhield en wat ze konden doen, maar toch was hij heel blij dat Matt er nu bij was zodat hij het kon regelen allemaal.

"hey Mila gaat het?" ze hoorde Matthy het wel vragen maar ze wist niet wat ze moest zeggen, nee het ging niet, maar dat zou ze nooit zomaar toegeven, ook al wist Matthy het waarschijnlijk al anders vroeg hij het niet. Ze voelde haar adem versnellen, de tranen in haar ogen prikken, haar hart ging steeds sneller, haar handen trillen en ze was bang, bang om de controle te verliezen. Ze keek Matthyas voorzichtig aan in de hoop dat hij het op een magische manier kon stoppen, Matthy keek terug en ze zag zijn bezorgde ogen. "we gaan zo even ergens stoppen, oke Mila?" ook dit hoorde ze wel maar het kwam niet binnen, haar gedachte begonnen het over te nemen, allerlei herinneringen die ze helemaal niet meer wilde herinneren, de stem, die verschrikkelijke stem die op zulke momenten de baas over haar was ze hoorde Matthy nog iets zeggen maar haar gedachten waren te luid.

Matthy wist genoeg, hij kon niet precies weten wat het meisje op dit moment allemaal dacht want daar kende hij haar niet lang genoeg voor, maar het waren zeker geen positieve dingen. Hij parkeerde de auto op een rustige plek ergens achteraan de parkeerplaats en stuurde Robbie aan om een flesje water te halen bij het Tankstation. Hij stapte uit en deed de deur van Mila open, klikte haar gordel los en begon te doen wat hij al die jaren op school en stage geleerd had, blijven praten, zeggen wat je doet en vooral zelf rustig blijven. "Mila je hebt een paniekaanval, het komt goed, we zijn bij je, rustig blijven ademen" ook wist hij dat waarschijnlijk niks van dit alles bij het meisje binnenkwam op dit moment, ze keek dwars door hem heen en reageerde nergens op, niet op zijn vragen maar ook niet op aanrakingen, eigenlijk had hij nu haar Medicatie nodig, maar die zat op de een of ander manier in de tas, en die tas stond in de auto van Koen. Volgende taak van Robbie werd dus ook om Koen te bellen, ondertussen bleef hij zelf bij Mila, hij hield haar handen vast in de hoop contact te krijgen maar vooral om haar het gevoel te geven dat hij bij haar was. Toen er na 5 minuten nog geen verandering was en Koen met de medicatie er pas over 10 minuten kon zijn, wist Matthy dat hij nu moest gaan handelen, anders zou het meisje niet meer uit de paniekaanval kunnen komen zonder medische bijstand. Net op het moment dat hij Robbie wilde vragen of hij hem wilde helpen om het meisje op de achterbank te leggen zag hij verandering, net alsof ze weer terug in haar lichaam kwam, ze keek Matthy aan en hij zag dat ze weer langzaam uit de paniekaanval kwam. "hey meisje, het is oke, koen komt eraan met je medicatie, wil je wat water?" hij bleef rustig praten en was toch stiekem heel blij toen het meisje antwoordde door te knikken en het flesje water uit z'n handen pakte, ondanks dat ze zeker haar medicatie nog nodig had en ze ook nog zeker niet terug was naar normaal kon hij nu iniedergeval met haar communiceren en dat was een stuk makkelijker.

Ze schrok uit haar stroom van gedachtes en herinneringen, ze zag Matthyas voor haar zitten hij had haar handen vast en bleef haar aankijken, shit, ze had net een echte paniekaanval gehad in de auto, ze kon zicht niet veel meer herinneren van ervoor, wel dat ze in Utrecht waren geweest maar de hele autoreis en daarna was allemaal een soort waas. Matthy bood haar een flesje water aan, graag zelfs, het water hielp haar wel om zich iets beter te voelen, ze keek om zich heen en nam alles in haar op, ze voelde zich best weer prima totdat ze merkte dat ze nogsteeds aan het hyperventileren was ze probeerde het te stoppen maar daar werd het juist erger van, waarschijnlijk zag de jongen voor haar dat ook want die vertelde haar dat ze rustig moest blijven en juist niet focussen op haar ademhaling, maar dat is nogal lastig, ze werd licht in haar hoofd van dat snelle ademen, ze probeerden het tegen te gaan maar ze voelde al snel dat het te laat was, ze zou gaan flauwvallen, voor haar iets wat inmiddels bijna normaal was, helemaal na z'n paniekaanval alleen omdat het nog niet eerder bij de jongens was gebeurt en ze het er ook niet over hadden gehad was ze heel bang, ze wilde nog tegen Matthy zeggen dat ze duizelig was, maar ze was te laat, ze hoorde die vreselijk piep in haar oren en alles werdt zwart.

Het leek net wat beter te gaan met het meisje voor hem, ze had wat gedronken en keek wat om zich heen, het enige wat Matthy opviel was dat haar snelle adem nog niet gestopt was, maar dat zou zo wel goed komen en anders met de medicatie sowieso. Net op het moment dat hij dat dacht begon Mila nog sneller te ademen, waarschijnlijk was het haarzelf ook opgevallen en Matt wist dat als je je gaat focussen op niet snel ademen wordt het alleen maar erger, met een aantal pogingen om haar rustig te krijgen zoals "Mila het komt goed, adem diep in, en adem uit, niet teveel focussen op je adem" werd het er niet beter op.

Je hoeft geen verpleegkundige te zijn om te weten dat je van te snel ademen enorm duizelig wordt, ook Matthy wist dat heel goed, de ogen van het meisje voor hem schoten alle kanten op, op dit moment was hij vooral bang dat ze zou flauwvallen, aan de ene kant is dat goed, want dat zorgt ervoor dat je lichaam als het ware reset en dan kon ze vanzelf haar adem weer onder controle krijgen, aan de andere kant zou dat bij Mila waarschijnlijk voor nog meer paniek zorgen. Voor de 2e keer wilde hij Robbie vragen of hij wilde helpen om Mila op de achterbank neer te leggen, en voor de 2e keer was hij net te laat, Mila sloot haar ogen en liet zich vallen. Hij was net op tijd om haar tegen te houden zodat ze niet opzij van de stoel af viel, snel riep hij Rob om hem te helpen en samen tilde ze haar naar de achterbank, waarschijnlijk zou ze snel weer bij komen. Net op dat moment kwam Koen aanrijden, snel nam Matthy de tas aan van koen en Robbie legde uit wat er gebeurd wat, dat was voor de andere 3 jongens best schrikken. Matthy zette de injectie Diazepam in haar bovenbeen en wreef het daarna in, na ongeveer een minuutje werd Mila gelukkig weer wakker, ze wist zelf gelukkig precies wat er net gebeurd was. Matt legde uit dat hij net haar medicatie had gezet en dat ze nu snel naar huis zouden gaan zodat ze daar op bed kon gaan, want van deze medicatie werd je vaak enorm moe.

Aangezien het nog een half uur rijden was en Matthy graag bij het meisje wilde blijven ging Robbie nu rijden en zat Matt op de achterbank, Mila lag op de achterbank met haar hoofd op de schoot van Matthy, normaal had ze dit nooit gedaan en al helemaal niet bij iemand die ze 2 dagen kende maar ze was zo ontzetten moe, en op de een of andere manier wist ze bij deze jongens al dat het goed zat, ze was er pas 2 dagen maar ze hadden nu al meer voor haar gedaan dan ooit iemand in de afgelopen 17 jaar had gedaan.