Achter de Schermen

3. vragen

De rest van de dag verliep hetzelfde als de ochtend, Mila was vooral in zichzelf en praatte zo min mogelijk met de anderen, de jongens in het huis waren bezig met het bespreken van nieuwe video ideeën.

Het youtube kanaal, 1 van de redenen waarom Mila zo twijfelde aan dit project, of ze het nou wilde of niet Als ze ging samen wonen met deze jongens zou ze er iets mee te maken hebben. Dat was het probleem niet eens, het ergste vond ze dan de fans, of in ieder geval de mensen die de video's bekijken en dan dus een mening over haar hebben zonder dat ze weten wie ze echt is, dat is waar ze bang voor was.

Maar zo ver was het nu nog niet, ze was eerst bezig met allerlei andere dingen in haar hoofd, ze had zo veel vragen, over het project, de jongens, het youtube kanaal, het huis, over jeugdzorg. Maar ze durfde dit niet te vragen aan iemand, waarom niet? Dat weet ze zelf ook niet helemaal, iets met social anxiety enzo.

Na ongeveer de hele middag besteed te hebben aan piekeren over al deze vragen besloot ze er iets aan te doen, dat is immers wat ze geleerd had de afgelopen 5 jaar bij jeugdzorg, denken in oplossingen... als is dat makkelijker gezegd dan gedaan.

Ze liep naar boven en ging aan haar nieuwe bureau zitten, ze scheurde een blaadje uit haar schrift en begon met schrijven, alle vragen die ze had, ze kwamen allemaal op het papiertje te staan. Na ongeveer 15 minuten had ze een heel a4tje vol. Dat was stap 1, nu kwam pas het aller moeilijkste, ze had bedacht om het papiertje ergens neer te leggen waar Matthy hem kon vinden, want ze had al besloten dat Matthy nu haar 1e contact persoon was aangezien hij blijkbaar het meeste regelde en wist over jeugdzorg.

Na lang twijfelen besloot ze het blaadje met al haar vragen op het nachtkastje van Matthy te leggen, ze sloop heel zachtjes naar zijn kamer, doodsbang om betrapt te worden, en legde het papiertje vlug neer.

Rust. Haar eerste kleine overwinning in dit huis, ze was niet in paniek geraakt en had een oplossing bedacht, haar oude begeleiders zullen trots zijn. Ze keek naar de klok op haar kamer en zag dat het al bijna half 7 was, ze had nog geen trek, maar dat was niks geks, dat had ze namelijk eigenlijk nooit.

Ze liep naar beneden om te kijken of de jongens wel van plan waren iets te eten, en net op het moment dat ze de trap afliep kwam Koen naar de gang om haar te roepen voor het eten "hey Mila, kom je eten? We gaan wat bestellen dus waar heb je zin in, we kunnen alles fixen!" ze dacht even na, waar had ze zin in, dat was een hele goeie vraag, eigenlijk helemaal nergens in namelijk.

Ze voelde dat vervelende paniek gevoel weer op komen, ze was zo vreselijk moe. het liefst was ze nu in huilen uitgebarsten, maar dat durfde ze dan weer niet door haar sociale angst, het was een eindeloze cirkel waar ze in zat. Dit keer was het Koen die merkte dat het niet helemaal goed ging met het meisje wat net bij hun was komen wonen, maar dit keer was ook Matthy thuis, de jongen die al zoveel had gezien bij zijn stages in jeugdzorg en alle les boeken nog uit z'n hoofd kende, als youtube niet was gelukt werkte hij nu zeker bij JGZ, hij was dan ook de gene die meteen ja zei toen de jongens een uitnodiging kregen voor dit project.

"Matthy, kan je ff komen!" Matthyas wist meteen dat het iets te maken had met Mila, het meisje wat al te veel had meegemaakt voor haar korte leven, hij rende vanuit de keuken naar de hal waar hij Koen aantrof op de grond met een huilend meisje in zijn armen, tuurlijk wist koen wel ongeveer waarom, en hij wist ook wel wat hij had kunnen doen, maar het was voor nu beter als Matt zoveel mogelijk hielp zodat Mila hem als eerst kon gaan vertrouwen, de andere 4 kwamen daarna wel. Matthy nam het over van Koen "zou jij ff een glas water willen halen, en tegen de andere zeggen wat er is" Koen ging meteen doen wat Matthy van hem vroeg.

Ondanks dat hij geen idee had wat er gebeurd was en waarom ze zo overstuur was wist Matthy wel wat hij moest doen en vooral wat niet. Hij besloot voor nu niks te zeggen en er gewoon te zijn voor Mila. Hij begreep heel goed hoe zwaar het was, ook had hij in het verslag gelezen dat ze slecht tegen veranderingen kon, wat best vervelend is als je elk jaar van woonplek wisselt. Daarom was Matt vastberaden, Mila ging hier niet weg totdat ze dat zelf graag wilde.

Terwijl hij nadacht over al deze dingen had hij nog steeds het gebroken meisje in z'n armen, na ongeveer 5 minuten stopte het meisje met huilen maar ze durfde nog steeds niks te zeggen. Toen Matthyas merkte dat ze gestopt was schoof hij z'n armen iets opzij zodat hij haar kon aan kijken "wil je er over praten, het hoeft niet, alleen als je het zelf wilt" daar keek het meisje van op, zoiets had ze nog nooit gehoord, iedereen dwong haar altijd om er over te praten en als ze dat niet wilde dan moest ze er zelf maar me dealen, met alle gevolgen van dien.

Ze wilde er niet over praten dus ze schudde haar hoofd, maar ze bedacht wel iets anders "ik heb op je nachtkastje een brief gelegd" zei ze met een trillende stem. Matthy liet het niet te overdreven merken, maar hij was hier al heel blij mee, het meisje had ZELF de 1e stap gezet naar contact.

Toen Mila weer een beetje bij gekomen was, besefte ze wat er was gebeurd en dat ze nog steeds in de armen van Matthy lag, maar op de een of andere manier vond ze het voor nu niet erg, ze wist niets of het kwam doordat ze geen energie meer overhad om er iets van te vinden of omdat ze ergens al voelde dat ze Matthyas kon vertrouwen, maar op dit moment is het precies wat ze nodig had.